CONCERT
The Black Atlantic, Eurosonic, Paleis Main, 12 januari 2012

MUZIEK
The Black Atlantic maakt redelijk klassieke folkmuziek met indierockreferenties. Het debuutalbum "Reverence for Fallen Trees" (2009) krijgt vanavond een opvolger in de vorm van de EP Darkling, I Listen.

PLUS
Om meteen met de deur in huis te vallen: die EP is sterk, maar live komen de nieuwe liedjes nog veel beter tot hun recht. Vooral de gitaarpartijen krijgen meer lucht en volume. De akoestiek van deze museumopstelling versterkt dit nog eens. De nieuwe nummers leunen richting moderne referenties als Beach House en Department of Eagles Het gitaargeluid van Grizzly Bear’s While You Wait For The Others voert de boventoon. De a-folky (industriële) klanken en de aanstekelijke overgave van voorman Geert van der Velde maken het optreden bevlogen, gejaagd, dreigend en urgent. Op het juiste moment zetten de vier een stapje terug met meer zalvende liedjes van het debuutalbum. Van der Velde speelt bewust en knap met zijn stemgeluid. Zijn de oudere nummers nog vooral ‘mooi’ en klassiek gezongen, op de nieuwe nummers durft hij te dicteren en soms zelfs bijna te fluisteren. En dan heeft Van der Velde met Kim Janssen natuurlijk ook nog eens de luxe van een geweldige tweede stem. Hier staat een band met enorm veel live-ervaring. The Black Atlantic steekt Afrojack en Andre Rieu naar de kroon als het op buitenlandse gigs aan komt. Dat zie je er ook aan af: hier staat de meest ingewerkte en ontspannen formatie van de avond een sterk optreden te geven.

MIN
En dan sta je zo te werken op je EP presentatie en dan wil dat publiek maar niet echt mee. Het is ook nog vroeg en de zaal galmt flink, maar de muziek wil maar niet opstijgen. Nu is er ook nog weinig herkenning, de EP wordt vanavond immers gepresenteerd. Ook helpt het niet dat Van der Velde halverwege overstapt op Engelstalige intermezzo’s. De nieuwe nummers zijn soms misschien wat té uitgesponnen. Waar Grizzly Bear met experimentele geluiden in het leftfield heel compacte liedjes maakt, zoekt The Black Atlantic bewust moeilijker hoekjes op. Soms bewust zoekend, dan weer dwarrelend om erna terug te komen bij het thema. Het is een te respecteren vorm, maar het publiek raak je soms wel kwijt.

CONCLUSIE
Het is een wonder dat The Black Atlantic in eigen land eigenlijk nog zo kleinschalig is gebleven. Misschien zitten ze te vaak in het buitenland. Dit is een van de beste bands die ons land rijk is. Maar juist in een internationale context als Eurosonic blijkt dat er geen dom nationalisme nodig is om deze band te eren. In een internationaal gezelschap springen Van der Velde en de zijnen er bovenuit. Met een mooie balans tussen kleine liedjes en groots aanzwellende piano-epossen, mooizingerij en experiment, laten deze Groningers horen dat we nog lang plezier aan ze zullen beleven.

CIJFER:
8