02.00 Amber Arcades heeft niets te bewijzen
Annelotte de Graaff heeft hier niks te bewijzen. Ze sluit op Eurosonic eerder de zegetocht af die volgde op de release van haar debuutalbum Fading Lines dan dat ze er een begint. Betekent dat een laffe show? Nee. Maar we worden ook niet van onze sokken geblazen. Het is gewoon een goede show en tevens het bewijs dat Amber Arcades inmiddels echt meer is dan Annelotte alleen. Dreampop wil live nog wel eens verzanden in een brij van geluid, maar deze band weet alles precies goed te doseren. Waardoor we Annelotte warempel kunnen verstaan. Live drijft de band ook een stuk meer op de groove van gitaar en drums, waardoor er vanaf de helft van de set wel wat hoofden beginnen te knikken. Echt los komt de Spieghel echter niet. Totdat we 3 nummers voor het eind, na een ietwat overbodige cover van Nice Drakes 'Which Will', ineens een nieuwe te horen krijgen. De werktitel 'rock song' wordt eer aangedaan en het 3-stemmig gezongen Fleetwood Mac-refreintje gaat erin als zoete koek. Hierna volgt weer een nieuw liedje; in eerste instantie een ballade waar de gitarist voor naar een langzaam orgeltje grijpt, maar die gaandeweg steeds verder ontspoort. Dit is een heel fijn voorproefje voor de EP die Amber Arcades eind april hoopt af te leveren. Bij nader inzien staat de band wellicht toch weer aan het begin van een nieuwe zegetocht.
ESNS17: Liveblog woensdag
Met o.a L.A. Salami, Tommy Cash en Anna Meredith
Frans, Duits, Engels: op de straten in Groningen converseren muziekindustriëlen in alle talen over de klinkende namen van aankomend weekend. Eurosonic is begonnen, en met 3voor12 zijn we vier dagen lang zo goed als non-stop op zoek naar de Europese toppers die je komend jaar op alle festivals terugziet. In dit alsmaar groeiende liveblog lees je alles over onze hoogte- en dieptepunten.
1.23 L.A. Salami uiteindelijk best cool
Nee, L.A. Salami is geen flauwe bandnaam van een stel Burger Records-jongens die zo min mogelijk douchen en zoveel mogelijk herrie maken. Integendeel. Het is een Engelse singer-songwriter, die gewoon Lookman Adekunle Salami heet. Zijn liedjes klinken in de studio oorverdovend braaf. Soulpop waar het gitaarrandje dusdanig van glad gevijld is dat je het nauwelijks nog een randje kan noemen. Op het podium is die rand er wel. Ze staan er met zijn vieren wat verlopen bij, Salami gromt, knauwt, zingt wat mompelend. En de rest van de band slackt er een beetje achteraan. Achtergrondkoortjes net te laat ingezet, gitaar iets vals. Opeens blijken die keurige liedjes best wel cool. Als ze maar met een beetje dronken swag gebracht worden. (RHH)
1.04 Geen idee hoe dit kan, maar het werkt als een gek.
De muziek van Anna Meredith is op papier een ontzettend slecht idee. Gooi de lompe misthoorns en ratelende hi-hats van Hudson Mohawke in de blender met een gitarist die óf Steve Reich-patroontjes priegelt óf een Steve Vai solo overal door heen gooit, een op hol geslagen klarinet, een tuba in plaats van bas en dan constant overschakelend van avant-garde naar stampende dance, om vervolgens weer een Broken Social Scene-achtige uitzinnige poptrack er door heen te gooien. Denk je dat even in. Niet om aan te horen toch? Integendeel. Geen idee hoe dit kan, maar het werkt als een gek. Voor de dansende meisjes vooraan, zichzelf te serieus nemende snobs daarachter en voor de rest in het uitpuilende Grand Theatre. Non-stop juichen.(RHH)
0.46 Tommy Cash is de allerleukste novelty-act van de avond (maar ook niet meer dan dat)
Tjongejonge, wat doet Tommy Cash z’n best de gekste freakshow van Eurosonic te geven. Dat lukt best aardig: de weirdo uit Estland komt op in een schattig bloemenjurkje, heeft z’n beetje haar in een knotje gestoken en likt zijn vlassige snorretje terwijl hij, nou ja… Rapt? Krijst? En dat over nogal brute EDM-trap-producties die zo 2014 zijn dat ze al bijna oldschool te noemen zijn. Die Antwoord op z’n Ests, zeg maar, dankzij een nogal bedenkelijke viral video die breed werd opgepikt. Tommy Cash is de allerleukste novelty-act van de avond, maar die titel ontstijgt-ie tegelijkertijd ook niet echt. (TP)
00.27 De allercoolste
'You're the man, you're the man for me’, ineens schakelen de vier meiden van Goat Girl over van lijzig naar superfel. Ze zijn er nog niet hoor, deze vier, want ook goed jengelig en valsig spelen vraagt een hoop oefening. Zo heeft helemaal niemand aan het eind van het eerste nummer door dat het moment om te klappen daar is. Maar er zitten ook slimme gitaarhooks onder de chaos, en bovenal zijn deze vier sleaze queens de allercoolste die je dit weekend op het podium gaat zien. (AdV)
23.27 Luchtig, verrassend en goed!
Wat een verademing dat EKKAH: twee stereotype Engelse meisjes, maar van een totaal andere soort. De één het type pittig-met-zwarte-pony, de ander blond in glitter-hotpants en 80’s secretaresse-colbertje. Ze worden gesteund door een drummer die weet hoe je discoklappen uitdeelt en een bassist die zijn vingers heerlijk vettig over zijn hele hals laat glijden. Die blonde heeft stiekem ook nog een lekkere rauwe sax solo in de vingers, en zingen doen ze allebei een stuk trefzekerder dan Wyvern Lingo een uurtje eerder. En dat hadden we toch anderso verwacht. Ze hebben verrassend veel sterke discopopsongs op hun repertoire. Luchtig en goed voor een grote glimlach. (AdV)
23.02 Is het heus?
Staat dj Peter Weening hier nou Chic te draaien ja?
22.54 Primeur!
Amber Arcades (Annelotte de Graaff) is de studio weer ingegaan en komt waarschijnlijk eind april met een EP van 5 nummers. Opgenomen in New York met dezelfde producer als hun debuutalbum. En tijdens de tour van Moss met Amber Arcades gaan Marien Dorleijn van Moss en Annelotte ook samen muziek maken!
22.47 Een concert als een Michel Gondry-film
De drummer van Tame Impala noemt zich solo Barbagallo, zo heet hij namelijk echt. En eerlijk is eerlijk: hij drumt beter dan hij zingt. Veel beter zelfs. En toch komt hij ermee weg. Op wat kleine momenten na wanneer hij echt té vals zingt. Ietsjes psychedelische Franse barokpop, inclusief visuals, en vooral heel veel charme. Zou het werken als het in een andere taal was? Vast niet. Maar met zijn warrige haar, constant verliefde blik, bijna sukkelige zang, voelt het hele concert als een Michel Gondry-film. Leuk hoor dit. (RHH)
22.40 Iers trio voor liefhebbers van HAIM
Het Ierse trio Wyvern Lingo heeft de samenzang helemaal voor elkaar, maar bewijst met hun When Doves Cry cover ook dat je r&b kunt zingen zonder soul. Muzikaal is het stram, vocaal hangt het teveel op kunstjes. Opvallende onbalans zit er bovendien in hun uitstraling: de twee dames vooraan lijken wel twintig jaar ouder dan ze zijn (o.a. dankzij het meest kuise doorschijntruitje ooit), terwijl de drumster met haar twee staartjes en sombere make-up voor de emo-tienerlook gaat. Gelukkig hebben ze zelf wel een hele goeie popsingle in petto met Letter To Willow, een potentiële radiohit voor liefhebbers van HAIM. (AdV)
22.36 Fil Bo Riva, gezegend én vervloekt
Och jee, een troubadour met bassdrum en tamboerijn aan z'n voeten: als dat maar goed gaat. Fil Bo Riva is zo'n viriele jonge knaap gezegend met een zware, "doorleefde" stem en vervloekt met een eeuwig gebroken hart. We gunnen 'm het voordeel van de twijfel, mede dankzij de gitarist met negen effectpedalen die de zoetigheid precies genoeg verstoort met overstuurde echo’s. (TP)
21.24 Lekker gemeen zeuren bij Communions
Precies op het grensvlak tussen zeurderige verveling en de gemene geestdrift die alleen tieners hebben zit Communions in Vera. Jengelende gitaarliedjes met Rickenbacker gespeeld en twee broertjes in de band. Brits, zeker? Neen, Deens, en hartstikke leuk! (TP)
21.05 I know you got soul?
We zagen ze veel de laatste jaren: zangers met theatrale dictie en lichte soulsnik. Heel wat groeiden uit tot hit. Wat te denken van Albin Lee Meldau? (AdV)
20.51 Liever doorlopen bij Holly Macve
Holly Macve klinkt als Lana del Rey met een countrysnik. Wat sixties, wat noir, een beetje afstandelijk en je bent constant op je hoede voor een plotselinge jodeluithaal. Die blijft gelukkig uit, net als de echt sterke song trouwens. Het is goed genoeg om hoopvol te blijven staan, maar uiteindelijk bedenk je je dat je toch net zo goed door had kunnen lopen. (RHH)
20.42 Kittig Best Youth
En meteen nog een electro-pop act, ditmaal uit Portugal: Best Youth. Zij trekt de aandacht in een kittige overall, met daaronder doorschijnend shirtje, hij hijgt af en toe een beetje mee in haar microfoon en blinkt vooral uit in het spelen van net dat ene instrument dat niet prominent in het liedje zit, terwijl een onzichtbaar derde bandlid de rest speelt. Best OK, maar we gaan dit beter zien. (AdV)
20.42 Glints: laat die houterige raps toch buiten de slaapkamer
Wie alle acts van Eurosonic in een Spotify-lijstje gooit, komt tot de conclusie dat electropop dit jaar heerst. In alle soorten en maten: sommigen zo suikerzoet als een blikje Fernandes, anderen nog weirder dan dat laatste seizoen Adventure Time. We beginnen er met eentje: Glints, een Brit in België die Chet Faker-esque, soulvolle slaapkamersynthpop maakt, maar dan met een wat traditioneler bandje. Hijzelf is het type surferboy met Nick Carter-kapsel, en laat sexy uithaaltjes die nog net iets zwoeler worden van de autotune. Best cool, behalve dat-ie het in elk nummer nodig vindt om ook een houterige rap te doen, en juist daarin lijkt te willen laten zien dat het hem echt menens is, maar daarmee de mood compleet killt. (TP)
19.03 Zijn we er klaar voor?
Eurosonic staat op punt van beginnen. Powerbank opgeladen? Check. Euro voor een eierbal in de kontzak? Check. Poncho mee? Zoals het eruit ziet niet nodig; er worden geen buien verwacht. Geen flauw idee waar te beginnen? Dit zijn de acts waar we het meest van verwachten de komende dagen. Geen geld voor een kaartje? Dan is het makkelijk: hier vind je de lijst met officieuze én officiële gratis evenementen.