Is het al donderdag? De eerste parttimers hebben alweer weekend, de wandelaars zijn over de helft en de feesters... die gaan ogenschijnlijk nog even hard als op dag 1. Moeten de artiesten al wat meer energie in hun act leggen om de kleine oogjes en vermoeide voeten erbij te houden? Nee hoor, kijk maar hoe ook intieme acts als Spinvis, Sef en Rozi Plain de dag-top-acht van 3voor12 Gelderland hebben gehaald.

8. Crooked Kingdom

© Robin Hogenboom

Maas en Waal Hardcore for life

Weet je nog dat we tipten dat het bij Café De Opstand nog wel eens heel tof kon worden deze week? En dat we zeiden je niet ver hoeft te zoeken voor toffe bands? Crooked Kingdom krijgt het voor elkaar om beide statements nog maar eens te bevestigen. De hardcore punkband uit het Land van Maas en Waal (ja, je leest het goed) zette in maart De Opstand ook al op zijn kop voor de release van de single ‘Breaking The Cycle’ en vanavond doen ze dat nog eens dunnetjes over.

Het contrast tussen het kleinschalige van Café De Opstand en alle grote podia buiten had haast niet groter kunnen zijn. We krijgen het gevoel van de Popronde, met alle gezelligheid van dien. Ondanks dat de leden van Crooked Kingdom maar 7 of 8 vierkante meter tot hun beschikking hebben, benutten ze deze ten volle en ze spelen met een gretigheid waar menig band op het Valkhof nog iets van zou kunnen leren. Naar eigen zeggen “born out of love, passion and frustration”: die passie en enthousiasme stralen ze zeker uit, de frustratie moet vooral gezocht worden in de muziek.

We worden getrakteerd op nieuw werk, maar ook nummers als ‘Stuck’, ‘The Crown’ en ‘Society’ klinken gewoon lekker. Ook het publiek heeft er zin in: de pit – natuurlijk wel een flinke slag kleiner dan elders in de stad – is de volle drie kwartier in beweging. De sympathieke heren van Crooked Kingdom maken er een lekker feestje van en we gaan ze de komende tijd zeker in de gaten houden. Ze zijn precies het soort band dat je op een podium als deze hoopt te vinden. (RH)

7. Shamzon

© Jan Snel

De 'slangenbezweerders' van Shamzon laten het Valkhof dansen

“Omar bezweert de 400 slangen in 013 met gemak” tweette Incubate’s marketingmanager Erik Luyten in 2011 naar aanleiding van het Incubate-optreden van Omar Souleyman. De zwaarbesnorde en immer van Arafat-sjaal en donkere zonnebril voorziene oppergod van de Syrische bruiloften- en partijenmuziek. Zo markant zien de leden van Shamzon, die van vandaag op het Boogpodium aantreden als vervanger van de zieke Eloi, er niet uit. Eerlijk gezegd ogen ze nogal casual. Maar muzikaal tapt de band rond zanger Saad Sham, üd-speler Khaled Ayuob en toetsenist Abdul Rahim Al-Saleh uit hetzelfde vaatje als hun Syrische landgenoot.

Dat bekent dat als de muziek eenmaal aanstaat er ook geen enkele keer gas teruggenomen wordt en de set als een bezwerend-hypnotische-mix van zang, beats, üd, en arabische fluit — leve de pre-sets van de 'opgevoerde Arabische Casio’s', al is die Casio in dit geval van het merk Korg — naar haar einde toe dendert. Terwijl Saad Sham en Khaled Ayuob als ware MC’s de menigte verder opzwepen. Een fijn en héérlijk dansbaar feestje dit, waar de zieke Eloi ongetwijfeld nog een puntje aan had kunnen zuigen. (TM)

6. Orchestre Partout

© Matthijs Mekking

Orchestre Partout krijgt het publiek makkelijk aan het dansen

Het is het begin van de avond als Orchestre Partout met maar liefst negen man sterk het Bloem podium betreedt. Deze band is ontstaan vanuit muziekwerkplaatsen in verschillende azc’s, waarbij asielzoekers en statushouders wekelijks samen muziek maken. Dat daar veel talent rondloopt blijkt wel uit de muzikale vaardigheden van de diverse bandleden. Naast twee zangers wordt er op een Turkse saz met lange hals en een oud gespeeld, is er percussie en een tomtom, en een elektrische en akoestische gitaar. Er spelen een aantal initiatiefnemers mee, zoals bassist Ted, die zeer enthousiast is zowel richting medebandleden als richting publiek. En dat publiek reageert ook meteen enthousiast op het diverse wereldrepertoire; stampende Koerdische dansen, Syrische ballades en funky Punjabi lovesongs.

Er wordt gedanst en driftig meegezongen met de aanstekelijke wereldmuziek. Mooi dat het publiek zo heerlijk divers is, naast jeugd ook veel wat oudere muziekliefhebbers en het meest enthousiast zijn de vrouwen met hoofddoekjes, die alle nummers lijken te kennen. Gloedvol is de uitvoering van Tarkan’s wereldhit ‘Şımarık’ met de overbekende smakken. Als bij het bekende Italiaanse strijdlied ‘Bella Ciao’ er een prachtig gekleed jong meisje het nummer mag inzetten is iedereen om. (ED)

5. Sef

© Azumi Tchadjobo

Ingetogen Sef legt verbinding met een enthousiaste Stevenskerk

Wat deze reeks concerten in de Stevenskerk elk jaar zo mooi maakt, is dat zowel artiest als publiek een totaal unieke ervaring doormaken. Enerzijds de luisteraar op de kerkbanken die een bekende artiest in een unieke setting kan zien, anderzijds de artiest die dit ook niet elke dag meemaakt. Zo ook Sef donderdagavond.

De Amsterdamse rapper brak door met zijn gastbijdragen op feestnummers als 'Tijdmachine' (met Dio) en 'Me Nikes' (met The Opposites) en had daarna succes met onder meer de rapgroep Flinke Namen, maar dat is ook alweer 14 jaar geleden. Inmiddels is hij vader en uitgegroeid tot een artiest van formaat die daadwerkelijk iets te zeggen heeft.

Dit alles lijkt allemaal gedurende de show ook langzaam op Sef in te dalen. Wat volgt is een prachtige show voornamelijk gestoeld op werk van zijn laatste album Ik Zou Voor Veel Kunnen Sterven Maar Niet Voor Een Vlag, en dat alles feilloos ondersteund door het El Salvador ensemble.

We deinen mee op 'Oceaan', we rouwen samen tijdens 'We Moeten Leven' en we laten ons meevoeren door 'Als Een Boom Valt'. Uiteindelijk vraagt Sef het publiek om op te staan en wordt er tijdens 'De Leven' op kerkbanken gedanst. Prekend maar nergens belerend staat hier een heuse artiest die overduidelijk een reis heeft doorgemaakt, maar nog lang niet op zijn eindbestemming is. (ML)

4. Moin

© Marijn Davids

Valkhof maakt kennis met Moin

Het Londense Moin bestaat uit Joe Andrews and Tom Halstead (Raime / Blackest Ever Black) in een lange samenwerking met percussionist Valentina Magaletti (Tomaga / Vanishing Twin). Het drietal bracht twee albums uit en onlangs nog de ep Clocked Off. De muziek bestaat uit vocale samples omringd met postpunk, sludgy gitaren en veel distortion. Vandaag op het podium van de Arc is aan het drietal een vierde gitarist/bassist toegevoegd om het geluid extra bij te zetten. Opener van de set is ‘Melon’ van het album Paste uit 2022: “Hello, do you hear me? Can you hear me? You don’t know me, but I know you.” Valkhof gaat kennismaken met Moin.

Op de plaat zo sterk aanwezige vocale samples komen live minder tot uiting. Het viertal is op het podium erg in zichzelf gekeerd, houdt elkaar goed in de gaten waarbij Valentina op de drums leading is. Ze voert, in originele drumritmes, langzaamaan het tempo in de nummers op. Waarbij de noise uit de gitaren haast een tegengesteld tempo er tegenover zet om uiteindelijk de zo opgebouwde spanning in een explosie van geluid te kunnen laten eindigen. Een haast instrumentaal optreden dat toch de aandacht van het publiek vasthoudt is niet altijd makkelijk, maar bij Moin werkt het, het publiek juicht. Een lang uitgesponnen versie van ‘Knuckle’ wordt de afsluiter van een drie kwartier durende set. Zonde, een extra kwartier was zeer welkom geweest. De liefhebber kan na het Valkhof Festival in november op Le Guess Who? nog terecht voor een herhaling. (EM)

3. Spinvis

© Willem Melssen

Spinvis: boeiende wereld van associatieve en poëtische teksten

De afkondiging van het concert van Spinvis is meteen een ‘wordt vervolgd’, want hij kondigt aan dat hij 21 december in Doornroosje staat. Een memorabele datum, omdat het dan ook precies 21 jaar geleden is dat hij voor het eerst samen met Saartje van Camp een Nijmeegs podium betrad, namelijk Merleyn. Het is niet onwaarschijnlijk dat een deel van de 150 bezoekers ook daar zal opdagen.

In het ruim twee uur durende concert in de Thiemeloods vanavond pakt Spinvis zijn publiek in, en neemt hij ons mee in zijn boeiende wereld van associatieve en poëtische teksten. Daarbij gaat hij ook echt met het publiek in dialoog, zodat al snel een sfeer ontstaat waarbij wij gezellig met hem om de tafel zitten. Totaal geen afstand tussen muzikant en publiek dus.

Hoewel poëtisch wordt het nergens soft. De maatschappijkritiek ligt weliswaar onder de oppervlakte, maar het is voor de goede verstaander goed duidelijk waar Spinvis staat in het leven. Soms lijkt hij daar zelf ook verbaasd over als hij met grote ogen onder een warrige krullenbol de zaal in kijkt met een blik van ‘wat zeg ik nou?’ En zoals Frank Boeijen ook al eerder deze week zei: de betekenis van sommige liedjes verandert met het voortschrijden van de tijd.

De avond wordt gevuld met een mooie mix van oud en recent werk. In april kwam zijn zevende album Be-Bop-A-Lula uit, maar dit concert is zeker geen promotietour. Sterker nog, de auto was zo vol dat er geen ruimte meer was voor merchandise. Na afloop van het concert krijgt hij een staande ovatie die minutenlang lijkt aan te houden. Verlegen lachend staat hij daar en dan volgt er uiteraard een toegift. Twee zelfs. En voor wie daar dus niet genoeg aan had wordt de avond dus vervolgd op 21 december, al zal de afstand dan veel groter zijn. Reis ver, drink wijn, denk na, en kom dan terug. (HM)

2. Rozi Plain

© Marijn Davids

Rozi Plain biedt Lourdisch voetenbad aan de Vierdaagsefeesters

Geen understatement: de kracht van Rozi Plain zit niet in grote refreinen of meeslepende zang. Haar laatste plaat Prize - per abuis hier op het Valkhof aangekondigd als haar debuut in plaats van het vijfde van haar sterke repertoire (oeps!) - doet een gooi naar de eindejaarslijstjes van menig muziekliefhebber. De muziekliefhebber die de muziek graag understated hoort dus, bij voorkeur op de noise cancelling koptelefoon op Interrail naar Napels. Maar ga hier midden voor het podium staan en het werkt als een Lourdisch voetenbad op de zesde dag van de Vierdaagsefeesten. 

In het midden Rozi zelf met haar gitaar, kalm-zachte zang en beeldende teksten. Van rechtsachter hypnotiserende baslijntjes die heerlijk tussen de drumbeat weglopen en voorkomen dat het traag of saai voelt. Grappig hoe je goed kunt horen, net als bij bijvoorbeeld Kevin Morby, dat ook Rozi Plain al heel lang bassist in een indiefolkband (This is the Kit) is. Van links toetsen en synths, plus uit die toetsen soms opgenomen saxofoon- en harpbijdragen. En tot slot rechts vooraan een banjo, om de unieke herkenbare stijl van Rozi Plain - ergens tussen jazz en indiefolk - nog verder te benadrukken.

Luister je met aandacht, dan trekt Rozi je diep in het optreden alsof je die noise cancelling koptelefoon toch weer op je hoofd hebt. Dat lukt niet iedereen hoor: tot tweemaal toe klinkt het hardste applaus als nota bene een opgenomen saxofoonsolo opzwelt uit de synthesizer. Maar je ziet ook genoeg mensen na haar afsluitende Sun Ra-cover (toevallig: eerder vandaag nog werd een Doornroosje-show van Sun Ra Arkestra aangekondigd) naar het podium lopen voor merch, een setlist of een praatje. Zoals ze zelf zingt: "agreeing for them is agreeing for you". Prachtig optreden. (RO)

1. Minami Deutsch

© Egbert Middelink

Japans-Duitse Motorik-beats van Minami Deutsch pompen Valkhof in hogere sferen

Je vraagt je af wat de vier leden van het Japanse Minami Deutsch denken als ze tijdens hun soundcheck het feestpubliek tekeer zien gaan bij de uitbundige Arabisch getinte klanken van Shamzon op het tegenoverliggende Boog-podium op het Valkhof. Een flink contrast met de minimale psychedelische rock waarmee het kwartet uit Tokyo de donderdagavond zal gaan afsluiten. Toch filtert zich al voor aanvang een flinke schare fijnproevers voor het podium. 

Zoals de naam al doet hinten haalt Minami Deutsch zijn inspiratie voor een groot deel uit de Duitse krautrock uit de jaren zeventig van bands als Neu! en Can. De baslijn die aan het begin van een nummer wordt ingezet wijzigt meestal niet meer tot het einde, en in dit ogenschijnlijke gebrek aan variatie zit eigenlijk ook de verborgen kracht. Want het biedt het publiek effectief een handvat om zich mee te laten voeren wanneer op spannende wijze lagen worden toegevoegd en afgebouwd. De beste momenten zijn daar waar de handpalmen van de snaren loskomen en het volume en gruizigheid omhoog gaan. Het werkt allemaal bijna als een hypnotiserende DJ-set. Zang is relatief schaars, monotoon met veel galm en dient vooral als extra laag bij het totale geluid.

Er wordt niet veel pauze genomen tussen de nummers en niet veel gezegd tussendoor. De band, die het grootste deel van de tijd in het volle licht staat te spelen, staat dicht bijeen als in hun oefenruimte en lijkt zelf zichtbaar te genieten. Een mooie afsluiter voor een zeer gevarieerde avond op het Valkhof-festival. (MD)