Bibelot had haar deuren wederom geopend voor een wedstrijdje: de halve finale van de Bibelot Band Boost was vanavond weer eens aan de beurt. Vijf totaal verschillende bands hadden hun fanbase opgetrommeld om dit spektakel te komen aanschouwen. Desondanks was er nog genoeg plaats over, maar er was genoeg publiek om voor te spelen. Een avondje met een breed aanbod aan muziek, gemotiveerde bands en een strenge jury.

Vanavond was het weer tijd voor bands uit de regio Drechtsteden om het tegen elkaar op te nemen, want jawel, de halve finale van de Bibelot Band Boost werd gespeeld. De aftrap werd genomen door het bandje Bastaart. De jongens leken in eerste instantie wat ongemakkelijk op het podium te staan en dat is best wel jammer, want muziek maken kunnen ze prima. De heren beschikken over een lekkere en eigen sound, en het is dat ze het publiek warm moesten spelen, anders werd er vast wel meer gedanst op deze muziek. Voor de zang werd afgewisseld tussen verschillende bandleden, maar dat had eigenlijk geen effect op de kwaliteit. Toch is het voor sommige van deze heren wel aan te raden om een klein beetje meer te letten op de performance. Voor de rest zit het met deze band wel goed.

Na vlug afbreken en opbouwen was het tijd voor de volgende band: To Heaven Earth is Hell, en zoals de titel al lichtelijk doet vermoeden, deze jongens produceren rotherrie. Bij de opkomst kreeg je de indruk dat de jongens het wel gewend waren op een podium te staan, en vrijwel direct werd het publiek overspoeld met een muur van grunts, breakdowns en andere heavy shit. Enkele fanatiekelingen probeerden het publiek nog mee te krijgen door het midden van de zaal onveilig te maken, maar voor het merendeel van het publiek was dit waarschijnlijk iets teveel van het goede. Toch weten de heren hun weg prima te vinden in dit genre, en zelfs af en toe nog een eigen draai te geven aan deze stijl. Geheel foutloos ging het echter niet altijd, soms was de muziek net iets te snel om bij te houden voor sommige gitaristen, zo leek het. Erg jammer, want een gitaarsolo is met een paar scheve noten al een stuk minder indrukwekkend. De toetsenist die af en toe zijn scheur opentrok om mee te schreeuwen had een paar momentjes waarop hij beter achter zijn keyboard had kunnen blijven staan, maar dit zijn slechts kleinigheidjes die weinig afdoen aan dit denderende optreden.

Hierna was het de beurt aan de Dordtse jongens van Bridgehound. De heren hadden een veelbelovende uitstraling bij het bestijgen van het podium, maar na de eerste paar minuten begonnen steeds meer mensen zich af te vragen wanneer ze nou écht zouden beginnen. Het leek een klein beetje alsof ze nog steeds aan het soundchecken waren. Misschien lag het aan de omschakeling van de ruige muziek van de vorige band naar deze muziek, of misschien hadden de heren gewoon de pech voor het verkeerde publiek te staan, maar erg veel leek er niet te gebeuren met de zaal. Daarnaast besloten de microfoons halverwege het eerste nummer om zelf ook nog even flink rond te gaan zingen, maar gelukkig lieten de jongens zich door dit alles niet uit het veld slaan. Bij het tweede nummer begonnen ze al een stuk lekkerder te spelen. Helaas had het publiek nog weinig interesse over, waardoor de pogingen om het publiek een beetje los te schudden nog maar weinig opleverde. Misschien gaat de muziek van deze jongens gewoon een flink stuk dieper dan het mainstream spul, en is het daarom niet zo goed te begrijpen voor de ‘gewone man’…

Na deze band was het tijd voor de heren van Straight Unicorn om de jury te verrassen. Wat spelen betreft zat het bij deze jongens wel goed. Gewoon wat ‘normale’ rockmuziek zonder al teveel toeters en bellen, muziek die je altijd wel op kunt zetten. Toch kon je wel horen dat er een Nederlander achter de microfoon stond. Met de stem van de zanger zit het prima, er komt een stevig geluid uit zijn keel, maar de Engelse articulatie wil niet altijd even lekker. Waarschijnlijk zal alleen de echte zeikerd hierover vallen, maar misschien is het voor de Sliedrechtse jongens toch een klein verbeterpuntje. De muziek komt dan toch net wat lekkerder over.

Als laatste was de band Fixus aan de beurt, de rustigste van de vijf. Dit was al direct duidelijk toen hun optreden werd geopend met een solo op de cello. De zanger wist ook wel raad met de piano, en zelfs het breken van een gitaarsnaar wist de jongens niet te belemmeren in het maken van heerlijke muziek. Al keek de gitarist wel wat beteuterd toen hij het doorkreeg. Misschien is het een gedurfde uitspraak, maar deze band heeft aardig wat potentie. Een eigen sound, een verhaal, en vriendelijk voor het oor. Het plaatje is al aardig compleet. Toch is het ook voor deze zanger aan te raden om zich nog wat meer te verdiepen in de Engelse uitspraak, dat zou deze muziek nog interessanter maken.

Vijf totaal verschillende optredens later was het aan de jury om te beslissen wie er door mocht naar de finale. Allereerst werd door middel van een decibelmeter gekeken welke band het meest populair was bij het publiek. Alle bands werden nog een keer opgenoemd, en het publiek mocht laten horen welke band naar hun mening moest winnen. Na een grondige meetsessie mochten de heren van Fixus de publieksprijs in ontvangst komen nemen. Daarna mocht de jury haar besluit bekend maken: de jongens van Bastaart mogen de oefenruimte weer in, want ze hebben een finale voor de boeg.