Nederlandse radio, on-Nederlands goed!

Het 'De Wereld Draait Door-syndroom' aanwezig op de radio

Tekst: Thomas van der Vliet ,

Onlangs viel mij de twijfelachtige eer ten deel dat ik drie uur lang naar de radio mocht luisteren tijdens het file rijden. Nou kan ik om Coen en Sander best lachen, dat is het niet. Ook ik zit in de auto wel eens te schudden in mijn tuigje bij 'De vermakelijke schaamnaam' of 'De Rijdende Rechter'. Toch schoot er wel even door me heen dat dit wel één van de redenen moet zijn dat veel getalenteerde Nederlandse bands toch niet de bekendheid genieten die hen wellicht anders wel ten deel was gevallen.

Tijdens 'primetime-radio' wordt er vooral veel gegrapt. Tussendoor komen er liedjes voorbij die de hele week toch al op de radio zijn. Van die gefabriceerde hitjes voor in de wachtkamer zeg maar. Er zal wel markt voor zijn, want er wordt naar geluisterd. Zelfs de VCR (Vereniging van Commerciële Radio) was eind 2015 van mening dat er teveel overlap is op de radio, alhoewel zij er vooral van balen dat de publieke omroep weinig onderscheidend is van de commerciële. Zo krijg je het dus voor elkaar dat als er een mooie plaat van Nederlandse makelij voorbij komt bij de recensierubriek in een krant, dat er meteen gesproken wordt van on-Nederlands goed. Wat een verschrikkelijke term is dat toch!

Toch zijn DJ's op de radio ooit begonnen vanwege hun liefde voor muziek en de zoektocht naar mooie muzikale ontdekkingen, toch? Worden of mogen er geen muzikale gokjes worden gewaagd? Is de druk van bovenaf zo groot? Of wellicht zijn de stations bang dat er "gezapt" wordt als er een onbekend deuntje voorbij komt. Het zogenaamde De Wereld Draait Door-syndroom (ok ok een minuutje is beter dan niets, maar het blijft armoe en onderschatting van de kijker). Relatief onbekende bands krijgen sporadisch wel eens exposure op bijvoorbeeld 3fm, maar dan vooral 's nachts om 2 uur. Ja zo kunnen de ‘nightshifters’ in de fabriek en de truckers toch maar mooi genieten van deze muzikale krenten in de pap he! Zou dat ook het publiek voor deze muziek zijn, vraag ik me meteen af. 

Ik heb toch het idee dat andere landen trotser zijn op hun muzikale ‘offspring’. Zou er in Frankrijk of België ook zo weinig van eigen bodem worden gedraaid? Er wordt namelijk meer muziek gemaakt in Nederland behalve BLØF, Raccoon en Di-rect. Anno 2016 wordt er in Rotterdam zelfs verschrikkelijk goede muziek gemaakt. Stöma, Spasmodique, Mark Lotterman, St. Polaroid en Halfway Station zijn slechts een kleine greep uit een veelzijdige en talentvolle muziekstad. Muziek die op primetime landelijke radio echt niet zou misstaan. Al is het maar een minuutje. Dan wordt filerijden opeens on-Nederlands aangenamer.

Thomas van der Vliet runt het Rotterdamse platenlabel Brandy Alexander Recordings, waar The Bullfight (waarin hij zelf dienst doet als gitarist, toetsenist en producer), Mark Lenover en Jaco Putker deel van uit maken.