CONCERT
James Vincent McMorrow, Eurosonic, Stadsschouwburg, 12 januari 2012

MUZIEK
Een breekbare kopstem, een baardig hoofd en een debuutalbum vol liefdesverdriet, in afzondering opgenomen in een hutje aan zee. Vergelijkingen met Bon Iver liggen voor de hand bij James Vincent McMorrow, maar de Ier haalt vocaal vaker soulvol uit dan zijn Amerikaanse evenknie en is muzikaal iets gezapiger. Afgelopen jaar reisde McMorrow vooral in zijn eentje door Europa, vandaag heeft hij ook zijn vijfkoppige begeleidingsband. Kortom: duizelingwekkende meerstemmige zang en een voller geluid.

PLUS
Met zulke prachtige vijfstemmige, loepzuivere koortjes maakt het al bijna niet meer uit wat je zingt, kippenvelmomenten alom. Toch is McMorrow nog altijd het beste wanneer hij solo zingt, zoals in "Red Dust", met alleen die kopstem die door merg een been gaat.  McMorrow heeft in zijn eentje meer dynamiek dan de rest van de band samen.

MIN
Dat is ook precies het probleem, die gezichtsloze band. De drummer zet wel erg vaak een country-achtige hoempa-beat in, de slidegitaar kiest telkens de weg van de minste weerstand en de mandoline is niet eens te horen. Niet dat ze het slecht doen, maar veel braver en traditioneler dan dit hadden de liedjes van McMorrow niet kunnen worden ingekleurd.

CONCLUSIE
Hoogst ongebruikelijk voor Eurosonic Noorderslag juicht het publiek net zo lang tot het haar toegift krijgt. In zijn eentje komt McMorrow het podium weer op, om een ijzingwekkende versie van "Wicked Game" (oorspronkelijk van Chris Isaak) te vertolken. Jazeker, op de valreep bewijst de Ierse troubadour nog even dat hij die EBBA ontzettend heeft verdiend.

CIJFER
8-