Bettie triomfeert

Nederlands indie-vlaggeschip nog net zo fris als 20 jaar geleden

Tekst: Willem Schipper Foto's: Tineke Boer ,

Bettie Serveert mag sinds het uit elkaar gaan van generatiegenoten Caesar gerust het boegbeeld van de Nederlandse indiescene worden genoemd. Niet helemaal toevallig covert Bettie Caesar's Situations/Complications op de B-kant van de nieuwe single Had2Byou. Bettie Serveert bestaat 20 jaar en dat wordt gevierd met het alom goed ontvangen nieuwe album Oh, Mayhem! en een uitgebreide Nederlandse tour.

Op diverse lokaties wordt de support verzorgd door Kodiaks, zo ook in De Spot. De Utrechtse band, normaal een kwartet, opende hier als duo de avond. Wat inzet en enthousiasme betreft zit het wel goed met de sympathieke Kodiaks, die een reeks songs brachten die in de verte aan I Am Kloot deden denken - goudeerlijk, oprecht, rafelrandje.

De twee elektrische gitaren doen een ambitie richting krachtiger werk vermoeden, maar hier worden toch node drums en bas gemist, zeker omdat de liedjes eenvoudig van structuur zijn en vaak niet meer dan een twee-à-drie-akkoordenreeks bevatten zonder verdere verrassingen zodat het gaandeweg wat eenvormig wordt. Volgende keer graag vlammen in volle bezetting!

Dat slechts een paar akkoorden in de juiste setting wel werken bewees Bettie Serveert meteen in de opener Receiver, een knallend nummer van de nieuwe plaat waarmee meteen het publiek wakker werd geschud. Bijna het hele nieuwe album kwam aan bod, aangevuld met klassiekers uit de catalogus van tien albums die de band inmiddels heeft. Carol van Dijk, gelijke delen Blondie en Kim Gordon, wond het publiek moeiteloos om haar vinger, ondersteund door Herman Bunskoeke (bas) en Peter Visser (gitaar), respectievelijk relaxed en nerveus. Na twee decennia zijn de heren perfect op elkaar ingespeeld zonder aan scherpte te verliezen. Het geheel werd genadeloos voortgedreven door drumbeest Joppe Molenaar. Als je 'm in je ooghoek ziet drummen zou je zweren dat Dave Grohl achter de kit zit, zowel qua uiterlijk als qua stijl. Tot wel acht aanslagen per seconde weet hij te redden, en dat geeft het geheel een frisheid en urgentie die je eerder zou verwachten bij een debuterende band dan bij deze veteranen.
 

Toch jammer dat de meeste liedjes het geniale niveau van debuut Palomine zelden meer halen - zoals ten overvloede werd bewezen toen het prachtige Ballentine werd uitgevoerd, één van de hoogtepunten van het concert. Maar doordat de band met nieuw hervonden elan er gewoon lekker op los ragt maakt dat ineens een stuk minder uit, zeker als ter afwisseling in Calling de diepte wordt opgezocht in een verder vooral puntig en bondig concert. Een bijzonder fijn optreden van een band die al twintig jaar het geheim van de eeuwige jeugd lijkt te kennen.