Vrijdag, de dag van de intocht voor de Nijmeegse Vierdaagse wandelaars. De laatste dag van deze Vierdaagsefeesten, iedereen loopt op zijn einde, maar de muziek van deze vrijdag schudt iedereen nog eens even flink op. Vanaf de aftrap op de Valkhof Boog tot de late uurtjes op het Valkhof Festival geeft iedereen nog even alle energie! 3voor12 Gelderland zet deze laatste muzikale dag nog even op een rijtje.

10. Roland Cristal

© Roland Cristal

Roland Cristal is de juiste act op de juist plaats

Het lijkt zo’n mooie spot: de afsluiter van het Valkhof Festival. Maar na zeven dagen bandjes ontdekken, feesten en hier en daar een biertje is de tank bij veel aanwezigen toch behoorlijk leeg. Een uitdaging dus. En hoe fijn zou het dan zijn als er een act staat die zichzelf niet te serieus neemt en de voetjes wel van de vloer krijgt. Dan is daar Roland Cristal. De Franse producer zette eerder Eurosonic Noorderslag, Dour en zelfs Defqon.1 al op zijn kop met zijn ogenschijnlijk simplistische en catchy deuntjes, en doet dat hier gewoon even dunnetjes over.

Nee, muzikaal is het niet direct een act voor de fijnproever. Terwijl zijn vrolijke house/techno uit de speakers dreunt, voorziet Roland de beats van eenvoudige danspasjes of net zo catchy zanglijnen. Maar wat maakt dat nu nog uit? Het publiek dat nu nog overeind staat wil dansen, en dat krijgt de Fransman gemakkelijk voor elkaar, of dat zou met ‘Voyage en Europe’ of ‘Beluga’ is. Gelukkig neemt hij zichzelf ook niet al te serieus, blijkt wel als hij na 35 minuten aankondigt dat het concert gaat beginnen: “You’ve seen a lot now, but you’re gonna see a lot more ‘till the end of the concert!” Een muzikaal hoogtepunt van de week kunnen we het niet noemen, maar Roland Cristal weet wel, op een moment dat het onmogelijk lijkt, het Valkhof een uur lang in beweging te houden. Op naar volgend jaar! (RH)

9. Velveteen Rabbit

© Robin Hogeboom

Velveteen Rabbit presenteert nieuwe ep

Velveteen Rabbit is met een opmars bezig. Vorig jaar won de formatie uit Utrecht/Culemborg de Parel van de Betuwe, een aantal maanden later speelde ze al op Appelpop. Na een aantal toffe singles bracht de band een week geleden hun eerste (gelijknamige) ep uit. Daarnaast is het ook de eerste show met nieuwe drummer Frank Ruisch. Genoeg redenen dus om de punk/metalband op de laatste avond van de Vierdaagsefeesten niet over te slaan.

Toch puilt De Opstand nog niet uit. Integendeel: vanwege het vroege tijdstip staat een groot deel van de aanwezigen nog buiten. Dat weerhoudt de band er niet van om er met gestrekt been in te gaan en te openen met nummers van de nieuwe ep. Omdat het geluid tijdens ‘A Cure For Kindness’ en ‘Group Therapy’ nog niet lekker staat afgesteld, verdrinkt de zang van frontvrouw Ilona Stoker nog een beetje in het muzikale geweld, maar tijdens ‘My Stitches Itch’ en ’Fuzzy Butcher’ horen we hoe fel en sterk haar vocalen zijn.

Live klinken de nummers stukken rauwer en dat is bij een band als Velveteen Rabbit eigenlijk wel lekker. In een klein half uur worden we door het hele oeuvre van de band getorpedeerd. Met ‘Ladyboi’ hebben ze het beste nummer (tevens hun debuutsingle) voor het laatst bewaard. Een fijne afsluiter voor een explosieve show. (RH)

8. The Mocks

© Hans van Wijk / Valkhof Festival 2023

The Mocks serveren hun retrosound met bravoure

Uw recensent moet altijd denken aan Kwik, Kwek en Kwak wanneer hij jeugdige gitaarbands.ziet. Alleen komen de drie heren van The Mocks niet Duckstad maar uit Nieuw-Vennep. Een plaats onder de rook van Hoofddorp tussen Leiden en Amsterdam. Of hun geboortedorp van invloed is op de sound van The Mocks weet ik niet. Maar het is minstens een half decennium geleden dat uw recensent een band zag die haar retrosound met net zoveel bravoure serveerde als The Mocks. Die band heette de The Deaf en kwam uit ’s lands number one beatsstad Den Haag.

En hoewel de gitarist van The Mocks zijn fraaie Vox-gitaar gemeen heeft met beatstad-dandy Spike (de frontman van The Deaf) gaat hij vandaag gekleed alsof hij zo van de Schotse Hooglanden is weggelopen. Al moeten we toegeven dat de bassist, met wie hij de leadvocals afwisselt, gekleed gaat zoals je van een échte mod mag verwachten. Enfin; hun kledingkeuze staat een enthousiaste set niet in de weg. En helemaal gespeend van stijl zijn de heren ook niet. Dat bewijzen ze in het halverwege de set gespeelde ‘Spy’, dat met haar intro doet denken aan aloude James Bond theme-songs. Maar de rauwe randjes zijn nooit verdwenen; dat bewijzen ze in het afsluitende ‘I Don’t Want You’. (TM)

7. Marathon

© Heyta Melssen

Marathon zweept Valkhof nog maar eens op

De Amsterdamse band Marathon heeft al flink wat meters gemaakt voordat ze op het Boog podium van het Valkhof Festival staan. Een flinke Popronde met een optreden op het eindfeest in de Melkweg, Euro Sonic Noorderslag in 2023, Welkcom To The Village en Grauzone zijn toch festivaloptredens van naam. "Wij zijn Marathon en komen uit Amsterdam", stelt zanger/gitarist Kay Koopmans om gelijk af te trappen en het Valkhof publiek flink laat zweten in een snel vormende moshpit.

Op het podium speelt het vijftal af en toe met z'n drieën, vooral om ruimte te geven aan Kay en bassist Nina Lijzenga bij het wild springen tijdens de nummers. Kay splitst de meute in tweeën om met gitaar en al onderdeel te zijn van de moshpit, die op zijn aangeven ontbrandt in een kolkende massa. Achteraf bedankt hij de technici van het Valkhof die hem de ruimte geven om met gitaar en snoer over het hek heen te gaan zonder dat de pedalboards worden meegetrokken. De prikkelende postpunk van Marathon zweept het Valkhof op deze laatste dag nog eens op om de allerlaatste energie van de festivalgangers en wandelaars los te peuteren. (EM)

6. Anneke van Giersbergen

© Roger Jansen

Anneke van Giersbergen in de Stevenskerk: zo klein dat het groots is

Vrijdag wordt de reeks concerten tijdens de Vierdaagsefeesten in de Stevenskerk afgesloten met een optreden van Anneke van Giersbergen.  In de set die Anneke vandaag speelt, wisselt ze eigen nummers, afkomstig van haar meest recente album The Darkest Skies Are The Brightest, af met covers. Ze trapt af met ‘Lo and Behold’ en het valt op dat de akoestiek van de kerk erg goed past bij de vocale kwaliteiten van deze dame. Haar kenmerkende uithalen klinken prachtig in dit eeuwenoude gebouw. Het eerste kippenvel is er bij haar vertolking van ‘Wish You Were Here’ van Pink Floyd. Laat het maar aan Anneke van Giersbergen over om zo’n nummer zo klein te brengen maar toch zo groots te laten klinken.

Raar maar waar is het vooral in de covers dat het enorme stembereik van Anneke duidelijk wordt. In nummers als ‘Wicked Game’ van Chris Isaak, ‘Like a Stone’ van Audioslave of ‘I Wanna Know What Love Is’ van Foreigner laat ze moeiteloos horen dat haar bereik verschillende octaven beslaat. Laag beginnend en hoog eindigend.  Onmiskenbaar hoogtepunt van het optreden is de cover van ‘Running Up That Hill’ van Kate Bush, waarbij ook duidelijk wordt waarom er een bandrecorder op het podium staat. Daarop staat namelijk de beat die ze onder dit nummer zet. Tezamen met haar eigen stevige gitaarspel tovert ze dit, op zich redelijk rustige nummer, om tot een stampend lied dat op een minstens zo luid applaus kan rekenen.

Als haar set ten einde is, komt ze voor een toegift terug op het podium, trekt ze de versterker uit haar gitaar en brengt ze, super akoestisch, ‘Cloudbusting’ van wederom Kate Bush ten gehore. In de kerk kun je een speld horen vallen. Tot Anneke klaar is, want dan is het applaus oorverdovend. Dit optreden is een meer dan waardige afsluiting van een week lang ‘Doornroosje-gigs’ in de kerk.  (BE)

5. Femme Fugazi

© Egbert Middelink

Femme Fugazi geeft een visitekaartje af

Lokale band Femme Fugazi opent op vrijdag het Boog-podium van het Valkhof Festival. Dat is een goede zet, want ze hebben een flinke schare aan fans opgetrommeld die ook meteen het hele optreden lang losgaan. Femme Fugazi mag hier dan staan omdat ze de Roos van Nijmegen hebben gewonnen, het valt meteen op dat ze zeker niet onder doen voor de gemiddelde (post-)punkband op het Valkhof Festival. Ze hebben de uitstraling, liedjes en humor om hun show tot een succes te maken.

Hun nummers passen perfect in het rijtje met post-punkbands die de afgelopen jaren vanuit de UK zijn overgewaaid. Opvallend is echter hoeveel variëteit en originaliteit er tussen de nummers zit. Zeker voor een band die pas twee tracks uitgebracht heeft. We zijn dus benieuwd wat er aan zit te komen van Femme Fugazi. Zeker het nummer ‘Gerard Joling’, waarbij de band een originele lp van het debuut van de volkszanger weggeeft, heeft de potentie een hit te worden. Femme Fugazi heeft zich voorgesteld aan de Nijmeegse muziekliefhebbers, en wat hebben ze een visitekaartje afgegeven. De band doet dit jaar mee aan de Popronde. (TvA)

4. Tian Qiyi

© Heyta Melssen

Tian Qiyi is zowel rustgevend als opzwepend

Of de kilometers nu nog in de benen zitten, de festivalmoeheid begint toe te slaan, het lege podium niet aanslaat of dat het tijdstip nog te vroeg is: het publiek komt bij de aanvang van het concert van Tian Qiyi niet echt in groten getale toegestroomd. En dat is heel erg jammer, want wat deze Londense broertjes neerzetten is niet niets. Charlie Tian Qi Wardle en zijn broer John komen uit een muzikaal nest. Hun vader Jah Wobble speelde samen met onder meer Brian Eno en hun moeder Zilan Liao is een ’s werelds beste spelers van de guzheng (een traditioneel Chinees snaarinstrument). Dat beide zoons in de muziek terecht kwamen is dus niet echt een verrassing.

Met drums, een paar traditionele Chinese instrumenten en elektronische samples spelen de broers een bijzondere mix van jazz, psychedelica en ambient soundscapes met overduidelijk oosterse invloeden. De muziek is zowel rustgevend als opzwepend, maar bij het verzoek van Charlie om te gaan dansen bedankt het publiek voor de eer. Meer dan een dromerig meedeinen wordt het niet. Wat niet wil zeggen dat er geen aandacht is voor de muziek, want gaandeweg komt er meer publiek luisteren naar de bijzondere melodieën die klinken. Het is dan ook met een lichte schrik als opeens de speeltijd om is. Met nog 5 minuten op de klok is de organisatie onverbiddelijk en valt er een voortijdige stilte op het podium.

Er is nog geen album, maar dat is wel op komst: Red Mist, waarop ook vader Jah Wobble meespeelt, verschijnt in september. En Nijmegen mag hopen dat een van onze podia wordt aangedaan voor een releaseshow, want dit is absoluut een band die naar meer smaakt. Een hele avond krijgen ze gemakkelijk volgespeeld en zal meer recht doen aan hun talent dan de magere 40 minuten die ze nu kregen toebedeeld. (HM)

3. Disci in het Wild

© Egbert Middelink

Disci in het Wild blijkt aaibaarder dan aankondiging doet vermoeden

"Back to basics met Loyle Carner” was in 2016 de kop boven de Valkhof review van de gevoelige Brit. Die titel zouden we nu kunnen recyclen, want de met bril en flatcap getooide Nijmegenaar Disci is zijn Nederlandse tegenhanger. Flow en feel zijn heilig voor deze rasperformer die zich vandaag laat bijstaan door de band ‘In Het Wild’. Ieder nummer verzoekt hij het publiek om nog een stapje dichterbij het podium te komen. Terwijl hij ons lekker maakt met het prachtig uitzicht dat hijzelf vanaf het Bloem-podium op de Waal heeft.

Maar wie denkt dat de als Simon Mamahit geboren rapper sentimenteel is heeft het mis. Dat bewijst hij in een protest-song als ‘Sta’, terwijl hij tijdens de aankondiging van die song, net als protestsmartlapzangers Sophie Straat eerder deze week, de val van het kabinet toejuicht. En ook bij ‘Diaspora’ (over Indonesië) ontbreekt de maatschappijkritiek van deze “renaissance-man” niet. Iets dat hij dan weer fraai bezingt in ‘Renaissance’. Om vervolgens fel af te sluiten met de ‘Nachten Alleen’, de titeltrack van zijn nieuwste album.

Met nog een shout out naar de eveneens aanwezige Avo die het album geproduceerd heeft. Wanneer de laatste noot geklonken heeft blijkt dat al die stapjes, die wij gedurende het concert opgeschoven zijn richting podium, hebben geholpen. Het concert eindigt nog nét niet in een grouphug, er wordt heel wat afgeknuffeld na afloop. Niet vreemd als je bedenkt de Nijmeegse hiphop-scene in groten getale op het optreden afgekomen is. (TM)

2. La Jungle

© Heyta Melssen

Energiek La Jungle krijgt Valkhof aan het dansen

Muzikanten uit België zijn vaak aangenaam gestoord. Hoe talentvoller, hoe erger en vooral als ze zichzelf daarbij niet serieus nemen. Neem La Jungle uit Mons (Bergen). Terwijl drummer Remy Venant zich drie slagen in de ronde drumt, zingt Mathieu Flasse met een onverstoorbaar gezicht onverstaanbare teksten. Of zijn het wel teksten? Of stoot hij gewoon wat geluiden uit. In elk geval een pakkend onzin-refrein dat door het publiek gemakkelijk wordt meegezongen. Intussen laten de glinsterogen zien hoe beide heren genieten van het optreden.

La Jungle maakt naar eigen zeggen noisetrancetechnopunk en dat is geen woord te weinig. Wat een energie, wat een tempo, en wat een speelplezier. La Jungle gaat al een decennium mee en produceerde in die tijd zes albums waarvan ook de hoezen boekdelen spreken. Maf, dus. Maar wel maf met een serieuze ondertoon, want muzikaal zit het duo fantastisch in elkaar.

Hoe later op de dag, hoe meer volk en dat blijkt hier ook op te gaan. Waar een uur geleden nog maar een paar handenvol publiek stond, staat het plankier voor de Arc nu vol tot in de verre omtrek. Jammer voor hun voorganger Tian Qiyi, maar prettig voor La Jungle dat er nu volop gedanst wordt, zij het dat dit noodgedwongen op de vierkante centimeter moet gebeuren. Laat het maar aan La Jungle over om een feestje te bouwen voor de Arc. (HM)

1. Chibi Ichigo

© Hans van Wijk / Valkhof Festival 2023

Chibi Ichigo is de grootste popster van het Valkhof Festival

We weten dat er hierna nog twee acts komen op de laatste avond van het Valkhof Festival, maar Chibi Ichigo voelt toch symbolisch wel als de headliner. De Vlaams/Tartaarse zangeres en rapper geeft zo’n knalshow op het Valkhof, dat ze de status van headliner in ieder geval verdient. Allereerst om hoe de show eruit ziet. Chibi Ichigo wordt het hele optreden geflankeerd door twee voguende dansers waar ze soms al dansend meezingt.

Die zang is opvallend zacht en lief voor de harde, lompe elektronische producties die haar nummers begeleiden. Dit geeft haar tracks echter een enorm fris en origineel geluid. En ondanks dat het misschien zacht en lief klinkt, hebben de teksten een enorm sterke boodschap. Bijvoorbeeld over het klimaat (‘Planeet’), escapisme (‘ZWEEF’) en racisme (‘Waar kom je vandaan?’). Tegelijkertijd zijn het nummers die je na twee keer te horen goed genoeg kent om uit volle borst mee te kunnen zingen.

Achter haar dansers staan haar producer, drummer en DJ die het hele optreden zorgen voor een aanstekelijke mix van verschillende elektronische genres. Het vloeit van Kraftwerk naar Soulwax, verder naar The Prodigy en uiteindelijk zelfs naar een soort Nine Inch Nails met haar afsluiter ‘GRACHT’ (waar Jan Paternoster van Black Box Revelation de gitaar voor inspeelde). Deze opbouw stuwt het publiek steeds verder naar een extase. Chibi Ichigo heeft alle elementen van een popster. Nee, ze is gewoon de grootste popster van het Valkhof Festival. (TvA)