Bij binnenkomst in 013 valt gelijk op dat de gemiddelde leeftijd een stuk hoger ligt dan bij een gemiddelde 013-avond. De meeste mensen zullen zo op het oog toch zeker de veertig gepasseerd zijn. Ook is meteen duidelijk dat het vanavond om een dvd-presentatie gaat. In de lounge worden dvd's en cd's verkocht. Daarnaast wordt er ook nog andere merchandise, zoals kleding, verkocht. Blouses, met op de borst de naam van dé grootste Nederlandse bluesrock-gitarist: Julian Sas. Vanavond zal hij samen met zijn metgezellen, Tenny Tahamata op bas en Rob Heijne op drums, een show weggeven waarbij de zaal zoals vanouds weer lekker los kan gaan.

De zaal lijkt maar matig gevuld te zijn als de drie mannen het podium betreden. Op het podium staan de versterkers en de drumkit nog angstvallig in de schaduw. In plaats hiervan nemen de mannen plaats op drie krukjes, die een stukje verder op het podium klaarstaan. Julian Sas, direct herkenbaar aan de kenmerkende haarband die zijn enorme bos krullen naar achter houdt (en wellicht ook een opkomende kale plek tracht te verbergen?), neemt plaats op het meest linkse krukje met een akoestische gitaar. Aan de rechterkant zal Tahamata ons van zijn basgitaarkunsten laten genieten en in het midden gaat Heijne zitten. Voor zijn krukje staan een stoel, een set bongo’s en er ligt een tamboerijn. Een aparte geïmproviseerde drumkit. Zonder een introductie begint het muzikale gedeelte van de avond. De drie mannen zetten in met een akoestisch nummer, een ballade. Om de zaal meteen enthousiast te krijgen gooit de frontman er direct een gitaarsolo uit. En dat werkt. De toon voor de rest van de avond is gezet.

Meteen bij het eerste uptempo nummer laat de zaal zien uit wat voor hout ze deze avond gesneden is. Ondanks het feit dat Sas hardnekkig Engels blijft praten, weet hij de zaal zo te krijgen hoe hij het zelf graag ziet, en begint het publiek steeds meer te bewegen. Na een korte wateronderbreking wordt er een nummer van Jimi Hendrix gespeeld. Altijd riskant om te doen, maar ondanks enige attitude speelt Sas het nummer vol respect voor Hendrix. Hierna is het tijd voor een nieuwe song.  Ondanks het feit dat de zaal dit nummer voor het eerst hoort vanavond, weten de drie mannen de zaal toch flink los te krijgen met een uptempo bluesrocknummer zoals we van ze gewend zijn. Na dit kleine feestje is het tijd voor een pauze, die een half uur zal duren.

Een korte conclusie tot nu toe zegt ons dat de sfeer er in elk geval goed inzit. Het geluid in de Dommelsch Zaal is prima en het publiek geniet. Na de pauze is de akoestische set van het podium verwijderd en betreden Sas en Tahamata het podium dan eindelijk met hun elektrische gitaren. Als Rob 'Animal' Heijne ook plaats neemt achter zijn drumstel kan het weer los gaan. Geheel in nieuwe, passende outfits en met muziek van internationale allure blijft de sfeer er goed inzitten. Deze sfeer wordt niet alleen geproefd door het schreeuwende publiek, maar ook door de drummer. Hij beleeft de tijd van zijn leven. Dit bevestigt hij met hier en daar een oorverdovende oerkreet en een brede glimlach op zijn gezicht. Zonder al te veel moeite weten Julian Sas en kornuiten het publiek goed te bespelen, maar om te voorkomen dat de zaal wat indommelt, worden er op de juiste momenten uptempo nummers ingelast. Vooral op deze momenten zie je vooraan bij het podium een stelletje aangeschoten vijftigers helemaal uit hun dak gaan. Ook een ode aan persoonlijk held Rory Gallagher houdt het voor de zaal spannend. Als na afloop van het laatste nummer het drietal het podium verlaat, schreeuwt het publiek om meer. Met een korte toegift weten de drie mannen de zaal nog voor een laatste keer helemaal uit zijn plaat te laten gaan.