CONCERT
Iceage, Eurosonic, Vera, 13-01-2012

MUZIEK
Met zulk publiek kun je al ongeveer inschatten welke muziek je kunt verwachten. Iceage bracht al in het voorjaar het debuutalbum New Brigade uit. Via de Amerikaanse blogs komt die plaat stilaan steeds meer in beeld in Europa. Het is een punkplaat met korte liedjes vol slimme knipogen naar de postpunk en vroege hardcore. En dat door vier Denen van nog geen twintig.

PLUS
Op Le Guess Who in november speelde Iceage volgens de verhalen negentien minuten en eindigde alles en iedereen op de grond. Donderdagavond op Eurosonic speelden ze naar verluidt in tien minuten de tent leeg. Wat krijgen we vandaag? Wel, ruim twintig minuten, wellicht dankzij een cover aan het einde (zei hij The Screamers?). Die vliegen voorbij, zeker voor wie vooraan staat. Belangrijkste man op het podium is zondermeer frontman Elias Ronnenfelt, met zijn stijlvolle hoed. Hij zoekt de rand van het podium op (nooit er over) en sommeert met een afgemeten commando de fotografen van de eerste rijen te verdwijnen. Zijn zang is diep en wild, zijn microfoon recht omhoog gericht, zijn blik hautain. Belangrijkste troef in het geluid is de langharige gitarist, die zijn instrument soms als een overstuurde synthesizer laat klinken.

MIN
Hij krijgt wel wat minder ruimte om zijn handtekening te zetten dan op de plaat. Dat is jammer, want daardoor is het livegeluid net wat minder onderscheidend. Sowieso lijkt het niet hun allerscherpste show ooit, een gevoel dat bevestigd wordt door de moeie koppies tussen de nummers door. Misschien ook niet raar na de lange, intense tour die de band het afgelopen jaar al afwerkte, maar ze halen er wel degelijk alles uit wat erin zit.

CONCLUSIE
Het was slordig, het was afstandelijk, maar ook het meest opwindende optreden van deze vrijdag. Ronnenfelt slingert zijn microfoon nog een paar keer hard tegen de grond, en weg zijn ze.

CIJFER
8