CONCERT:
Blaudzun, Pinkpop 3FM stage, zondag 16 juni 2013

MUZIEK:
Begin 2012 voorspelde ik dat Blaudzun binnen afzienbare tijd echt geen introductie meer nodig zou hebben. Et voilà: inmiddels is Blaudzun een heuse BN'er. Zijn groteske bril en zwarte gelaat zijn gemeengoed geworden, hij schuift aan bij de grote talkshows en de opiniebladen schrijven gerust zespaginaprofielen om erachter te komen wie Johannes Sigmond nu eigenlijk ís. Met zijn typische snikstem en grootse folkrock-noir wordt hij alsmaar groter en groter: de strijker, blazers en percussie die de afgelopen jaren zijn toegevoegd, tillen zijn muziek nog verder op om steevast de grootste clubs uit te verkopen. Dat deed Blaudzun zeker nadat zijn derde album Heavy Flowers uitkwam. Na een uitgebreide tour en uitstapjes naar het buitenland (waaronder SXSW in Austin, Texas) is het éíndelijk aan Pinkpop. Boze tongen zullen fluisteren: dat had een jaar eerder ook wel mogen gebeuren.

PLUS:
Halverwege nummer twee van de set, 'Who Took The Wheel', gebeurt het: Pinkpop stijgt op. Daarin ligt de kracht van Blaudzun, zijn liedjes zijn oefeningen in het uitstellen van die dreigende en o zo bevredigende uitbarstingen. Daardoor komen ze des te harder binnen. Bij 'Who Took The Wheel' komt die wanneer het even stil valt, broer Jakob er een simpele maar snijdende gitaarnoot uit perst als aankondiging van de donder en de drums er vervolgens nog sterker in rammen. (Is het toeval dat precies hier de eerste druppels vallen, om de hele show lang door te miezeren?) In het daaropvolgende 'Flame On My Head' gebeurt het weer (voor de kenner: meteen na de regel 'Carry the way by the ghosts in your bag') en jawel, zelfs het nieuwe 'Halcyon' kent zo'n opstijgmoment. Het is een liedje met alsmaar doorbulderende, stuwende drums en een nog iets te lang intro. Een kniesoor die daarom maalt. Het is een slow burner. 'The less you know, the more you see,' scandeert Johannes. Dan, zodra de blazers er uiteindelijk inkomen en zich vervlechten met een pianomotiefje, dan valt het kwartje alsnog. En zo stijgt Pinkpop nog minstens zes maal op, vanzelfsprekend het hardst tijdens 'Elephants', wanneer er alsnog een confetti-kanon explodeert. En hadden we al eens gezegd dat Blaudzun een innemende performer is? Die zijn publiek opzweept, uitdaagt en aanspoort om mee te fluiten, en dat alles op een heel geëngageerde manier.

MIN:
Tja, die nieuwe liedjes hebben wel even tijd nodig om in te dalen, hoor. Ze kunnen niet op zo'n luid gejuich rekenen als 'Elephants', 'Flame On My Head', 'Midnight Room' of 'We Both Know'. Als het begin én einde van je set uit zulk een onbekend en vers werk bestaan, zal dat voor de minder avontuurlijke luisteraar toch wat onbehaaglijk voelen. Eerlijk gezegd: wij hebben daar maling aan. Enige echte minpuntje: de gitaar van Jakob viel uit na vier nummers, en het leek erop dat ze zo'n vier nummers bezig zijn geweest om dat goed op te lossen. Speciaal daarvoor gooiden ze de setlist om, bijzonder professioneel en strak gedaan, maar desalniettemin zorgde het voor een wat gespannen indruk, vooral bij Jakob zelf.

CONCLUSIE:
Je kunt twee dingen doen op Pinkpop: de veilige weg kiezen en een show spelen waarmee je afgelopen tijd je sporen hebt verdiend als een van de beste bands van Nederland. Die sporen heeft Blaudzun overigens meer dan verdiend. Of je kunt nieuw materiaal een vuurdoop geven, tegelijkertijd een heel gevarieerde en bijzondere set spelen én het publiek de motregen laten vergeten. Blaudzun koos voor het tweede, en wat een bijzondere show. De eerste keer Pinkpop van Blaudzun is meer dan geslaagd.

CIJFER:
8