Voordat ze in de bus naar Kopenhagen stapten, schoven gitarist James Brown en bassist Robert John Lee aan voor een interview in een Ierse pub, onder het genot van de klanken van Bob Marley, Nirvana, Madness, UB40 en de voetbalwedstrijd Manchester City-Blackburn Rovers. Brown, Lee, zanger-gitarist Tom Hudson en drummer Lee Vincent uit Leeds leven al vier jaar het harde tourleven en dat doen ze met liefde: "Dit is de mooiste baan die er is."
Pulled Apart By Horses pakt Paaspop bij de horens
Mathcorepunkers gelden als een van UK's beste live-bands: "Tom braakt altijd on stage"
Een genadeloze live-reputatie met furieuze mathcore-punkrock, jarenlange ervaring met live sloopwerk en twee goed ontvangen albums hebben Pulled Apart By Horses geen sterrenstatus en -allures opgeleverd. De jongens uit Leeds hebben na de show in Sugar Factory, eind februari, aardig doorgehaald in Amsterdam, maar zitten om 10.00 uur alweer in de volgepakte ontbijtzaal van het Flying Pig Hostel. Fris is anders, maar ze moeten wel: eerst op tijd uitchecken en dan tien uur in een krap bemeten busje naar Kopenhagen. Zaterdag laten ze als afsluitende act op Paaspop zien, waarom ze gelden als een van de UK's beste live-bands. "We komen de stier bij de horens pakken."
Pulled Apart By Horses stond al vaker op de planken in Nederland, onder meer op London Calling en Eurosonic. Beide keren profiteerde de band optimaal van het uitvallen van The Vaccines; op beide festivals schoven ze door naar een groter podium en verzilverden ze die kans overtuigend. Ook de show op Eurosonic 2011 in Huize Maas herinneren Brown en Lee zich nog goed. "Dat was goed, heel goed. We dachten dat we op het kleine podium zouden staan en de mensen die voor het grote podium stonden, verwachtten The Vaccines. Maar ze kregen ons. Iedereen leek verward en in shock toen wij begonnen rond te rennen. Ze stonden aan de grond genageld als vogelverschrikkers. Ik hou ervan om zo'n reactie teweeg te brengen. Heel bevredigend."
Het was in meerdere opzichten een uitzonderlijke show, begreep ik. Er gebeurde ook iets vreemds op het podium.
Lee: "Iets vreemds? Ehm... werd Tom ziek? Oh, dat is niet vreemd voor ons, dat gebeurt heel vaak."
Brown: "Als Tom veel eet binnen een uur voor de gig - en dat doet hij meestal omdat we altijd onderweg zijn - dan komt het er altijd weer uit."
Lee bevestigt: "Yep. Hij is ook altijd heel zenuwachtig voordat hij optreedt. Die zenuwen, de extra energie, en hoe hij zichzelf oppept; dat zorgt ervoor dat hij op het podium overgeeft. Hij doet dat vaak."
Brown: "Het is eigenlijk wel cool. Maar hij doet het niet expres. Hij schaamt zich er wel voor."
Op de nieuwe plaat zingt Tom Hudson in het nummer Wolf Hand: 'I threw myself around until I was sick'.
Brown: "Dat is daarop gebaseerd. Het is eigenlijk nerveuze energie. Tom zingt, speelt gitaar en danst; allemaal tegelijk en nogal intens. En hij smijt zichzelf als een gek rond, soms wordt hij daar ziek van. Die song gaat erover dat hij opeens beseft dat hij wat ouder wordt, dat hij niet de onschuld van zijn jeugd wil verliezen en daarmee een belangrijk deel van zijn creativiteit. Daar is Tom veel mee bezig: 'When I was a kid, I was a dick, but nothing changes'. Onschuld, naïviteit en stupiditeit; ook de slechte dingen zijn de moeite van het bewaren waard."
Brown lacht: "Hij is gewoon een groot kind, dat graag overgeeft."
Iemand schreef dat je je normaal geen zorgen zou maken als een band zou kappen met bizarre songtitels als 'I Punched a Lion in the Throat' en 'High Five, Swan Dive, Nose Dive', maar dat het in jullie geval wel zorgwekkend is. Zijn jullie serieus geworden?
Brown: "Die titels zijn allemaal van het eerste album, wat meer een verzameling was van de elf songs die we toen live speelden. Toen hadden we iets van: 'songtitles, yeah whatever'."
Lee: "De meeste komen van dingen waar we toen over spraken. Als we erom moesten lachen; dan gebruikten we het als titel."
Brown: "De titel 'I've Got a Guest List to Rory O'Hara's Suicide' komt van Rory O'Hara, bassist in de band Grammatics en de meest chagrijnige motherfucker die ik ooit ontmoet heb. We speelden in Bournemouth en het publiek reageerde totaal niet. Halverwege hun gig, riep hij: 'Thanks Bournemouth, enjoy your misery'. We grapten dat als hij zelfmoord pleegde, hij ons waarschijnlijk op de gastenlijst zou zetten. Zo kwamen onze songtitels tot stand. Nu pakken we het anders aan, een beetje meer.... volwassen en directer. De muziek springt er meer uit op deze plaat, en daarom hoefden we ons niet druk te maken over de titels. Ditmaal zijn het geen stomme grappen, maar meestal de namen die naar voren kwamen toen we het schreven. V.E.N.O.M. en Wolf Hand heetten al meteen zo."
Jullie zijn het product van de rijke Leeds underground muziekscene, met bands als ¡Forward Russia!, iLiKETRAiNS, Wild Beasts en Hadouken?
Brown: "Zeker, er is een belangrijke muziekscene en we zaten allemaal al eerder in bands in Leeds. Dat heeft ons allemaal als muzikanten beïnvloed. We gingen helemaal op in die stad en in de scene en keken op naar die andere bands."
Lee: "Er was een band die That Fucking Tank heette en te gek was. Dat was een grote invloed. We begonnen met het idee dat het fantastisch zou zijn als we gewoon konden doen wat zij deden."
Brown beaamt: "Elke avond op de vloer van een pub voor honderd mensen spelen. Dat was cool en alles wat we wilden. Er gebeurt zoveel in de scene in Leeds. Het is niet alleen hardcore, maar heel eclectisch. Er is wel een sterk saamhorigheidsgevoel, iedereen kent elkaar en wil elkaar helpen. Het is bijna een soort netwerk."
Dat is niet hoe PABH doorgebroken is, haast de gitarist zich te zeggen. De groep was zelf meer van de DIY-scene. "We genoten ervan en voor we het wisten waren we aan het touren, speelden we in Londen en hadden we een platendeal. Het gebeurde langzaamaan gewoon. Er komen steeds meer mensen, vooral in Engeland, we spelen in grotere zalen en we krijgen meer aanbiedingen tot in Australië."
De band doet het volgens Brown niet voor de carrière, maar uit liefde en wil nu het steeds beter gaat vooral met alle benen op de grond blijven staan.
De lead-gitarist waarschuwt: "Denk eraan waarom je dit doet, waar je vandaan komt en ga er niet in tenonder. Je moet er gewoon van genieten en nooit iets verwachten. Waarom niet? Omdat als je iets verwacht en je bereikt het, dan wil je meer. Je wordt inhalig en verliest de reden waarom je het doet uit het oog." Door niet te hoge doelen te stellen, blijf je als muzikant gelukkiger, wil Brown maar zeggen. "Uiteindelijk is het gewoon een baan. En als je het niet leuk vindt dan stop je ermee. Als je naar de band luistert dan hoor je als het goed is dat het om de lol draait. Als de mensen ervan genieten, dan genieten wij. Zo simpel is het."
Door de pub schalt ondertussen Pennyroyal Tea van Nirvana, een band waar ook PABH wat mee heeft. Het kwartet uit Leeds benadrukt de grungy kant door live de Nirvana songs 'Tourette's' en 'Aneurysm' te coveren.
"Tourette's kwam spontaan naar voren tijdens het oefenen. We spelen het nu elke avond. Het is ideaal, omdat het niet het meest bekende Nirvana nummer is en ideaal om even in te houden... en dan iedereen weg te blazen. Nirvana is waarschijnlijk de belangrijkste band, waar we alle vier van houden. We hebben allemaal onze eigen invloeden, maar delen de liefde voor Nirvana, en At The Drive-In. Hun muziek klinkt nog altijd niet gedateerd en dat is zeldzaam bij gitaarmuziek. Yeah, we love Nirvana and who doesn't?"
Op het vorige album hebben de Leeds rockers 2,5 jaar getourd, todat ze het echt zat waren en de studio weer opzochten. Nu zijn ze pas 3 maanden onderweg en barsten nog van de zin en energie. "We zijn klaar om de stier bij de horens te pakken en tot moes te slaan."
Het festivalseizoen begint voor Pulled Apart By Horses deze zaterdag 7 april op Paaspop: als afsluiter van 1.00-2.00 uur in de Jack Daniel's Stage. Het begin dit jaar verschenen tweede album Tough Love luister je op Spotify. 3voor12 den bosch, 3voor12 tilburg, 3voor12 breda, 3voor12 eindhoven en 3voor12 doen verslag van Paaspop, te volgen op de festivalsite.