‘Ik wil bij de Ark.’ Dat was zo ongeveer de openingszin van Linde Schöne (1993) tegen Vincent Patty alias Jiggy Dje, eigenaar van het Noah’s Ark label. Jiggy was in Nijmegen met Great Minds, en Linde vond dat haar tijd gekomen was. Het was ‘scary as fuck’, dat durft ze nu best toe te geven, maar dat Schöne uiteindelijk recht op haar doel af ging, dat past haar wel. Zonder nu meteen op basis een eerste ontmoeting alles in te vullen: ze is bepaald geen schattig zangpopje. ‘Hij vond de shit die ik liet horen hard en moedigde me aan dingen te blijven sturen. Veertig demo’s later had ik een deal, inmiddels zijn het er iets van 150.’

Hiphop vibe achter de piano
Uit de flinke stapel liedjes koos Linde er precies zes, die allemaal in korte tijd tot stand gekomen zijn, niet al te lang voor het opnemen. De grootste uitdaging was het vinden van de juiste producers. Want nee, Linde Schöne is niet zo’n singer-songwriter die het na lang pielen op de akoestische gitaar maar eens over een andere boeg gooit met wat beats. ‘Ik vond niet veel Nederlandstalige muziek tof, behalve hiphop’, vertelt ze. ‘Hiphop is de enige muziek in Nederland waar soul in zit. Pas toen ik achter de piano de hiphop vibe in een liedje kon brengen, vond ik mezelf goed genoeg om het te gaan proberen.’

‘Het eerste dat ik schreef, waren in feite remixes van Annie MG Schmidt versjes,’ zegt Linde Schöne op het kantoor van haar label Noah’s Ark in Amsterdam. Om maar aan te geven hoe ver haar verhaal terug gaat. ‘Op mijn twaalfde besloot ik dat ik de Nederlandse Beyonce wilde worden. En daar was ik net iets serieuzer in dan al die andere meisjes die dat willen. Ik begon refreintjes in te zingen voor Nijmeegse rappers. Goddank is dat allemaal nooit uitgekomen. Toen werd ik stagiair bij State Magazine, en toen de hoofdredacteur weg ging en de nieuwe pas een maand later kon beginnen, ben ik zelfs nog eventjes per ongeluk hoofdredacteur geweest. Bij State leerde ik iedereen kennen, wat natuurlijk fucking chill was. En ik studeerde her en der, maar dat hield ik niet vol.’

Geen moer meegemaakt
Linde probeerde het aan het conservatorium in Utrecht, toen bij de Herman Brood Academie in dezelfde stad. Ze hield het er snel voor gezien, maar keerde een tijdje later terug met een stapel liedjes. Daar kreeg ze te horen dat ze het niveau inmiddels ontgroeid was en dat ze zich beter kon melden bij de Rockacademie in Tilburg. ‘Da’s hetzelfde maar dan HBO, zeiden ze. Nou, mooi niet. In Tilburg zit iedereen vast in hokjes. Je leert er alleen maar techniek, theorie en geschiedenis. In het eerste jaar maak je misschien anderhalf uur per week muziek. Op een muziekschool. Ik vond het vrij bizar. En er zitten daar veel 17-jarigen die net van de HAVO komen en geen moer hebben meegemaakt.’

Niet dat Linde zelf nou zo’n wild leven had gehad, maar daar kwam verandering dankzij een zak spaargeld van haar ouders die haar kant op kwam. ‘Ik ben er niet echt trots op, maar ik ben er bat shit crazy mee gegaan. Twee jaar lang was ik alleen maar aan het feesten. Er waren maanden dat ik geen klap uitvoerde. Alleen maar feesten, afteren, feesten, afteren. Dan bleven er mensen slapen, en de volgende dag ging je gewoon met zijn allen naar het volgende feestje. Het belangrijkste dat ik van de nacht geleerd heb? Hoe naïef ik was. Hoe weinig ik van de wereld wist en nog steeds weet. Ik kom uit een beschermd milieu in Nijmegen. De nacht is hard en gritty, het zit er vol met messed up people. De meeste mensen vervelen mij snel. Je kunt zeggen wat je wilt over fucked up mensen, maar ze vervelen je niet. Maar niemand owned de nacht echt. De mensen die er het meest op hun plek zijn, die niet ten onder gaan, leven de nacht niet to the fullest. Als je te lang in de nacht rondloopt, wordt het idee van snuiven te normaal, dan moet je stoppen.’

Geen zielige kutplaat
En zo stond Linde Schöne met een tasje met haar tandenborstel en een rugzak vol liedjes bij de uitgang van de nacht. Meest recente bagage is zo’n typische schemersituatie die veel jonge mensen wel kennen. ‘Is het nou een seksrelatie of een liefdesrelatie? Dat vind ik een super interessant onderwerp om over te schrijven. Het is een tricky ding. Er zijn in de Nederlandse taal niet veel woorden die sexy zijn. Niet dat al mijn liedjes direct over seks gaan, maar het raakt er wel aan. Veel woorden die met seks te maken hebben, zijn niet sexy. Geil bijvoorbeeld is een van de minst sexy woorden op de fucking aarde. De liedjes ‘Zie Het In’, ‘Sorry Maar’ en ‘Wie Van Ons Is Blind’ gaan allemaal over dezelfde situatie waarin ik een tijdje terug zat. De jongen in kwestie appte me gisteren dat ie de EP gehoord had en dat ie het eerlijk en kwetsbaar vond. Hij zei dat het hem echt raakte.’

Noem het zoete wraak dat Linde bij het opnemen van die tracks vol teleurstelling (maar let op: ‘geen zielige kutplaat’) een nieuwe liefde vond. Ze zocht de hele hiphopscene af op zoek naar de juiste beatmaker, en eindige in de bass scene, bij Filosofische Stilte, Subp Yao en vooral Boeboe. ‘Jiggy stuurde mij met Boeboe de studio in om een paar tracks af te maken. Ik ging een week de studio in en kwam er uit met drie tracks en een relatie. Ik weet nog: de tweede avond hadden we voor het eerst gezoend, de volgende dag kon ik die liedjes echt niet zingen. ‘Jij zei dat je van me houdt’. Ehm sorry, dat gaat effe niet. Gelukkig vindt hij mijn liedjes keihard.’

Boeboe is nu de man in het leven van Linde Schöne. ‘Hij is ongelofelijk grappig en hij weet overal iets van. Raken we in gesprek met een Filipijnse, weet hij ineens allerlei specifieke dingen over de Filipijnse keuken. En hij kan je zo vertellen wie Lincoln heeft vermoord. Blijkt dat ie in de periode dat ie veel blowde vaak hele avonden Wikipedia zat te lezen. Dan leer je shit. Muzikaal is hij de beste producer waar ik ooit mee gewerkt heb. Hij maakt harde beats, maar hij speelt ook gitaar. Van de week hebben we een Motown-achtige soul track opgenomen. Misschien gaan we wel een hele Motown-EP maken. En als ik straks een superster ben, dan wil ik liedjes voor anderen schrijven. Gordon noemt zichzelf toch een soulzanger? Nou, het lijkt me keihard om een echte soul track voor hem te maken. Moet ie wel die ad libs afleren. Zoals mijn zangleraar vroeger altijd zei: Linde, wanneer begin je nou eens met zingen? Ik zong vroeger ook met van die r&b dingetjes, maar het haalt je vaak weg bij de emotie. Dat vind ik zo hard aan Otis Redding en Etta James: gewoon gaan.’