De Nederlandse singer-songwriter Robin Kester opent Vestrock in de grote tent. Kester kiest bij voorkeur voor donkere, persoonlijke onderwerpen en verpakt die in pop, electronica en psychedelica. In februari verscheen haar debuutalbum ‘Honeycomb Shades’, na een mini-album ‘This Is A Democrazy’ in coronatijd. Ze schreef en produceerde in samenwerking met Moss-voorman Marien Dorleijn. In oktober speelde ze nog op voorspraak van Muse-zanger Matt Bellamy het voorprogramma van Muse in Carré en ook haar album is al door de BBC opgepikt. Het optreden vandaag is fijn, met mooie liedjes. Kester is een goede opener van de dag. En Dorleijn voelt zich niet te klein om als heuse roadie op te treden en tussendoor gitaren aan te geven.
The Howl & The Hum maakte vorig jaar al grote indruk op de Vestrock organisatie. Die vroeg de band uit het Engelse York daarom terug. Dat heeft ongetwijfeld te maken met frontman Sam Griffiths, de alle noten haalt en veel sympathie oogst. De muziek is melancholisch, maar bij tijd en wijle ook groots, als bedoeld om stadions mee te vullen. Het is niet alleen Griffiths die de band draagt, dat doen ze samen. Vooral de toetseniste en haar back-up vocals voegt veel toe, af en toe klinken ze als een Brits Arcade Fire. Zelfs een “upbeat song about killing yourself” gaat erin in de stralende zon. Griffiths durft het zelfs aan om solo ‘Godmanchester Chinese Bridge‘ te brengen. En dat kan, want The Howl & The Hum houdt de aandacht vast.
Vestrock ’23 was op vrijdag al lekker aan de gang en dan moet de zaterdag nog beginnen. De zon schijnt en het is warm in Hulst. Het blokkenschema bevat vooral hete bands uit Nederland en van de overkant van het kanaal. Voor het hardere werk kijken we vandaag uit naar STAKE en Life Of Agony. En natuurlijk naar de komst van The Prodigy naar het vasteland, nadat de band vorig jaar terugkeerde op de Engelse podia en festivals na het overlijden van zanger Keith Flint in 2019.
De volgende Britse band die op herhaling mag, is Headshrinkers. Deze band speelde in 2021 op de speciale Vestrock Downtown editie. Zanger Garran Hickman zegt iedereen nog te kennen uit de die tijd. Je bent geneigd hem te geloven, want deze frontman zoekt echt verbinding met zijn publiek. “Come on!” Lekker Brits, het levert hem zelfs een biertje op van iemand die vooraan staat. Muzikaal biedt Headshrinkers meer dan genoeg variatie binnen het postpunk spectrum. Dat komt ook door de tweede stem van drumster Scarlett Churchill. Headshrinkers maakt postpunk die past in het actuele rijtje Fontains DC, Shame en The Murder Capital en beklijft vandaag. Leuke band.
Diskopunk komt uit Zweden. Logisch dat de act zijn eigen muziek “drug infused ABBA” wil noemen. Ze combineren dance, pop en rock n’ roll en maken ook gretig gebruik van het grote LED-scherm dat de hele dag visuals toont van de optredende bands. De uitstraling is flamboyant, met glitterblouses en shirts met franje. Maar punk? Het merendeel van de nummers neigt meer naar funk. Alhoewel het volume geregeld flink omhoog gaat, al kun je dat niet per se punk noemen. Diskopunk is grillig, dan weer strak, dan weer verdwalend in de eigen sound. Zanger Antonio America is een parodie op een frontman en doet dat bewust. Zo krijgt de toon meer die van een feestband als Dirty Daddies. Wil je dansen op iets Zweeds dat zegt op ABBA te lijken? Neem dan beter het echte spul.
Voor MEROL is het geen half vijf ’s middags, maar al stapavond. In licht pastel neon verlicht op een smokerig podium brengen de beats van ‘Bendronkenlaatme’ je naar de club. De dromerige synth pop is veel pakkender met haar live band, van synths, drums en gitaar. Hoogtepunt is het tweeluik ‘Gemengde Signalen’, dat al lekker is om op te dansen, naar het veel hardere, haast gabber, ‘Mannen Met Gevoel’. Dat MEROL heel goed kan zingen, laat ze horen in het intro van ‘Het Feest Is Al Voorbij’, met zachtjes de beat van ‘Knaldrang’ eronder en in de ballad ‘Beter Als Ik Slecht Ga’. En ze maakt natuurlijk tijd voor de hits ‘Hou Je Bek En Bef Me’ en afsluiter ‘Lekker Met De Meiden’.
STAKE is de enige Belgische band op deze Vestrock zaterdag. Toch opvallend. STAKE ken je misschien nog als Steak Number Eight. Na het winnen van Humo’s Rock Rally in 2008 bracht die band vier albums uit. Vele optredens en jaren later is de stijl ook volwassener geworden, meer richting noise, grunge en sludge. Maar wel vol energie. En hoe! De sludge is zwaar en diep, terwijl de metal, grunge of hoe je de rock van STAKE ook noemt, bruut hard en nietsontziend is. De energie van het podium slaat direct over op de tent en weer terug. Frontman Brent Vanneste geniet en daagt uit. Op de planken maken fans alvast opgespaarde energie op en verliezen zich in circle pits en walls of death. Een enkeling durft te crowdsurfen. Voor het eerst zien we beveiligers voor het podium, maar alles gaat goed. Heerlijk optreden, dat wellicht niet voor iedereen was. Fijn dat Vestrock ruimte geeft aan bands als STAKE op het podium in de grote tent.
Het debuutalbum ‘River Runs Red’ van Life of Agony is nog altijd een metal klassieker, precies dertig jaar na verschijnen. De band is op jubileumtour en stond gisteren nog in Roemenië. Life of Agony was in de jaren negentig al een van die bands die een cross-over maakte van metal met grunge en hardcore punk. Vandaag is het vooral terug naar de nineties en dat is in dit geval helemaal niet gênant. De band is nog steeds loeizwaar en speelt begeesterd. Mina Caputo’s zang is clean. Alleen jammer van de technische problemen bij Vestrock vooraf waardoor de band iets korter speelt. Bij ‘River Runs Red’ komt Caputo even hallo zeggen bij de fans vooraan. Later zingt ze “I’m lost at twenty two” en met een lach “I’m lost at fifty two.” Net als STAKE zal Life Of Agony niet voor iedereen zijn. Daar malen de fans in de circle pit van opstuivend zand, die alles meezingen, natuurlijk geen moment om.
S10 speelde eind april voor een uitverkochte AFAS Live. Uitverkocht op eigen kracht en dat was best een ding voor de jonge Stien. Ondanks dat zowat heel Nederland haar kent van ‘De Diepte’ waarmee ze elfde werd op het Eurovisie Songfestival. In het Nederlands. De tent heeft in het begin wat moeite om los te komen op de wat tragere nummers. Dat ligt niet aan de show, want die is verzorgd, met live band en passend licht. Pas na een lied of vier komt ‘De Diepte’ en dat helpt. Nu pas merk je hoe groot S10 in korte tijd is geworden. Voor ‘De Leven’ gaat het tempo nog even terug om daarna de trance- en meeklapmachine aan te zetten. Het tempo gaat omhoog, de house beats komen erbij voor een serie ‘Dans Mij Naar Huis’, de hits ‘Zonder Gezicht’ en ‘Nooit Meer Spijt’ die ze beide met Froukje opnam. ‘Adem Je In’ bewaart S10 voor het laatst, nog zo’n nummer dat luidkeels wordt meegezongen.
Het Nederlandse My Baby staat alweer voor de derde keer op Vestrock. Terecht, want de band heeft een geweldige live reputatie. Voor het nieuwste album ‘Sake Sake Sake’ werkte het trio samen met mixer Steve Dub en dat zorgt voor een meer elektronische dance sound. Hij werkte samen met dance acts als The Chemical Brothers, Daft Punk en afsluiter vanavond, The Prodigy. Roots en spannende, slepende psychedelische nummers, daar kenden we dit trio van. Deze show is weer een trip, met uitgesponnen nummers waarin gitaren en drums nog steeds de hoofdingrediënten zijn. Al proef je ook andere, nieuwe smaken. My Baby benut de lichtshow en het enorme LED-scherm ook optimaal. Al heeft de band dat niet nodig, het is wel sfeervol en groots nu de zon onder is. Vestrock blijft goede zin houden en pas op de plaats en stilstaan is onmogelijk bij My Baby.
Na het heengaan van zanger en uiterlijke frontman Keith Flint in 2019 hield The Prodigy de benen stil. Vorig jaar maakten oprichter Liam Howlett en Maxim een terugkeer in Engeland. En nu mag ook Europa weer gaan dansen en beuken op The Prodigy. Vestrock aarzelde geen moment en haal in een package deal met Dauwpop deze legendarische act naar Nederland. Zoals de festivals eerder deden met Nothing But Thieves, Editors en dit jaar met Franz Ferdinand. Een terugkeer waar zeer naar werd uitgekeken. De dance pioniers die rave, house, rock en punk al sinds de jaren negentig samensmeden en de grootste productie ooit op Vestrock? Dat moet wel een knaller worden…
Zodra je de eerste tonen van ‘Breathe’ hoort en de stem van MC Maxim, weet je genoeg. “Come play my game, I’ll test ya!” Grote hits komen voorbij in een grootse setting, Howlett en Maxim aangevuld met live drummer en gitarist, van ‘Voodoo People’ tot ‘No Good’ en ‘Smack My Bitch Up’, oudere rave tracks zitten verstopt in een “Prodigy medley” en de ‘warriors’ vooraan gaan uit hun dak. Natuurlijk speel je ‘Their Law’ als je een echte gitarist mee hebt, die riff is zo dik en lekker. In een fraai eerbetoon aan Flint horen we de klanken van ‘Firestarter’ met af en toe Keiths stem terwijl groene lasers over het veld gaan, soms zijn beeltenis tekenend op de schermen. Heel mooi gedaan. Helemaal aan het eind gaat Vestrock nog één keertje helemaal los op ‘Out Of Space’. Supertof dat wereldacts als The Prodigy ‘zomaar’ op Vestrock kunnen staan.