Faithless in Groningen in de Martiniplaza. Wat valt hier nog aan toe te voegen? Deze band kreeg men zo rond 1995 in het vizier en sindsdien zijn ze nooit van de radar verdwenen. Niet bepaald een eendagsvlieg, eerder een electronica-mastodont. Een band van deze grootte vraagt om een podium van geschikt formaat.
Voor het zover is mogen Rimer London en Cata Pirata deze donderdagavond het publiek opwarmen. Hoewel, heel erg warm van hun muziek krijgt het publiek het niet. Het is niet niks: voorprogramma van Faithless zijn. Dat kun je als vers bandje moeilijk overtreffen. Rimer London en Cata Pirata's maken leuke muziek, maar nu komt het niet echt goed uit de verf. Sommigen vinden het wel grappig, maar komen zo niet aan hun trekken. “Dit kun je niet echt serieus nemen,” aldus een Faithless fan. Bij een ander podium zoals Vera of Simplon zouden ze met hun muziek meer op hun plek zijn.
Over publiek gesproken: aangezien Faithless al een 'oude' band is met een hele diverse sound, spreekt het ook diverse mensen aan. Dat verwacht je, dat zie je en toch blijft het verrassend. Het merendeel van het publiek in de voorste rij is rond de veertig. Ook zijn er veel dertigers, veel studenten en jongeren (achterin) en zelfs een elfjarige jongetje die ook door Maxi Jazz (de zanger van Faithless, red.) niet onopgemerkt blijft. Ook waren er mensen die je eerder bij trancefeestjes of een concert van de Toppers zou verwachten. In totaal waren er zo'n 5500 mensen op afgekomen.
Na de pauze, gaat het licht uit, de muziek aan en komen ze op: Sister Bliss (mooi zoals ze altijd is), Maxi Jazz (om zijn naakte bovenlijf een colbert) en de rest van de band – ook belangrijk, maar minder bekend): twee vocalisten, een gitarist en bassist, een drummer en nog een percussie-dame met een cowboyhoed op die zeker raad weet met de cowbells. Aan de lichtshow ontbreekt ook niets.
Aan het begin van het optreden van Faithless is het geluid niet al te best en een beetje uit de verhouding, na een tijdje word het wat beter. De akoestiek van die zaal is waarschijnlijk niet echt optimaal voor concerten. De repertoire van de avond is goed samengesteld: klassiekers worden afgewisseld met nieuwe hits, snel tempo met rustig, reggae met triphop, Maxi Jazz met twee andere vocalisten die er ook pap van lusten. Hits zoals God Is A Dj, Insomnia, Sun To Me, I Want More en Not Going Home komen voorbij. Voor ieder wat wils.
De glansrol van de toegift is voor We Come one weggelegd. Elke keer als Maxi “We come...” zegt, moet het publiek hun wijsvinger omhooghouden en “One!” roepen. Als Sister Bliss met haar coole synth solo in zet, krijgt ze versterking van het publiek in vorm van gezongen “Tu tu tu, tu tu, tu tu”. Heel erg Scooter-esque, maar ook aandoenlijk.
Ergens in de achterhoofd voel je de vraag aankomen: is Faithless ZO populair dat het mainstream is? Dat is het risico van het vak: populariteit die met de tijd net als een sneeuwbal groter wordt. Er is geen sprake van kwaliteitsdaling, misschien wordt het muzieksmaak van de gemiddelde persoon gewoon onderschat? Het is mooi dat veel mensen in Faithless geïnteresseerd zijn: het heeft een boodschap, kwaliteit en geeft stof tot nadenken. Daar kun je als luisteraar veel van leren.