Na een uurtje kinderdisco begon ik het gebrek aan vrouwelijke interesse wel een beetje in de smiezen te krijgen en besloot ik maar om er een leuk feestje van te gaan maken. Mijn vriendjes en ik ontdekten alcohol, die guppekoppen zoals wij destijds nog gewoon bij de supermarkt konden kopen. De alcohol hield de meisjes nog véél effectiever bij ons vandaan, maar het fantasieloze gedreun dat de DJ uit zijn draaitafel toverde werd er wel iets minder storend van en we begonnen er daardoor al snel plezier in te krijgen.
Toen we door kregen dat je ook naar de plaatjesdraaier toe kon lopen om muziek aan te vragen die wel te pruimen was, stonden we elke vijf minuten met z'n zessen bij het zogenaamde ‘DJ-podium’ (zucht...) en vroegen we of hij ‘The final countdown’ van Europe eventjes op wilde zetten. De schijvenridder stak dan z'n duim omhoog, glimlachte en knikte vriendelijk tot wij opgepleurd waren.
‘The final countdown’ werd echt nóóit gedraaid en voor we door hadden dat de DJ gewoon een lul was die ons niet serieus nam, zaten wij al buiten om de drank uit ons systeem te kotsen.
Een maat van mij is DJ, maar dan een échte. Hij heeft allemaal lp's met goeie (en slechte) muziek en daar weet hij dan kunstig een geheel van te maken. Dat is wat een Discjockey doet! Hij is geen echte muzikant, maar kan wel te gekke dingen doen met de muziek van een ander. Helaas doen de meeste DJ’s dat helemaal niet. Ze maken thuis een vijf uur durend muziekje en zetten dat op, terwijl ze druk met hun fucking hoofdtelefoon bezig zijn om te laten zien hoe stoer ze zijn. Verzoeknummertjes? Wegwezen jij! Zelfs dat vriendelijke glimlachje kan er niet meer van af! Die dansvloer moet vol, daar gaat het om...
Je moet overigens niet denken dat mijn band Shagging Ponies wél verzoeknummertjes speelt, daar zijn we heerlijk hypocriet in. Maar je kunt het aan iedereen vragen die ooit één van onze shows heeft gezien: we krijgen de dansvloer altijd prop- en propvol. Maar dan wel met echte muziek!