In de bijna twintig jaar, dat de band bestaat, hebben de heren een aardig repertoire bij elkaar geschreven. Tijd dus om een lekkere greatest hits avond te houden. Van alle uitgebrachte cd’s komt tenminste een nummer voorbij zeilen zodat het publiek lekker door de twee decennia heen swingt. Benjamin Herman begint tijdens ´Perry´glorieus met een ferme solo op zijn alt sax die de toon van de avond uitzet. Uptempo, vrolijke arrangementen en een verscheidenheid aan speelse ritmes. Genoeg dus om de samengepakte lijven in de zaal heen en weer te laten bewegen.

De eigenzinnige mix van jazz, swing, pop, latin, ska, funk en rock n´ roll van de big band is er dan ook een van grote geluiden. De extra trompetten, trombones, klarinet en percussie vullen naast de bühne ook muzikaal ieder gaatje op. Daarmee een bombastisch geluid creërend. Gitarist van het eerste uur Anton Goudsmit is er jammer genoeg niet meer bij maar daarvoor in de plaats bespeelt huidig Wouter Hamel bandlid Roy Ronde nu samen met de Braziliaanse bassist Leslie Lopez de vurige snaren .

Er wordt doorgeknald met een portie punkjazz, geïnspireerd door geluiden het verre Japan, in de songs ´Pachinko´ en ´Black Gardenia´ waarbij de klarinet bijna schizofreen te keer gaat in zijn freestyle solo. Maar ook de warmere latin jazz en de springerige ska geluiden worden over het enthousiaste publiek heen geblazen in ´Weekend Bizarre´ en ´Con Que´.

De verschillende solo´s doen het goed bij de luisteraars. David Rockefeller laat zijn trompet schallen en Efraim Trujillo speelt de saxofoon met een glimlach op de lippen. Jos de Haas met zijn rap over de bongo´s wapperende handen zweept iedereen op tot meeklappen en wanneer Willem Friede, op zijn Fender Rhodes, dan tijdens ´Pasmo´ zijn beurt krijgt in de spotlight is het enthousiasme van de aanwezigen niet meer te temperen. Ook de muzikanten zelf gaan op in de muziek en moeten zo nu en dan weer bij de les gehaald worden door bandleider Benjamin Herman, die de touwtjes prima in handen had en de trompetten en trombones iedere keer weer strak liet invallen bij het saxofoonspel.

Tegen het einde van de avond mogen de mannen heel even op adem komen om na luid applaus voor een klein encoré terug te keren en de set bijna plechtig te beëindigen met de begrafenismars, Marche Funèbre van Chopin, maar dan wel de rocksteady uitvoering. Het jazz feest is afgelopen leven de jazz.