Matthew Stephen Ward is een van de fijnste troubadours van deze tijd, met troostrijke liedjes en zo'n schuurpapier-stem. Ook andermans nummers tilt hij graag naar een hoger plan, met een hele droevige, slepende versie van Let's Dance (David Bowie) bijvoorbeeld, of het krachtige To Go Home (Daniel Johnston). De laatste jaren stortte hij zich vooral op samenwerkingen als She & Him met Zooey Dechanel, die hem voor het grote publiek nog wel eens wil overschaduwen. En Monsters of Folk, zijn project met indiefolkgrootheden Jim James (My Morning Jacket) en Conor Oberst (Bright Eyes). Die laatste speelt dit jaar overigens óók op het Valkhof Festival, maar het meeste zin hebben we toch om M. Ward eindelijk weer eens zelf aan het werk te zien. Wie weet schuift überfan en Nijmeegse zangeres Janne Schra nog aan voor Eyes on the Prize.

Jarenlang is het stil geweest rondom The Kevin Costners, de indierockband die juist zo veelbelovend begon met het winnen van de Grote Prijs van Nederland en debuutalbum Come On In uit 2008. Hun show op de-Affaire (zo heette het Valkhof Festival toen nog) was fenomenaal, zes jaar later presenteren ze album twee Pick up the Parts in hetzelfde park. Zou dit hun glorieuze comeback worden?

Taylor Kirk is maar een eng mannetje: in zijn zompige country en folk flirt hij met horror, bedrijft de liefde met strippers en legt vervolgens zijn handen zo strak om je hals dat het eerder voelt als wurgen dan omhelzen. Het laatste album van Timber Timbre is broeierig en geil, maar op een griezelige manier, zoals Nick Cave dat ook kan zijn. Op het podium is de band zo mogelijk nog angstaanjagender en een stuk harder. Griezelen tussen de bomen, dus. Luister alleen al die tekst van wat in eerste instantie toch echt een liefdesliedje lijkt:

Mijn vader wil een gitaarband met daarop de naam 'Henk Koorn'. Ik ook, want de beste man is een held, en met Show brachten hij en Hallo Venray het sterkste album uit in hun dik twintigjarige carrière. We horen flarden van Lou Reed, van Bob Dylan en een razend sterke cover van Prince. Onder andere op Le Guess Who? en Down The Rabbit Hole zagen we weer eens: Hallo Venray is nu live nog bezwerender en dwingender dan op plaat. Lang leve Hallo Venray!

Met Sufjan Stevens en Serengeti vormt hij het bizarre hiphopproject Sisiphus, Lorde is zo'n fan dat ze zijn Easy regelmatig op het podium covert en zelf werkte Son Lux samen met o.a. The Antlers, Nico Muhly en My Brightest Diamond. Nee, hij heeft niets te klagen wat betreft aandacht. En terecht, want met meest recente album Lanterns maakte hij een eclectisch meesterwerkje dat het schizofrene neefje had kunnen zijn van The Age of Adz, vol orkestrale partijen, minimale hiphopbeats en de spookachtige stem van Son Lux. Minstens zo bijzonder hoe ze dat live uitvoeren, met gekantelde toetsenborden en suizende gitaarsolo's. Zien is geloven.

De handjes gingen massaal in de lucht bij zijn set op Best Kept Secret, en verwonderlijk is dat niet. Nederlands producer Falco Benz heeft namelijk a) een heerlijk lullig Italodiscohitje in handen met Hat Tricks, en gooit er b) net zo graag wat housebangers in met keiharde bassen, om c) het vervolgende moment weer synthesizers te beroeren waar zelfs Bas Bron jaloers op mag zijn. 

Gekscherend werd Hiss Golden Messenger al eens de nieuwe Tallest Man On Earth genoemd. Waar die laatste een Zweedse snerp in zijn stem heeft, komt M.C. Taylor, zoals hij eigenlijk heet, uit het zuiden van de VS. Het ene moment klinkt ie fluisterend zacht als Bonnie 'Prince' Billy en Bill Callahan, het andere als de zwaardere southern roots-rock van Megafaun, Lambchop en Giant Sand. Zijn aanstaande album Lateness Of Dancers zou weleens de doorbraak kunnen worden, en dan ben je blij 'm hier nog gratis op het Valkhof te hebben gezien.

Naar het schijnt is Jaakko Eino Kalevi in het dagelijks leven trambestuurder in Helsinki, op plaat maakt de mafketel hippie-dreampop en live is de saxofoon veel belangrijker dan je zou denken op basis van zijn opnames, zo leerden we tijdens zijn aanstekelijke optredens op Eurosonic en Best Kept Secret. Jaakko Eino Kalevi is typisch zo'n weirde act die op het Valkhof Festival perfect kan werken, en onverwacht zou kunnen uitgroeien tot de verrassing van het festival. Je bent gewaarschuwd.

Thomas Azier maakte het dit jaar helemaal waar. Niet in de minste plaats met debuutalbum Hylas, een donker, industrieel electropop-werkje waar dat van begin tot eind klopt (en dat is knap voor een debuut!), maar toch ook vooral met zijn overrompelende liveshows waar hij zowel pathetisch-theatraal als ontwapenend enthousiast en spontaan uit de hoek komt. Gegarandeerd een vlinder of twee in de buik.

Het was zó vol in de Westerunie, dat er geen man meer bij kon bij David Douglas. En dat zegt wat voor een Nederlandse producer waar een half jaar geleden niemand nog van had gehoord. Inmiddels werd zijn album Moon Observations, vol sfeervolle filmische elektronica met af en toe een dansbaar uitstapje à la Moderat, opgepikt door vooraanstaande internationale media als Pitchfork en Spin. Ook live buzzt hij gerust even verder. Meer toffe elektronica op de vrijdag in het Valkhof Park is er van Steven de Peven alias Awanto 3, die zijn Opel Mantra in Nijmegen komt parkeren. En geheid wordt freaky Griek Larry Gus weer een giga-sensatie, en die vind je even later op hetzelfde podium.