CONCERT
Andrew Bird, Crossing Border Den Haag, The Royal, 17 november 2012

MUZIEK
De multi-instrumentalist Andrew Bird uit Chicago staat bekend om zijn mengvorm van klassiek, folk en jazz. Met behulp van een keur aan loops en effecten maakt hij live grootse geluidcollages. Voer voor de liefhebber, maar Birds laatste album Break It Yourself is heel wat toegankelijker dan het werk dat de Amerikaan voorheen maakte, een goed voorbeeld is de frisse single 'Eyeoneye'. 'Minder kamerpop-achtige gedoe en gedraai, meer gewoon inpluggen en spelen,' verklaarde Bird. Een productieve muzikant overigens, naast Break It Yourself verscheen dit jaar ook al de EP Hands Of Glory.

PLUS
Bird heeft een kundige band bij zich en combineert hun virtuositeit met zijn eigen geëxperimenteer. Alleen komt hij het podium op, maar hij wordt al snel vergezeld door de rest. Hij speelt vanavond veel nummers van het uiterst sterke laatste album; 'Desperation Breeds', de opener daarvan, vormt een eerste hoogtepunt. 'Give It Away' krijgt vanavond een intieme versie, samen met een gitarist en een contrabassist begeleidt hij zichzelf op viool in een hoek van het podium. Doordachte teksten zijn een andere sterkte van Bird. 'Lazy Projector', ook van de nieuwe plaat, krijgt een filosofische inleiding waarin Bird het bestaan van de vrije wil in twijfel trekt. 'Soms zeggen mensen: ik kies ervoor om iets te onthouden. Volgens mij werkt het niet zo. Ik vraag me af of wij zelf de editor van onze herinneringen zijn,' legt hij het nummer uit. Er volgen nog een paar onbegrijpelijke verhalen over overstromingen en en mislukte oogsten om de song 'Something Biblical' aan te kondigen. Het trekt zijn toch al intelligente muziek ook tekstueel naar een hoger plan. Qua afwisseling zit het wel goed, de spanningsboog verslapt geen moment door de afwisseling tussen akoestische folk en wat steviger, bij vlagen Arcade Fire-achtige barok-pop zoals in het sterke 'Three White Horses'.

MIN
Wellicht is het soms wat veel van het goede. Vooral het gefluit van Bird, hoe knap ook, begint op een gegeven moment op de zenuwen te werken. De band heeft de neiging elk nummer 'vol' te spelen, waardoor het soms wel heel barok wordt allemaal. Iets meer ruimte in de nummers laten, zou af en toe niet verkeerd zijn. Tegen het einde gaat het nog even mis als de drummer tot twee keer toe 'Tables And Chairs' te snel inzet.

CONCLUSIE
Dat laatste mag de pret natuurlijk niet drukken, iemand die het zichzelf zo moeilijk maakt als Andrew Bird komt gemakkelijk weg met een foutje of twee. Het is een zeer bijzonder optreden, de staande ovatie die Bird en zijn band van het publiek krijgen voor ze terugkeren voor een toegift is meer dan verdiend.

CIJFER
8,5