Club Lek 12 4 2000 Door Jaap Boots Zuco 103 Is een 6-koppige muzikale cocktail, met daarin Denen, Duitsers, Nederlanders en een Braziliaanse zangeres. Toevoegen; een scheut drum & bass, een vleugje techno, veel percussie, wat hip en wat hop, een snufje jazz en veel pina colada. Zuco 103 heeft zojuist hun eerste cd afgeleverd (Outro Lado) en kwam ondanks ziekte van zangeres Lilian toch opdraven. Daar kregen wij geen spijt van want Zuco 103 bleek over uitstekende muzikanten te beschikken, Lilian over een goede stem en DJ Git Hyper viel op met vanachter een eikenhouten keukentafel gebrachte verfrissende scratches. Misschien een beetje braaf hier en daar, en eerlijk gezegd natuurlijk ook een buitenbeentje in het reguliere Club Lek-aanbod, maar toch: verkwikkend. Gluecifer Kwam niet geheel kakelvers meer ingevlogen vanuit Seattle waar ze zojuist een 24-datums-tellende-tour hadden afgewerkt, maar dat mocht de pret niet drukken. Of het geen 6 uur 's ochtends was, maar inderdaad kwart over elf 's avonds, werkte de Noorse AC/DC met turbo-injectie zich door een korte gespierde set heen, die eindigde met "Surrender" van Gap Tricky en die herinneringen opriep aan eerdere legendarische Club Lek concerten van de Rawk-n-Roll bands als Supersuckers en The Woggles. Uw gastheer noemde de band in zijn aankondiging "plat", maar dat alleen maar in de goede zin van het woord, namelijk in de zin van "functionele onzin". Kijk, het zijn natuurlijk allemaal rock&roll clichés die worden opgediend, maar dat gebeurt met zoveel vakmanschap en zoveel verve en energie en humor (humor? mag dat dan? ja dat MAG!) dat iedereen, jong, oud, hip, hop, huis of techneut, toch voor de bijl gaat. Check hun 1 mei te verschijnen cd "Tender is the savage". Wat een show meneertje, mevrouwtje! Dat kon niet geheel worden gezegd van... Two Dollar Guitar Want deze band rond zanger/gitarist/tekstschrijver Tim Foljahn en drummer Steve Shelley (die iedereen kent als de drummer van Sonic Youth) maakt zeer ingetogen rock, die slechts af en toe langzaam opbouwt naar Sonic Youth-achtige gitaar-erupties. De veelal stemmige teksten en dito songs van Tim Foljahn werden sober begeleid door Tim Prudhomme (ook in Fuck) en Janet Wygal. Serieuze bijna rimpelloze Amerikaanse indie-rock, sterk geworteld in de jaren tachtig. Bij Two Dollar Guitar moet het liedje het werk doen, vertelde Tim vooraf. Op de plaat (nieuwe cd van TDG: "Weak Beats and Lame-Ass Rhymes") doen sterke songs zoals "Solitaire" en "Bozo Shoes" dat ook wel, live kwam het m.i. wat minder uit de verf, en kwam het vooral wat gedateerd over. Ik kreeg de neiging om naar mijn schoenpunten te gaan staren als u begrijpt wat ik bedoel. Ook Two Dollar Guitar zelf leek er, met uitzondering van de energiek drummende Shelley, ondanks de vriendelijke publieksontvangst niet echt in te geloven, en hield het na 4 nummers weifelachtig voor gezien. Cheer up, guys! Volgende week is er weer een Club Lek!