The Love Triangle: drie vrienden claimen de beste dj-spot op Lowlands

Luc Mast, Elias Mazian en Job Jobse: een beetje zoals vroeger in je boomhut

Ralph-Hermen Huiskamp ,

Een van de mooiste spots die je als DJ op Lowlands kan krijgen, is de zaterdagnacht in de X-Ray. Job Jobse zette zich daar in 2013 in één klap (misschien zelfs in één openingsplaat) op de kaart, en Antal & Hunee draaiden vorig jaar de tent zo gek dat de boekingen hen sindsdien om de oren vliegen. Dit jaar staan er weer Nederlanders. Na Job Jobse in zijn eentje en Antal & Hunee met zijn tweeën, zou het logisch zijn als er nu drie man mag aantreden. Precies wat er gaat gebeuren: zaterdag tussen 02.30 en 04.20 zijn Elias Mazian, Luc Mast, en alweer Job Jobse als The Love Triangle de baas van de spannendste tent van Biddinghuizen.

Wie de afgelopen jaren wel eens in de Amsterdamse club Trouw rondhing, is het trio ongetwijfeld tegen het lijf gelopen. Alle drie waren ze er resident DJ. Jobse had er zijn eigen avond (Drukpers), was zelfs even programmeur en vliegt intussen de halve wereld over voor optredens. Mazian maakte via zijn huidige labelbaas Tom Trago zijn debuut in de club, en timmert ook meer en meer internationaal aan de weg. En Mast was er eerst vooral met collectief Malawi, waar Jobse ook onderdeel van is, maar duikt de laatste jaren steeds vaker solo op.

Hoe een drietal een Love Triangle werd
De driehoeksverhouding begon dus in Trouw. Luc Mast noemt hen echt kinderen van die club. “We waren alle drie bij de openingsavond. Precies in de periode dat de club een vlucht nam, leerden wij elkaar kennen. We stonden er altijd: van vrijdag tot en met zondag.”

De vriendschap ontstond niet zonder slag of stoot. Nou ja, vooral die tussen Elias Mazian en de andere twee niet. Job en Luc kennen elkaar het langst, al sinds 2008. “Via Partyflock” begint Job enthousiast. “We zaten op het zelfde forum, Progressive & Minimal. Dat was echt hét forum in die tijd. Alles werd daar bepaald. Altijd als er een nieuw feest in Club 11 was, dan postte Olaf (Boswijk) dat daar. Hidde van de Melkweg zat er, de jongens van Dekmantel, Jorn Liefdeshuis, Bar 27. Echt alle 'legendes' die nu in de Amsterdamse scene opereren. Op een avond herkende ik Luc in 11. Ik tikte hem op de schouder en vertelde welke track hij nu hoorde. Dat wist hij allang natuurlijk. Sindsdien zijn we de beste vrienden.” Met Elias ging het anders, stelt Job met een grijns, terwijl Elias het vol gespeelde verbazing uitroept en Luc over de tafel klapt van het lachen. “Eerst vond ik hem echt niet cool. Gewoon zo’n jongetje uit Amersfoort dat veel te graag wilde." Maar serieuzer: "Ongegrond, zoals je dat soms hebt als je opeens een naam veel hoort. Ik leerde hem pas later kennen, toen ik met Carlos en Sandrien draaide in de Trut. Ik vond het tof dat ik eindelijk met iemand over hiphop en Kevin Lyttle kon praten, hij vond het juist tof dat wij house en techno in een gayclub draaiden.”

Luc en Elias hadden ergens diep in de nacht in de rokersruimte van Trouw hun eerste, moeizame gesprek. Elias rakelt de ontmoeting smeuïg op. “Luc zat op een bank met een meisje. Ik liep langs en zat er helemaal lekker in. Ik was super vrolijk, irritant vrolijk. Beetje dollen met mensen. Toen ik langsliep zei Luc net wat tegen dat meisje, en praatte ik hem meteen na. Hij reageerde super fel. Ik merkte meteen dat mijn grapje helemaal slecht uitpakte. Toen ben ik maar terug gelopen, naast hem gaan zitten. Dat maakte het alleen maar erger. Hij zat zo van “jo man, echt niet cool. Niet chill.” En ik zat alle leegte maar vol te praten met slap gelul. Een jaar later op Nachtdigital ging het nog steeds niet zo lekker. Tijdens de set van Ben UFO, volgens mij een van de beste party momenten van ons alle drie, stapte ik weer op Luc af. Ik dacht: Yes, eindelijk iemand om over house te praten. Ik was een kwartier over allemaal platen aan het lullen, probeerde hem een beetje te impressen. Uiteindelijk zei Luc alleen: ‘Jo man, ik ken eigenlijk helemaal geen houseplaten.’

De echte klik kwam pas later. Op de avond dat Job op dezelfde avond boven in Trouw mocht draaien als Joy Orbison. Tijdens de laatste paar uur dat de twee back to back gingen draaien gebeurde het, weet Elias nog precies. “Job, jij draaide Get Lucky, en die viel zó goed. Een grote euforische bende. Ik moest wat doen, en ben maar op de speakers gaan dansen. Ik zag dat Luc hetzelfde deed." 

Vrienden dus, precies vanaf dat moment. Maar nog zonder naam. Die naam kwam pas toen Job bedacht dat hij een hele avond, we zitten inmiddels in juni 2014, in de Verdieping met zijn twee vrienden wilde draaien. “Olaf vond het een tof idee, maar wilde er iets speciaals van maken. Niet gewoon onze namen op de line-up. Dus gaven we er maar een cheesy bandnaam aan. The Love Triangle.”

Die avond werd meteen een legendarische. Niet alleen werd de hele bovenzaal letterlijk leeg gespeeld en eerder gesloten omdat iedereen beneden in De Verdieping wilde zijn, maar ook vanwege de benadering van de avond. “We wilden het speciaal maken. Een beetje zoals je vroeger in je boomhut je in je vinger prikte, en elkaars hand schudde,” vertelt Job. “We gingen ’s middags bier drinken, en een gouden oorknop laten schieten. Vanaf dat moment waren we echt een team.”

Na die eerste keer draaiden The Triangle nog drie keer. Zondagochtend na Four Tet tijdens ADE, op een door storm geteisterd Vrijland Festival, en een keer in het zwembad van Bungalup. Sindsdien stroomden de aanvragen binnen. Ontzettend veel festivals en clubs wilden hen als trio boeken. Alles werd afgeslagen. Het was een uit de hand gelopen grap, en ze wilden alleen ergens spelen als het echt tof was. De X-Ray op zaterdag bleek tof genoeg.

Valse bandjes
Alle drie hebben ze de nodige ervaringen in Biddinghuizen. Van nogal verschillende aard overigens. Zo werd Luc een paar jaar geleden nog van het terrein geschopt. “Ik had valse bandjes geregeld. De eerste dag ging goed, maar op de tweede dag raakte ik in de drukte van de rijen mijn vrienden kwijt. Na lang wachten trok ik de conclusie dat ze gesnapt waren. Ik vertelde een beveiliger dat ik dacht dat ze opgepakt was. Hoezo ik dat dacht, wilde hij weten. Nou uhm, ze hadden een vals bandje, en ik ook. Ik werd naar zo’n caravan gestuurd waar je voor een webcam geïnterviewd werd, met politie. Je moest op zo’n grasveldje zitten en wachten. Ondertussen zag ik meer bekenden, die om verschillende redenen het terrein afgezet werden." De absurditeit van de situatie maakt het een steeds grappiger verhaal. "In het midden stond een lege stoel. Toen een vriend van me daarop ging zitten, werd hij meteen gemaand op de grond te gaan zitten. Niemand mocht op die stoel zitten. Toen hij een sigaret opstak, werd dat ook meteen verboden. Roken mocht ook niet. En om het extra raar te maken kreeg iedereen een nummer dat expres in een hele rare volgorde werd omgeroepen. Nummer 13! Nummer 72!”

Dankzij dat incident was hij dus ook niet bij die legendarische set van Job in de X-Ray, twee jaar terug. “Maar hij is dan wel zo dat hij tijdens mijn set de hele tijd op Twitter mijn naam intypt om te kijken wat de reacties zijn. Achteraf stuurde hij me een tweet van Faberyayo. Die had iets getweet van ‘Job Jobse is de Koning van Lowlands’. Super tof, dat is waar ik op hoopte. Dat ook rappers het tof zouden vinden. Faberyayo stond ook de hele tijd achter me pistoolschoten in de lucht te doen met zijn vingers. Een van mijn sickste optredens ooit. Maar ik had nooit gedacht dat ik het jaar erna alweer met Yuri (Cinnaman) mocht staan, en zeker niet nu al weer. Het is toch de enige plek waarvan je ouders ook echt begrijpen hoe bijzonder het wel niet is als je er mag optreden.”

‘Dit gaan we even oplossen’
Van de drie heeft Elias misschien wel de mooiste geschiedenis met Lowlands. Dit wordt zijn negende, en hij leerde er ooit na diens live-show in de X-Ray zijn huidige labelbaas Tom Trago kennen. “Het was zondagochtend, 35 graden, en het gesprek ging heel langzaam. We stonden met allemaal gasten op camping vier, en ik tikte Tom op zijn schouder. ‘Zo zo, die Erotic Discours die je draaide. Gewaagd.’ Sindsdien zijn we vrienden. Maar ook nog even over die Antal & Hunee set vorig jaar. Niet eens die I Feel Love track, maar vooral even daarvoor. Die The Boss edit van Mark Seven. Ik voelde echt tranen opkomen, maar probeerde me groot te houden. Een vriend naast me vroeg of het wel goed ging. Nee man, echt janken toen, haha.”

Met al zijn enthousiasme over hoe bijvoorbeeld de X-Ray op een spaceshuttle lijkt, hoe hij tijdens de set van Rahaan in een paal hing en het zweet langs zijn armen voelde druipen en hoeveel zin hij wel niet in zaterdag heeft, zou je bijna vergeten dat Elias vorig jaar zelf al op Lowlands draaide. In de 24-tent weliswaar, maar toch, echt op Lowlands. Het werd zelfs tegen alle signalen in een memorabele avond.

‘Ik was echt gesloopt. Echt kapot. Ik was er al vanaf donderdag, mijn verjaardag. De zondag was ook nog eens regenachtig. Niet echt dat je dacht, kom, laat ik hier tot maandag 7u ’s ochtends blijven. Ik liep rond 4u richting de 24-uurs, zag een mannetje of honderd in de tent staan, hoorde Paradise City van Guns ’n Roses, en wist dat ik daarna nog moest. Maar vooral, het geluid is daar tegenwoordig zo ver terug geschroefd, het kan gewoon nooit een echte party worden. Nooit zo epic als met Boris Werner, toen William Kouam Djoko met een touw door de hele tent aan het slingeren was.

Ik begon dus langzaam en ondertussen vertelde de stagemanager dat hij er vandoor ging. Hij liet me helemaal alleen met wat beveiligers achter, want hij moest de boel afsluiten. En dat geluid, man. Ik had wel eens van trucjes gehoord, dat je het juist even zachter moest zetten. Ik weet niet, ik was echt aan het kutten. Maar opeens dook Jan van Kampen van Dekmantel Soundsystem op. Hij zei letterlijk: ‘Dit gaan we even oplossen’. Hij trok in een ruk de antenne uit de decibelmeter, waardoor opeens alles open kon. Ondertussen was Gijs Tettero uit de bosjes komen kruipen, en die slingerde het geluid vol open. Toen kwam ook Shamiro, een vriend van mij nog aanzetten. Hij ging boven op de speakers zitten met een microfoon, en bleef maar teksten roepen. ‘Je wil hier zijn! Kijk om je heen, pak elkaar vast, we doen dit nog effe.’ De maandagochtendbijeenkomst veranderde opeens in een party."

Voorstellen en vooruitkijken 
En toch, hoe hecht de vriendschap ook is en hoe ze hun gezamenlijke clubhuis hadden, het blijft een spannende combinatie. Job, de man die onverwachte hits kan maken door ze ogenschijnlijk simpel vaker te draaien in zijn sets, Elias die meer in de warme house hoek zit, en Luc, die nogal eens abstracte muziek draait in het Muziekgebouw. "Avantgaaaarde", zoals Job het lachend noemt. "Trance, of rare James Holden shit", volgens Elias. "Ik draai daar inderdaad soms wel eens van die modulaire synth tracks van een half uur. Bzzzzz, prrrrr, bzzzzz ptptptpt. Ik groeide op in de platenkast van mijn ouders, ben een beetje verdwaald in het nachtleven. Maar ik vind het de echt tofste manier om nieuwe muziek te horen. “

Uiteindelijk lijkt het erop dat ze elkaar juist vinden in die extremen, en het niet raar opkijken van andere muziek. Alle drie haten ze hoe sommige tracks ironisch opgevat worden. “The Love Triangle staat net zo goed voor Beyoncé,” legt Elias uit. "Wat Cinnaman met zijn Colors avonden deed was enorm belangrijk. Zo’n mix dat je op het ene moment R. Kelly hoorde, dan KiNK, dan weer Girl Unit, Drexciya. Toen ik voor het eerst in De Verdieping draaide en Bills Bills Bills er in gooide, gemixt met een Kenny Dope track, waren zij twee er ook bij. Je merkte echt meteen die klik, wij snapten het helemaal. Mijn oude techhouse vrienden uit Amersfoort vragen altijd of ik weer Destiny’s Child ga draaien. Ze snappen niet dat het voor mij net zo veel waard is als elke andere track in mijn set.”

Het kan zaterdag dus alle kanten op gaan. Dat is meteen het voordeel van de X-Ray, volgens Job. “Je kan nu al helemaal voorstellen hoe het gaat zijn. Lowlands is Lowlands. Als ik in een onbekende club, of op een nieuw festival moet draaien, maak ik een hele selectie tracks van te voren. Maar dan kan ik als ik binnenkom meteen de helft weg gooien. Je weet meteen dat die niet werken. Maar bij zo’n X-Ray kan je nu al voorstellen hoe het gaat zijn.”

En na zaterdag? Zijn er dan nieuwe doelen voor het trio? Na hun vier eerdere optredens en dankzij Antal & Hunee weten ze immers al dat bij succes de boekingen vast binnen zullen stromen. “Ik vind dit echt een hele rare vraag” reageert Elias verbaasd. ‘We kijken echt niet vooruit. Hoogstens wat we na onze set gaan doen. Partyen natuurlijk.”