CONCERT
Fránçois and the Atlas Mountains, Eurosonic, Spieghel, woensdag 11 januari 2012

MUZIEK
Na beluistering van het nieuwe album E Volo Love lijkt het dat label Domino (Arctic Monkeys, The Kills, Franz Ferdinand) iets wilde met de dreampop-trend van afgelopen twee jaar. Live blijkt de band meer power te bezitten en combineert het de geluiden van Yeasayer en Animal Collective. Zanger en naamgever Fránçois zingt in het Frans en Engels en doet bij vlagen denken aan de klankkleur van Beirut’s Zach Condon, maar dan met minder diepte en kracht.

PLUS
Voor een spetterende LED-muur staat het viertal te swingen. Met veel percussie, elektronica en goede zang komt de zaal voorzichtig los. Bij het derde nummer mag de percussionist los op zijn zelfgebouwde drumstel van houten latten en een skippybal als tom. Hij legt de basis voor een liedje dat doet denken aan Animal Collective’s Brothersport. Die referentie blijft terugkeren. Fránçois duikt het publiek in voor een dansje. Tijdens de slottrack gaan alle registers even open en ontstaat iets waar Gang Gang Dance op dit moment mensen mee wint.

MIN
Wanneer Fránçois in het Engels zingt komt er werkelijk niets over. Alsof hij de woorden fonetisch uitbraakt. Deze band heeft een groot tekort aan liedjes en peper. Neem het beeld van de cliché-Fransman: beetje nichterig, zeurderig, hautain en verveeld en zet daarvan vier voorbeelden voor een flikkerlichtjesmuur. Wat je krijgt is een verveeld en gezapig optreden. Bij het zoveelste spacesynthliedje met mantrazang is het mooi geweest. Nee jongen, ga eerst maar eens een eigen smoel krijgen.

CONCLUSIE
Het geluid van Fránçois and the Atlas Mountains is goed en wordt live creatief uitgevoerd, maar de inhoud ontbreekt. Verrassingen en eigenheid zijn ver te zoeken. De zaal wordt flink leeg gespeeld. Dan kan Eurosonic keihard zijn, maar wel eerlijk.

CIJFER:
5,5