Zwarte Cross 2023: op zaterdag valt er niets te nøhlen! Zwarte Cross 2023: op zaterdag valt er niets te nøhlen!

Zes jaar geleden speelde het Australische Wolfmother ook al op Zwarte Cross. Toen nog als headliner om Victorious (2016) te promoten en destijds nog met de sensationele Ian Peres in de gelederen. Vandaag moeten ze het doen met een spot halverwege de middag en is Peres alweer een paar jaar uit de band. Vandaag speelt Andrew Stockdale weer met Jesper Albers (drums) en Paul Dokman (bas) van Paceshifters. En ja, er is wel degelijk nieuw werk in de vorm van Rock’n’Roll Baby (2019) en Rock Out (2021), maar het gros van het publiek zal toch voor de oudere knallers komen.

En dat lijkt ook de band niet ontgaan te zijn, want we krijgen maar liefst acht (!) nummers van het debuutalbum om de oren. Wij klagen niet, want 18 jaar later zijn die nummers nog altijd fantastisch. De uitvoering van ‘Woman’ had iets vlotter gemogen, maar ‘Colossal’ en ‘New Moon Rising’ (van Cosmic Egg uit 2009) knallen hard en maken dat ruimschoots goed. Voor ‘Joker & The Thief’, natuurlijk de afsluiter vanmiddag, kun je ons nog altijd ‘s nachts wakker maken. Wolfmother verrast niet, maar we vermaken ons opperbest.

Ook het Britse CIEL lijkt liever uit het oudere werk te putten. In juni bracht de band nog wel de ep Make It Better uit met de single ‘So Scared’, maar vanmiddag passeert die laatste niet de revue. De band rond de Friese Michelle Hindriks oogt wat bescheiden, terwijl ze met onder meer ‘Baby Don’t You Know’ toch al een voorzichtig hitje te pakken hebben. Een hoogtepunt al vroeg in de set is wanneer Michelle Hindriks haar basgitaar weglegt, een elektronische beat start en ‘Awake’ inzet. Hoewel niet alle subtiele elementen uit hun muziek goed overkomen in de Roadhouse, zet Ciel wel een spannende show neer.

Met Bintangs op de Bayou staat er heus Nederlands muzikaal erfgoed op het programma. De band draait al sinds 1961 mee en heeft dus eigenlijk geen introductie meer nodig. Verrassend genoeg spelen ze ook een nieuw nummer: ‘Power Shower’ heeft een bijzonder hoog Kiss-gehalte, maar past tegelijkertijd prima tussen de nummers van veertig jaar geleden. Uiteraard komt het gros van de mensen voor het oudere werk, en die worden op hun wenken bediend. Nummers als ‘Agnes Grey’ en ‘Gone Dead Train’ (oorspronkelijk uitgebracht op het soundtrack-album van de Mick Jagger-film Performance en gezongen door Randy Newman) hebben wat dat betreft niet aan kracht ingeboet.

Als er een Nederlandse band is waar het momenteel hard mee gaat, dan is het Tramhaus wel. Slechts drie jaar is de band actief, maar speelde al op Lowlands, verkocht de Maassilo in Rotterdam uit en dit festivalseizoen bracht de band naar Down The Rabbit Hole en nu dus naar Zwarte Cross. Hoge verwachtingen dus. Vandaag speelt Tramhaus een show met twee gezichten: waar ze tijdens het eerste deel van de show het gaspedaal niet helemaal open lijken te willen gooien, slaat dat in de tweede helft helemaal om. De nummers worden steviger, zanger Lukas Jansen wordt alsmaar enthousiaster en het publiek begint meer en meer te kolken. Zo weet Tramhaus de show toch volledig naar hun hand te zetten.

Het werd natuurlijk altijd al een hiatus genoemd, maar wie bij de afscheidsshow in Paradiso (2016) was, kon het eigenlijk al zien: het is niet de vraag óf we John Coffey weer terug gaan zien, maar wanneer. Afgelopen maart werd de terugkeer dan toch echt aangekondigd en met een show in AFAS in het vooruitzicht – hun allergrootste show ooit – kon de zegetocht beginnen. Dat die pauze van zes jaar de uitstekende live-reputatie niet geschaad heeft, blijkt wel uit het feit dat iedereen een glimp van de punkband wil opvangen. Een kwartier voor aanvang zit de Roadhouse propvol.

De band heeft dan ook niet veel moeite om de tent op zijn kop te zetten. De start van de set is alsof er een bom af gaat en daar zien we de band enorm van genieten: al bij het tweede nummer, ‘Romans’, verdwijnt zanger David Achter De Molen in het publiek. Voor de organisatie een uitdaging, zeker als David het publiek nog eens extra opjut. “Dit podium is niet alleen van ons, maar ook van jullie!” De beveiliging weet zich geen raad met het statement en de organisatie beleeft een spannend uur. De band en het publiek zijn de grote winnaar. Het is een uur van geweldige, gemoedelijke chaos

Zoals aangekondigd wordt er tijdens de show nieuw materiaal gespeeld, zoals bijvoorbeeld hun laatste single ‘This Place Is Placeless’ en opener ‘SING and hope it’s out of tune’. Ze worden met open armen ontvangen, maar logischerwijs zijn het de klassiekers die net even wat knallen. Nummers als ‘Oh, Oh, Calamity’, ‘Featherless Redhead’ en ‘Relief’ maken het gekkenhuis compleet. Overal wordt geklommen, gesprongen, gecrowdsurfd, genoten. En als je denkt dat het niet heftiger kan, wordt het drumstel van Carsten naar voren gereden en zet Chris hem in: “B-b-b-broke my neck!” Met ‘Broke Neck’ en ‘Heart Of A Traitor’ wordt een show afgesloten waar dit weekend nog veel over gesproken zal worden. Hier wilde je bij zijn.

Tijdens onze tocht naar het hoofdpodium treedt de belangrijkste regel van de Zwarte Cross in werking: plan je dag niet te strak in, dan maak je het meeste mee. Voor je het weet wordt de weg geblokkeerd door mensen die zijn gaan touwtjespringen of dwaal je rond en beland je bij een heerlijke brass band (Valvetronic, in ons geval). Er lijkt altijd ergens een stuntshow aan de gang te zijn en anders is er wel iemand – we noemen geen namen – die haar ei kwijt wil over de show van Bökkers en haar voorliefde voor FeestDJ Ruud (“ik ben zelfs toentertijd op zijn afscheidsshow geweest!”).

Als we dan toch nog op tijd zijn voor het staartje van Triggerfinger, zitten ze midden in de uitvoering van ‘Colossus’. Twee dingen schieten direct in het oog: wat een vette lichtopstelling heeft de band meegenomen en wat valt de afwezigheid van ‘Lange Polle’ op. Muzikaal hebben we met Geoffrey Burton niks te klagen, maar met Paul van Bruystegem stond er toch altijd een bijzondere muzikant op het podium. Triggerfinger bewijst echter dat het meer is dan de som der delen. Onder leiding van de altijd coole Ruben Block trakteert het drietal ons nog op ‘All This Dancing Around’, het heerlijke ‘Is It’ en ‘Man Down’ (cover van Rihanna), al was ‘Umbrella’ gezien het weer misschien meer op zijn plaats geweest.

Hendrik Jan Lovink mag dan gestopt zijn als organisator van de Zwarte Cross, bloed kruipt waar het niet gaan kan. Echt verrassend is het dan ook niet om hem hier vandaag met de Hilltop Howlers te zien. Debuutalbum Gloria is alweer een paar jaartjes jong, maar de meeste nummers die we vandaag horen komen van het nog uit te brengen tweede album. De fans hoeven niet bang te zijn voor een drastische ommezwaai, want het past perfect bij wat we al van ze kennen. Op zijn beurt past de band dan weer perfect bij een podium als de Roadhouse, waar het publiek een uur lang meedanst met de toegankelijke rock. Met toch het bekende ‘Wine Or Gravy’ als hoogtepunt zet de enthousiaste band een goede show neer.

Terwijl The Opposites het hoofdpodium vakkundig afbreken, trapt Cari Cari aan de andere kant van het festivalterrein af. Het Oostenrijkse duo is naar eigen zeggen opgericht met de hoop dat hun muziek in een film van Quentin Tarantino zou belanden: tot dusver zijn ze al wel in de tv-series Shameless (US) en The Magicians te horen. Aangevuld met een drummer en met een didgeridoo in de aanslag beginnen ze de set knallend met ‘Anaana’, inclusief ‘War Pigs’ (van Black Sabbath) als intermezzo. De toon is gezet en de band heeft er zin in. Niet alleen muzikaal wordt er indruk gemaakt, ook het Nederlands van zanger/gitarist Alexander Köck klinkt prima.

Muzikaal vliegt de band alle kanten op. Van Southern rock tot dansbare indie en van ware Dick Dale-achtige surfrock tot vleugjes Khruangbin: het is een gevarieerd palet waar een heel kleurrijk muzikaal landschap mee wordt geschilderd. ‘Enter Crocodile Mountain’ van hun laatste album Welcome To Kookoo Island (2022) en nieuwste single ‘My Grandma Says We Have No Future’ klinken geweldig. Daarnaast valt ‘Mapache’ op vanwege het eerdergenoemde hoge Dick Dale-gehalte. Maar wat ze ook spelen, het klinkt vanavond heerlijk meeslepend. Terwijl het festival vuurwerk afsteekt om de zaterdag af te sluiten, zorgt Cari Cari voor de muzikale variant.