ESNS12: De extatische grandeur van Blaudzun

Rijkgeorkestreerde indierock brengt apotheose van euforie en dramatiek

Timo Pisart ,

Exact een minuut heeft Blaudzun nodig voordat het gejuich losbarst. Wanneer de drums er na een enkel couplet louterend in knallen in set-opener Flame On My Head, stijgt de Kleine Zaal van de Oosterpoort collectief op. "I wanna grow wings", zingt Johannes Sigmond, en dat is precies wat er gebeurt.

CONCERT
Blaudzun, Noorderslag, Kleine Zaal, 14 januari 2012

MUZIEK
Het zal niet lang meer duren voordat Blaudzun helemaal geen introductie meer behoeft, maar vooruit, nog eenmaal: Blaudzun werd geboren als Johannes Sigmond, bracht in 2008 zijn naamloze debuutalbum uit dat droop van de pathos, in 2010 volgde het krachtigere Seadrift Soundmachine. Eerder deze maand presenteerde Blaudzun album nummer drie in een uitverkocht Tivoli Oudegracht. Ook Heavy Flowers staat vol rijkgeorkestreerde rootsy indierock met die karakteristieke trillende stem van Sigmond, maar is indrukwekkender, opwindender en monumentaler dan zijn voorgangers. Nog altijd staat zijn broer Jakobus hem bij op gitaar en lapsteel, verder is de groep rondom Blaudzun steeds groter geworden met vandaag gemiddeld acht musici op het podium die af en aan lopen, en een keur aan instrumenten.

PLUS
Dit is een band op het toppunt van zijn kunnen, die de grandeur heeft van een act als Arcade Fire. Telkens zwelt het volume aan om dramatiek en euforie aan elkaar te verbinden en het publiek mee te sleuren in een allesverzwelgende tour de force, zoals in het stuwende Le Chant Des Cigales, of het al even stampende Elephants. De snik van Sigmond is er een die je moet leren waarderen, maar zelfs de grootste haters kunnen Blaudzun niet meer verwijten navelstaarderig somber te zijn. Who Took The Wheel en We Both Know bijvoorbeeld klinken niet huilerig, maar pisnijdig. Ook het prachtige, oudere Midnight Room komt voorbij in een piekfijne uitvoering.

MIN
Continu klinkt er een ruis van leuterend festivalvolk. Monday, door Sigmond vertolkt met niets dan ukelele, is gewoon te klein voor de Kleine Zaal. Wanneer het outro van We Both Know wordt gefloten, valt dat weg bij geouwehoer. Blaudzun verdient een beter publiek dan dit, en dat maakt de show nét niet magisch.

CONCLUSIE
Vooraan wenkt een blonde jongedame - een archetype hockeymeisje - Blaudzun. Ze wijst glimlachend op iets dat er op haar arm geschreven staat, en aan haar ondeugende ogen te zien is die tekst vast niet geheel platonisch bedoeld. Wie had ooit gedacht dat Blaudzun gróúpies zou krijgen? Ja, dit is Blaudzun's definitieve doorbraak naar het grote publiek. Amen.

CIJFER
9