Jennie Abrahamson
Het valt een beetje ongelukkig dat Jennie Abrahamson tijdens etenstijd in de Kloostertuin de bühne op mag. Terwijl de helft van het festivalpubliek wraps met Zweedse ballen naar binnen aan het werken is kijkt de andere helft naar deze Zweedse schone. Ze zat in de band van Ane Brun, heeft getourd met Peter Gabriel en heeft inmiddels een breed oeuvre opgebouwd. De zoete popliedjes die ze in haar zijden Zelda-kostuum laat horen vallen in de smaak. Electropop met eighties invloeden. Het brede vocale bereik is imposant, en als ze daarnaast haar xylofoon gebruikt hebben we toch echt wel de uitschieters te pakken. Het publiek deint rustig mee in de aangename nazomermiddag. Maar dat rustige houdt soms iets te lang aan. Daarom verslapt naar het einde toe de aandacht en dat is jammer, want potentie heeft deze dame zeker. In de herfst van 2014 komt ze met een nieuw album, Gemini Gemini.
Einar Stray Orchestra
Einar Stray is 24 en heeft een stem als een kaasrasp. Geïnspireerd door gevestigde namen als Bright Eyes en Godspeed You! Black Emperor wordt de aimabele Noor op het podium in de Nicolaïkerk vergezeld door vier andere bandleden die cello, viool, gitaar en bas bezetten. Samen staan ze aan het begin van het optreden, na wat geknutseld te hebben met de apparatuur, allemaal vooraan het podium om a capella een nummer te vertolken. De stemmen vloeien door de prachtige ambiance van de kerk, kaatsen terug via de muren en het hoge gewelf en het is alsof engelen in je oor plassen. Het geeft meteen aan wat de band in huis heeft. Sfeer. Heel veel sfeer. De nummers die ten gehore worden gebracht variëren van rustige meedeinende songs die tegen neoklassiek aan liggen, tot aan een folky geluid á la Sufjan Stevens. Met een nieuw album op zak (Politricks) is dit kwartet er meer dan klaar voor om andere zalen in vervoering te brengen.
Wintergatan
Neem onder andere een accordeon, een glockenspiel, een muziekdoosje, synthesizers, een theremin, gitaren en een Back to the Future meets Terminator 2 zelf gefabriceerd elektronisch instrument waar de snoeren aan alle kanten uit hangen. Gevonden? Gooi daar drie excentrieke mannen en één vrouw bij en je krijgt Wintergatan. Zweeds voor de Melkweg. En misschien haalt de band uit die wonderlijke chaos van ons galactisch stelsel wel haar inspiratie. In het hart van het festival, de Kloostertuin, staat het kwartet het toegestroomde publiek plat te spelen. Met songs die zo als soundtrack van een Tarantino film kunnen fungeren, dendert de band over het podium. De flamboyante frontman vertelt tussen de nummers humoristische anekdotes over hoe hij elk voorwerp uit het Speelklok museum wel als muziekinstrument wil gebruiken. Het verbaast ons niks. Tot slot brengt de band een nummer van zestien minuten ten gehore. Zestien minuten waarin ieder instrument dat ze tot hun beschikking hebben gebruikt wordt en dat eindigt met een rock-apotheose van jewelste. Het muziekdoosje was stuk. Het publiek ook.