Met depressieve nummers over in de vergetelheid raken was The Soft Moon op voorhand al niet de meest vrolijke band van het festival. Het werkte op woensdagavond wonderwel in een intense show die het beste van post-punk en darkwave combineerde. Frontman Velazquez leek zich als doel te hebben gesteld om het hele Valkhof aan zijn schare fans toe te voegen, en slaagde daarin met verve: terwijl het langzaam donker werd boven het Valkhof, kwam de duistere muziek onverbiddelijk bij iedereen binnen.

Lees hier de recensie van Patrick Schimmel over het optreden van The Soft Moon.

Daar waren ze weer, de mannen uit Belfast met die lange bandnaam. Hun terugkeer kon na overtuigende optredens op de-Affaire (2010), in Merleyn (ook 2010) en in Doornroosje (2011) ook eigenlijk niet uitblijven. Ze begonnen nog met twee nummers van de nieuwe plaat, waarbij de drie frontmannen hun verder instrumentale post-rock van wat onverstaanbare kreten voorzagen. Maar met een duik in ouder werk werd het optreden alleen maar spannender en beter, met als hoogtepunt de ziedende afsluiter 'The Voiceless'. Een succesvolle terugkeer.

Lees hier de recensie van Robin Oostrum over het optreden van And So I Watch You From Afar.

De androgyne Ezra Furman stond nog wat vroeg op de avond geprogrammeerd, wat niet leidde tot veel toeschouwers en al helemaal niet tot veel beweging. "I'm not so sure about you people... I don't know if I can trust you," verzuchtte de man uit Chicago: gevoel voor drama was Ezra Furman in elk geval niet vreemd. Maar het weerhield hem ondanks de 'Lousy Connection' met zijn publiek ook niet van een energiek optreden dat veel meer toeschouwers had verdiend. Een onbegrepen genie?

Lees hier de recensie van Edwin de Corti over het optreden van Ezra Furman.

De aankondiging van Addie Tryggvason loog er al niet om: "we come from the land of ice and fire!" Uit IJsland dus, en inderdaad: het vuur klonk vanaf de eerste gitaaraanslag over het Valkhofpark. Het optreden boeide vanaf de genoemde oerkreet tot het eind, waarbij Addie geknield op de rand van het podium balanceerde en de voorste rijen persoonlijk leek te willen bezweren. Sólstafir was de perfecte afsluiter van de donderdagavond.

Lees hier de recensie van Heyta Melssen over het optreden van Sólstafir.

Misschien een vertekende observatie, maar bij het optreden van Bootleg Betty – de all women roots band – leek het drukker te zijn dan bij Janne Schra even daarvoor. Wellicht dat het latere tijdstip een rol speelde, of misschien de regen die er eindelijk genoeg van had, maar Nijmegen leek in groten getale uitgelopen te zijn (en dat zo rond de Vierdaagse) om de band in zijn thuisstad te zien optreden. Voor wie Bootleg Betty eerder al hun rock-‘n-roll, country en rockabilly over het publiek zag uitstorten, wist dat de band met zijn muziek een glimlach op het gezicht van menig toeschouwer kon toveren. Door de begeestering van de bandleden en de aanstekelijke set was het zondagmiddag niet anders. 

Lees hier de recensie van Patrick Struijker Boudier over Bootleg Betty in het dagblog van de zondag.

Bij de Chilenen van The Holydrug Couple kwam er zondagavond vooral veel werk van laatste plaat Moonlust langs. Op de beste momenten hoorden we de melodielijnen minutenlang herhaald worden over een langzaam opbouwende muur van synths en drums, terwijl Sepúlveda met zijn ook al zo overstuurde en echoënde zang een dromerige wereld schiep. En gelukkig: waar die droomwereld op plaat door de overkill aan productie regelmatig te zweverig en afstandelijk overkomt, bleef dit optreden wél drie kwartier boeiend. Goed, de vergelijking met Tame Impala lag er soms wel erg dik bovenop, maar ook los daarvan was dit één van de betere optredens op de zondag.

Lees hier de recensie van Robin Oostrum over The Holydrug Couple in het dagblog van de zondag.

Op vele grote festivals zag, kwam en overwon ze al: nu had Kovacs de eer om de dinsdagavond van het Valkhof Festival af te sluiten. Kovacs is inmiddels een act met internationale allure. Het mocht dan ook geen verrassing heten dat het festivalterrein uitpuilde op het moment dat ze het podium besteeg. Ook op deze avond wist ze haar publiek te overtuigen met het bekende werk van haar debuutalbum en een bijzondere toegift, waarmee de Wolflady zichzelf voor even tot koningin van het Valkhof kroonde.

Lees hier de recensie van Edwin de Corti over het optreden van Kovacs.

Een opgelaten sfeer hing er in het Valkhofpark, enkele minuten voordat Unknown Mortal Orchestra de bühne betrad. De optredens van het drietal varieerden in het verleden wel eens qua energie. De ene keer was zanger en gitarist Ruban Nielson enorm opgelaten, tijdens andere shows hing hij stijf van de drugs tegen de zijkant van het podium aan. Maandagavond op het Valkhof was er van dat laatste gelukkig geen sprake, en bleek UMO bovenal een ijzersterke liveband met getalenteerde muzikanten.

Lees hier de recensie van Robine Roordink over het optreden van Unknown Mortal Orchestra.

Voormalig beste gitarist van Nederland Rocco Ostermann stond zondagmiddag weer eens op het Valkhof Festival. Dit keer met de Achterhoeks-Arnhemse formatie Donnerwetter, niet de meest toegankelijke van zijn projecten: spannende muziek van rauw tot romantisch, zwalkend tussen country, rock-‘n-roll en blues, waarbij de nootjes af en toe vreemd dwarrelden in navolging van inspiratiebronnen als Zappa, Captain Beefheart en Howlin’ Wolf - en een knipoog naar Elvis. Het bleek desondanks de ideale festivalband.

Lees hier de recensie van Heyta Melssen over Donnerwetter in het dagblog van de zondag.

Tegelijk met La Femme stond Extince op een overvolle Club Voerweg, maar toen de band halverwege de set 'Sur La Planche' inzette, bleek het geluid toch pakkend genoeg om nieuwsgierige Valkhofbezoekers naar de Arc te lokken. Live werd de muziek op een charmant rommelige manier aangekleed met catchy hooks en galmende vocalen. Zoals bij veel concerten op de Arc deed het licht het beter dan het geluid, maar dat stond de aanstekelijkheid van La Femme niet in de weg. La Femme toonde zich - zo bleek ook al uit het ontzettend kinderachtige interview - een curieuze, wellicht wat minder bekende, maar volwaardige afsluiter van de woensdag.

Lees hier de recensie van Ateke Willemse en Mike Rambags over La Femme in het dagblog van de woensdag.