CONCERT
Mirel Wagner, Eurosonic, Kruithuis, 13-01-2012
MUZIEK
De 23-jarige Ethiopische Finse maakt folk noir waarin De Dood en De Wanhoop als aanspreekbare personages ronddwalen. Je zou zweren dat ze uit het diepe zuiden van de VS komt en over heel wat jaren levenservaring beschikt. Afgelopen jaar verscheen haar titelloze debuutalbum, met een stemmige zwarte hoes.
PLUS
Wagner focust voornamelijk op sfeer. Haar kalme tokkel is zeer basaal en repetitief, haar vocalen zijn laag en mysterieus. Stevig uithalen doet ze zeker niet. Zo ontstaat er gaandeweg een hypnotiserende sfeer. Haar articulatie is zeer nadrukkelijk, soms houdt ze woorden of enkel lettergrepen extra lang aan. Sommige zinnen blijven direct hangen. 'When they find me in the river, tell my mother I was a good boy', zingt ze in "Joe". Om maar aan te geven dat ze het gebrek aan levensrijpheid compenseert met de al dan niet fictieve levensgeschiedenissen van derden.
MIN
Merkwaardig is dat. Bij vlagen is Wagner ontroerend en intrigerend, maar heel af en toe bekruipt je het gevoel dat ze simpelweg geanalyseerd heeft hoe je intense muziek maakt - veel lage tonen, eenvoud, laag tempo - en dat keurig in praktijk brengt. 'Here he crawls, here he crawls, here he crawls', gromt ze aan het slot van No Death. Het is veruit haar beste nummer, en toch kun je een kleine glimlach niet onderdrukken. En dat is vast niet de bedoeling.
CONCLUSIE
Na ieder nummer verlaten plukjes mensen het theater, waarop weer anderen het proberen. En toch zal Mirel Wagner vanavond ook een paar fans gewonnen hebben. En dat is terecht. Dit is typisch van die muziek waarvan platenzaakeigenaren een stapeltje naast de kassa moeten leggen als de schijf in de speler gaat.
CIJFER
7,5
Mirel Wagner, Eurosonic, Kruithuis, 13-01-2012
MUZIEK
De 23-jarige Ethiopische Finse maakt folk noir waarin De Dood en De Wanhoop als aanspreekbare personages ronddwalen. Je zou zweren dat ze uit het diepe zuiden van de VS komt en over heel wat jaren levenservaring beschikt. Afgelopen jaar verscheen haar titelloze debuutalbum, met een stemmige zwarte hoes.
PLUS
Wagner focust voornamelijk op sfeer. Haar kalme tokkel is zeer basaal en repetitief, haar vocalen zijn laag en mysterieus. Stevig uithalen doet ze zeker niet. Zo ontstaat er gaandeweg een hypnotiserende sfeer. Haar articulatie is zeer nadrukkelijk, soms houdt ze woorden of enkel lettergrepen extra lang aan. Sommige zinnen blijven direct hangen. 'When they find me in the river, tell my mother I was a good boy', zingt ze in "Joe". Om maar aan te geven dat ze het gebrek aan levensrijpheid compenseert met de al dan niet fictieve levensgeschiedenissen van derden.
MIN
Merkwaardig is dat. Bij vlagen is Wagner ontroerend en intrigerend, maar heel af en toe bekruipt je het gevoel dat ze simpelweg geanalyseerd heeft hoe je intense muziek maakt - veel lage tonen, eenvoud, laag tempo - en dat keurig in praktijk brengt. 'Here he crawls, here he crawls, here he crawls', gromt ze aan het slot van No Death. Het is veruit haar beste nummer, en toch kun je een kleine glimlach niet onderdrukken. En dat is vast niet de bedoeling.
CONCLUSIE
Na ieder nummer verlaten plukjes mensen het theater, waarop weer anderen het proberen. En toch zal Mirel Wagner vanavond ook een paar fans gewonnen hebben. En dat is terecht. Dit is typisch van die muziek waarvan platenzaakeigenaren een stapeltje naast de kassa moeten leggen als de schijf in de speler gaat.
CIJFER
7,5