Wanneer ik donderdagochtend rond half twaalf arriveer bij de kelder waar de band repeteert, relaxed en aan gitaren bouwt, is iedereen al aanwezig behalve de zanger/gitarist met aanhang. Hij heeft zich verslapen, blijkt naderhand. Iedereen moet nog een beetje wakker geschud worden alvorens we de spullen gaan inladen. Eindelijk hebben we een busje met aanhangwagen zodat de spullen makkelijker vervoerd kunnen worden. De band begint met inladen terwijl een paar anderen broodjes gaan smeren voor onderweg. Om half twee is alles ingepakt en zijn de koelboxen gevuld. Hoogste tijd om te vertrekken richting Amsterdam. Wel moeten nog even de banden van de bus worden opgepompt want hij lijkt een beetje doorgezakt. De zanger komt dan met een ietwat droge maar toch leuke opmerking:”Ik heb een lekke band”. Met de camera in de ene hand en in de andere hand een walkie-talkie (tip: handiger en goedkoper dan een mobiele telefoon om te overleggen) leggen we de reis naar onze hoofdstad vast voor het archief. En dan ontstaan natuurlijk de leukste momenten waarbij men vanuit de ene auto naar de andere auto filmt en men de gekste bekken trekt. Na deze lollige momenten, enkele pauzes onderweg en een fileloze rit, arriveren we in Amsterdam. Maar nu nog het festival zien te vinden. Al snel blijkt dat we van de verkeerde kant binnen zijn gereden en dus wordt het nog even zoeken wat weer veel tijd kost. Maar na enige omwegen bereiken we uiteindelijk het festivalterrein. Het festival schijnt zich in een grote loods af te spelen. Eenmaal aangekomen weet niemand ons te vertellen waar we moeten zijn. Daar begint de ellende al. Ik loop met de gitarist maar eens de hal in naar de kassa. Daar moeten we opgeven met hoeveel personen we zijn. Normaal krijgt alleen een band bandjes maar nu roep ik dat we met zijn tienen zijn en dus krijgen we tien bandjes. Iedereen blij en gratis entree (deze was toch wel aan de hoge kant; 12,50 pleuries). Ook aan de kassa weten ze niet waar we moeten zijn. We krijgen te horen dat we maar naar de achterkant van het gebouw moeten rijden waar de nooduitgangen zijn. Maar ook hier weet men ons niet te vertellen wat de bedoeling is. Dus ik bel maar met een kennis die ook aanwezig is al sinds dinsdag. Samen met hem zoeken we de organisator Sander van der Sluys (o.a. van Extrema en Booch?). Hij vertelt ons dat het podium waar wij zouden moeten optreden, gecancelled is. Vervolgens beginnen een stuk of vijf à zes mensen druk te overleggen en te bellen. We krijgen te horen dat er misschien een podium buiten wordt opgezet maar dat betekent dat we zouden moeten spelen zonder extra versterking. En daar beginnen we dus niet aan. Vervolgens wordt er weer druk overlegd en krijgen we te horen dat we meteen moeten uitladen en opbouwen om te spelen op het Middenpodium (ook speelt Alize op dit podium). Maar ook daar beginnen we niet aan want we willen eerst rustig wat eten en drinken. Onze officiele speeltijd zou zijn om half negen en daar willen we ons dus ook aan houden. Voor eten en drinken dienen we zelf te zorgen wat ik ook al niet erg netjes vindt. Uiteindelijk krijgen we tien bonnetjes voor vijf personen. Na weer een heel geregel horen we dat we rustig aan kunnen doen en een deel van het programma naar voren wordt geschoven. Dat klinkt al beter. Na kennis te hebben gemaakt met alweer een nieuwe stagemanager (die ons wel tenminste goed verzorgd en meteen iets te drinken en excuses aanbiedt voor het ongemak), gaan we rustig eten (ochja, een pizza gaat er altijd wel in uiteindelijk) en een pilsje vatten. Rond negen uur bouwen we onze spullen op om vervolgens rond tien uur voor een twintigkoppen-tellend publiek onze set te spelen. Het geluid laat nogal te wensen over; vanachter de geluidstafel is nauwelijks iets te horen, zover staat deze van het podium af. Maar goed, de reacties zijn redelijk positief en mensen beginnen spontaan te dansen. Na het optreden krijgen we te horen dat de Limburgse bands misschien toch wel kwalitatief gezien het beste zijn vertegenwoordigd op het festival. En dat is natuurlijk altijd fijn om te horen. Nadat we hebben afgebroken en ingeladen, besluiten we nog een pilsje te drinken en een aantal jongens willen toch nog even skaten in het bekendste skatepark van Nederland genaamd Neverland. Rond de klok van een uur ‘s nachts pakken we ons samen en rijden we terug richting Limburg. Om half vijf sluit ik vervolgens mijn ogen in mijn bed en denk terug aan wat een toch wel gedenkwaardige dag was. Dit optreden zal me altijd bijblijven als een van de slechts georganiseerde festivals. Misschien hadden we toch beter in de finale van de Booch?-contest moeten spelen?! Docklands, NDSM-terrein Amsterdam, 25-5-2006 Door: Jerome Crutsen (manager Draztic Lee Spaztic)