ESNS12: Jape met gebalde vuist ten onder

Gebrek aan bezieling en eigenheid maakt live set voelbaar leeg

Pepijn van Gils ,

Jape staat in het Engels synoniem voor joke, oftewel grap in het Nederlands. De elektropop / rockband rond zanger Richie Egan won met zijn derde album Ritual in 2008 de Choice Music Prize voor het beste Ierse popalbum. Egan is een klassieke songsmid en staat erom bekend lang te broeden op zijn nummers. De combinatie van rock, electro en de lome zanglijnen van Egan doen het meest denken aan Brian Eno en Caribou. Egan staat op Eurosonic om zijn laatste album "Ocean Of Frequency" ten gehore te brengen.

CONCERT
Jape, Eurosonic, Grand Theatre, 12 januari 2012

MUZIEK
Elektro-pop uit Ierland. Sfeervolle en gelaagde analoge post-pop.

PLUS
Egan's formatie maakt onvervalste elektro-pop uit het Verenigd Koninkrijk. Samen met zijn drummer en bassist vormen zij een geolied trio. Live verdelen ze de partijen handig, zodat ze altijd wat te doen hebben. Ze zetten een sfeervol en compleet geheel neer. Alledrie voorzien van voldoende analoge apparatuur, heeft eenieder van hen een vinger in de elektro-analoge sound van de tachtiger jaren. Bowie's beats, het gitaarwerk van The Edge en A-HA's synths, vormen de basis van de songs.

MIN
Hoewel er technisch weinig op aan te merken is, worden de arrangementen nergens echt spannend of interessant. Integendeel, menig refrein klinkt als uit een ander nummer. Dat zijn woodstick het halverwege het vierde nummer begeeft maakt het gehamer over de synthesizers er niet veelzijdiger van. Als ook de sampler van de bassist even later uitvalt, wordt hoorbaar hoe kwetsbaar hun performance is. Als deze het weer is aangesloten, voegen de samples die hij er enthousiast uit slaat eigenlijk weinig toe. Muzikale thema's worden te lang uitgemolken en bereiken nergens het punt, dat de zaal tot beweging kan worden verleid. Egan ziet gespannen hoe zijn succesvolle synth performance geen vervoering teweeg brengt in het nuchtere Groningen. Ook een paar krachtige handgebaren kunnen het zinkende schip niet meer redden.

CONCLUSIE
Niet iedere producer is een podiumbeest. De op zichzelf redelijke songs die Egan sinds 2004 schreef laten zich lastig vertalen naar de live performance. De meeste sporen komen rechtstreeks uit de samplers en het bespelen van de meegenomen gitaren ziet er dan ook wat knullig en overbodig uit. Met gebalde vuist gaat Egan ten onder, wegzakkend in een carroussel van thema's en ritmiek uit vervlogen tijden.

CIJFER
4