ESNS12: Lianne La Havas, een nieuwe ster blijft plakken

22-jarige Britse niet zomaar een mooi koppie met dito stem

Erik Zwennes ,

Het is makkelijk om schouderophalend te reageren op de volgende jonge Britse (soul)zangeres die door een major label tegen de muur wordt geworden in de hoop dat ze plakt. Het zijn er elk jaar een stuk of vijf waarvan er met een beetje mazzel één aan een carrière en oeuvre kan gaan werken. Met Lianne La Havas kan nog genoeg mis gaan, maar op basis van haar liedjes, persoonlijkheid en deze eerste liveprestatie is dit er een voor de toekomst.

CONCERT
Lianne La Havas, Eurosonic, Forum Images, 12 januari 2012

MUZIEK
De Britse La Havas heeft Griekse en Jamaicaanse roots. Haar muzikale richting is even divers. Op hoge plateauzolen en in een Victoriaans Harajuku-jurkje vliegt ze van singer-songwriterliedjes, via jazz, soul, rock-’n-roll en pure pop naar prettig zuchtende nu-soul. Eind vorig jaar verscheen haar debuut-EP "Lost & Found" met daarop een prachtig duet met folkie Willy Mason. Begin dit jaar moet haar eerste album verschijnen.

PLUS
Wat een rust straalt ze uit. Kalm wandelt La Have het podium op, pakt haar telefoon en vraagt het publiek even lief te lachen voor de foto. 'Nee, nog eentje. Okay, dankjewel.' Ze converseert vrolijk met het publiek, maakt grapjes en beweegt haar heupen. 1 - 0 voor La Have. De zaal is het gehele optreden muisstil, zoals Lucky Fonz III dat ook kan afdwingen. Enkel zichzelf begeleidend op gitaar zingt La Have twee soulliedjes waaronder de sterke single No Room For Doubt. Zonder Willy Mason, maar bijna net zo indrukwekkend. Dan komt haar band op bestaande uit een drummer en toetsenist. Ze gebruikt ze maar spaarzaam en houdt het heel knus en huiselijk. Net wanneer de set na het derde nummer te lief dreigt te worden, zetten de drie een rock-’n-roll liedje in. Met vuige Rhodes toetsen en stevige gitaaraanslagen creëren ze een knappe Motown sfeer, zonder dat het kitch wordt. De set eindigt met een jazzliedje, een fifties swingnummer en een typische Adele balade. La Havas kan met werkelijk alle disciplines uit de voeten. 


MIN
Het is knap hoe La Havas deze Norah Jones-zondagmiddagmuziek toch spannend weet te houden. Tegen het einde slaat de meter even te veel in het roze. Dan missen nog wat bijtende uithalen, scherpe teksten of flinke gitaaraanslagen.

CONCLUSIE
Het is onmogelijk om La Havas te duiden zonder zangeres Rox te noemen. Wie? Nou, de Britse die het in 2010 zou moeten gaan worden. Ook jong, ook klein, ook multidisciplinair en met Jamaicaanse en Iranese roots. Ook zij is innemend, bloedmooi en komt zowel in sessie als met band geweldig uit de verf. Bij haar viel de plaat alleen zo tegen. "Memoirs" vloog alle kanten op en was enorm gezocht. Bij La Havas is gelijk duidelijk dat er lijn en oprechtheid in de liedjes zit. De EP is al geslaagd en ook het album zou, op basis van dit optreden, wel eens heel sterk kunnen worden. Lianne La Havas kunnen we opschrijven voor London Calling, North Sea Jazz, wellicht Pitch en Lowlands. Dit is meer dan een hype, veel meer.

CIJFER:
8+