ESNS12: Case Mayfield bedwingt Noorderslag in een oogwenk

Singer-songwriter evolueert tot bandleider

Atze de Vrieze ,

"In de Patio. De Patio. Ja, het is een beetje moeilijk te vinden." Case Mayfield zegt niets, hij kijkt. En dat kan hij, vernietigend kijken, met een glimlach. De sterke wenkbrauwen gefronst, zijn jukbeenderen licht trillend. Natuurlijk, uiteindelijk dwing je aandacht vooral met je muziek af, maar dat deze blik genoeg is, zegt heel veel over de manier waarop deze man op het podium staat. Berekenend, zelfverzekerd en met veel lef.

CONCERT
Case Mayfield, Noorderslag, Patio, 14 januari 2012

MUZIEK
Jarenlang trad Volendammer Case Mayfield in zijn eentje op, in ieder cafe dat hem wilde hebben. Nu staat hij - min of meer voor het eerst - met band op de planken. Met band nam hij ook zijn debuutalbum The Many Coloured Beast op, dat dit voorjaar verschijnt. Maar ook oude liedjes krijgen een make-over. "Ik speel dit liedje al drie jaar, en al die tijd hoorde ik dit in mijn hoofd. Wauw."

PLUS
"Age kind of changed you, and change kind of aged you." Hij blijft hangen, vanaf de eerste keer dat je hem hoort. Het is de eerste zin van het tweede couplet van The Title, een indiefolk liedje over zijn ouders in de traditie van Ryan Adams. Niet het enige, opener You Sure Lost A Lot Of Weight gaat ook al over zijn vader, een man die - hoe zal ik het eens gewichtig omschrijven - fysiek lijdt onder het mentale gewicht van het leven. Dat is toch waar het vaak op neer komt bij Mayfield. Een zekere somberheid ligt besloten in al zijn songs, al is hij nog beter als hij boos is. Die boosheid vertaalt hij niet in harde of agressieve muziek, eerder het tegenovergestelde. Neem Crooked Waits, het tweede nummer in de set, dat eerst begint met misschien wel een minuut gebrom uit een synthesizer en wat gefrunnik aan de elektrische gitaar. Het duurt zelfs zo lang dat je je afvraagt of het wel de bedoeling is. Dan, als hij je langzaam het liedje in gezogen heeft, is er ineens een draai om de oren, de grote trom, de gitaar voluit. Heel even maar. 

MIN
Het is goed dat Mayfield halverwege het optreden even een liedje zelf het werk laat doen, in plaats van heel nadrukkelijk naar iets unieks te zoeken. Want soms voelt het nog een beetje te veel als een krampachtige poging om alles precies anders te doen.

CONCLUSIE
Los van die felheid en die overduidelijke frustratie zit er in het spel van Case Mayfield ook een hoop plezier. Niet alleen door de kleine schokjes die de microfoon hem steeds geeft. De bandleden zijn zeer geduldig, er wordt veel heen en weer gekeken, en toegewerkt naar kleine momentjes. Als je zijn liedjes technisch omschrijft, lijken ze niet zo bijzonder, maar met een uitzonderlijk gevoel voor timing houdt hij de aandacht voortdurend vast. 

CIJFER
8,5