“From Nina to Ella, Ella to Bassey, Bassey to Etta,” op Diggin’ wordt meteen duidelijk wie de grote invloeden van Sharon Kovacs zijn. De grande dames van weleer hebben haar het zingen geleerd, en ook een stukje van de kenmerkende melancholie meegegeven. Hoewel, die had ze waarschijnlijk al in zich. In interviews heeft ze al vaak verteld dat het leven haar niet altijd makkelijk afging, zeker niet in haar jeugd: "Jarenlang woonde ik in internaten voor kinderen met gedragsstoornissen. Mensen die niet thuis kunnen wonen. (…) Ik voelde me altijd doelloos."
Die duisternis draagt Kovacs nog steeds met zich mee, en heeft zo zijn weg gevonden in Shades of Black. ‘Als je in een donkere periode zit, heb je heel veel verschillende soorten donker,’ zo verklaarde ze haar albumtitel in 3voor12 Radio. De duisternis heeft op Shades of Black inderdaad vele schakeringen. Zelfs de lichtpunten zijn getekend door tristesse. Diggin’ is behalve een nummer over lekker door bakken met vinyl spitten ook "een soort zelfgekozen afsluiting, terugtrekken met de muziek als beste vriend": “I’m diggin’, don’t want you by my side / Me and my records all alone feels right”. Ook op Whiskey and Fun zijn de goede tijden getekend door een onontkoombare melancholie: “Blue, but on the fun side”. Die tekst is misschien wel het meest tekenend voor dit album, waarop de duisternis steeds weer wordt vergezeld door eigenzinnigheid en een vechtersmentaliteit: “I’m gonna work it, fight it every day / No man like you will block my way”.
3voor12 bespreekt Album van de Week (15): Kovacs
Debuutalbum Shades of Black zwelgt in duisternis
De Eindhovense Sharon Kovacs is een intrigerende verschijning, met gemillimeterd haar en veelal getooid in leren jas en enorme wolvenmuts. Na met My Love en Diggin' twee keer op rij de 3FM Megahit te hebben gescoord en met een benoeming tot zowel 3FM Serious Talent als 12van3voor12 op zak, maakte ze ons wel heel benieuwd naar haar debuut. Gelukkig maakte Kovacs de belofte waar, en verscheen deze week een bijzonder filmisch eerste album met een gevaarlijk randje.
Mannen komen er nogal bekaaid vanaf op Shades of Black. “I can be a witch, a bitch, a murderer” zingt Sharon op 50 Shades of Black. Gedurende het album rijgt ze de ene na de andere man aan het spit, met vernietigende woorden, een toverspreuk of met een daadwerkelijk moordwapen. “When the lady’s hurt, she’ll drop the curse / going to the shoe shop first, then make it worse”. Dat vleugje gevaar maakt Kovacs interessanter dan de ongecompliceerde retropop van Caro Emerald, en brengt haar dichter bij die andere veel genoemde naam als het gaat om moderne diva’s: Amy Winehouse. Ook zij was een groot talent met een sterke persoonlijkheid en een bijzondere haat-liefdeverhouding met de duisternis. Kan Kovacs het gat vullen dat Winehouse zo veel te vroeg heeft achtergelaten? Kovacs’ carrière is nog te pril om dat te kunnen beoordelen, en het is bovendien een oneerlijke vraag. Hoewel liefhebbers van Amy Winehouse zeker hun hart kunnen ophalen bij het ook stevig op souljazz geïnspireerde Shades of Black, zou de Eindhovense zangeres haar carrière niet moeten hoeven beginnen in de schaduw van iemand die zo vereerd wordt. De gelijkenis is echter niet te ontkennen, maar gelukkig is dat in dit geval slechts een positieve eigenschap. Behalve de gemeenschappelijke inspiratiebronnen weet Kovacs net als Winehouse het diep persoonlijke verhaal om te zetten in universeel herkenbare vertellingen vol beeldspraak en attitude.
Kovacs onderscheidt zich wel echter wel degelijk van Winehouse, voornamelijk op productioneel gebied. Waar producer Mark Ronson bij het creeëren van Amy’s sound koos voor een geluid als de soulmuziek die je in de jaren ’60 op de radio hoorde, lieten Kovacs en Oscar Holleman zich duidelijk inspireren door filmsoundtracks. Al vanaf de eerste noten zijn er strijkers bij en een uitgebreide selectie subtiele percussie-accenten. De arrangementen zijn buitengewoon mooi, groots en meeslepend maar nergens kitscherig of melodramatisch.
Sharon Kovacs is een bijzondere dame. Iemand die niet bij de pakken neer gaat zitten, maar liever even ergens hard op kankert en er vervolgens twee keer zo hard aan werkt om het goed te maken, zoals ook te zien is in de over haar gemaakte documentaire Wolflady. Ze gebruikt de donkere momenten juist om muzikaal dieper te kunnen gaan en hoger te kunnen pieken. Dat hoor je terug op Shades of Black, een subliem geproduceerd debuut dat op speelse wijze zwelgt in duisternis, zonder er ooit in verloren te raken.