Ondanks de scherpe programmering in de elektronische muziek blijft Eurosonic een bandfestival bij uitstek. Aangezien Groot-Brittannië een bandland bij uitstek blijft, zijn er altijd genoeg Britten te vinden. Op deze tweede dag van Eurosonic loopt 3VOOR12 de London Calling route met enkel bands uit het Verenigd Koninkrijk: Alice Gold, The Joy Formidable, Pulled Apart By Horses, The Crookes, Graffiti6 en Kid Adrift.

Alice Gold mag het bal openen in Huize Maas. De zangeres uit Londen is pas net begonnen, maar heeft met haar single Orbiter de ogen al gelijk op zich gericht. In Huize Maas wordt duidelijk dat ze nog zoekende is naar een passende liveshow. Haar begeleidingsband heeft geen eigen smoel en de bassist staat er nogal ongeïnspireerd bij.

Haar sterke stem en bijzondere uitstraling maken dat ze nu al een aantal fans aan zich bindt. Ook verraden de liedjes dat er met een paar jaar een sterke rockchick uit deze jonge meid kan groeien. Aan haar hotpants zal het in ieder geval niet liggen. (6,5)

Even verderop in Vindicat staat opnieuw een band met frontvrouw te spelen, maar nu een met meer ervaring. The Joy Formidable speelde anderhalf jaar geleden al op London Calling, maar was toen nog erg zoekende. Inmiddels ligt de prima debuutplaat A Balloon Called Moaning in de schappen en krijgt de band een herkansing. De indieplaat is zeer gelaagd en laat een band zien op de top van zijn kunnen.

Op het podium weet The Joy Formidable deze gelaagdheid niet helemaal te vertalen. De set begint met de twee sterke openingstracks van het album. De effectenpedalen worden veelvuldig ingezet om de psychedelische indierock met een flinke lading noise te ondersteunen, maar door dit filter kan er enkel geconcludeerd worden dat het na drie nummers meer van hetzelfde wordt. Gelukkig wordt afgesloten met een heerlijke portie herrie en als klap op de vuurpijl zowel een gesloopte bas als een gesloopte gitaar. Toch lijkt er aan de hand van het debuutalbum een meer dynamische show in deze band te zitten. (7,5)

Minder melodisch, maar zeker duizend keer zo hard is Pulled Apart By Horses. De screamcore band stond met zijn snoeiharde riffs ook al een keer op London Calling en bracht afgelopen jaar een zeer sterke debuutplaat uit, maar wat de band vanavond laat zien ontstijgt alle verwachtingen. Zowel zanger Tom Hudson als gitarist James Brown duiken meerdere malen het publiek in. Ze halen alles uit de performance om het maar zo memorabel mogelijk, zonder gemaakt te lijken of op hun techniek af te rekenen zijn. Uiteraard ontstaat een tweedeling in het publiek, maar de liefhebbers staan watertandend vooraan.

Door het uitvallen van The Vaccines is de band gepromoveerd van het kleine voorhuis naar het hoofdpodium van Huize Maas en dat lijkt de band gevierd te hebben. Dat Hudson halverwege het optreden van het podium af kotst alsof het de normaalste zaak van de wereld is en zonder blikken of blozen verder gaat met spelen, bewijst dat deze mannen leven zoals ze het uitdragen. Dit is de rock 'n roll lifestyle anno 2011 en dat verdient een vol bonuspunt. Geniet ervan zolang deze jongens zich nog niet doodgespeeld hebben. (9)

The Crookes hebben de lastige taak om na dit schouwspel een show te moeten opvoeren. De mensen in de zaal bespreken de spraakmakende voorgangers uitgebreid en dan hebben The Crookes nog geluidsproblemen ook. Een kwartier later dan gepland werkt alles dan toch en mag de band uit Sheffield bewijzen waarom ze als een van de meest veelbelovende acts van het festival worden getipt.

In het halve uur dat ze nog over hebben, weten de jongens ondanks de sterke referenties naar The Smiths en Maximo Park een verfrissende show neer te zetten. Hun duidelijke hoorbare invloeden storen gaan moment en met ieder nummer weet de band meer oren in de zaal gespitst te krijgen. Bij sommige mensen zaten de oren flink verstopt door het geweld van Pulled Apart By Horses, maar The Crookes blijkt hiervoor een uitstekende oorspoeling. (8)

Al een flink aantal stappen verder in de carrière is Graffiti6. De band had vlak voor de zomer een flinke hit en speelde daardoor al op het afgelopen Lowlands festival. Het moet om die reden zijn dat Huize Maas werkelijk afgeladen vol staat voor Graffiti6, want naast die ene hit is er nog geen goede song uit de mouwen van het tweetal geschud.

Voor de liveshow heeft Graffiti6 een flinke band meegenomen bestaande uit prima muzikanten, maar de podiumpresentatie is net als de kwaliteit van de nummers niet om over naar huis te schrijven. Door de hoeveelheid publiek die de band op de been weet te brengen gaat het te ver om te concluderen dat deze band geen toekomst heeft, maar op dit moment is het gewoonweg een flinke stap onder de maat. (5)

Als afsluiter van de London Calling-route staat in Huize Maas een band uit Schotland. Kid Adrift zoekt een eigen stijl door de beukende bassen van dubstep te mixen met de beukende bassen van stoner en maakt deze cocktail af met een scheut emo. Dit levert inderdaad bassen op die hoog uitslaan en de funderingen van het podium met grof geweld uittesten, maar veel verder dan dat komt het geluid vanavond ook niet.

De band is vergeten goede liedjes te schrijven, of in ieder geval om ze hoorbaar te maken boven de bassen uit. Het is duidelijk dat de sound boven de liedjes en de performance zijn geplaatst, maar daarmee is het vrijwel onmogelijk dat geluid ook goed over te laten komen. Laten we het er op houden dat het in het voordeel van de band is dat aan deze laatste act vanwege vroegtijdig vertrek van ondergetekende geen cijfer meer wordt gegeven.

Waar het Britse geluid een paar jaar geleden nog bovenal dansbaar was, heeft het vanavond plaatsgemaakt voor minder vrolijke deuntjes. Noise wordt in 2011 niet geschuwd en als het al niet knalhard is, lijkt het toch in ieder geval niet al te vrolijk te moeten worden. Maar laten we niet te vroeg concluderen, morgen is er opnieuw een Britse route uitgestippeld.