From the land down under: The Living End

Weer eens een avondje “Prisoner of Society” zijn

Tekst: Guido Segers/ Fotografie: Nando Harmsen ,

Het lijkt er vandaag op dat de grote zaal een tikje te groot is. Het is donderdagavond en dat is toch meer een avond voor de kroeg misschien. Vanavond speelt The Living End, een apart bandje dat in thuisland Australië al lang grote zalen vol krijgt. Vanavond gaat het niet lukken en een stuk zaal is ook afgezet met een gordijn om die reden. Dat mag de pret niet drukken en mooi op tijd gaat de zaalverlichting uit.

Weer eens een avondje “Prisoner of Society” zijn

Voorprogramma The Better Offs doen hun kunstje, maar echt warm maken voor The Living End doen ze niet. Het publiek komt binnendruppelen en reageert wat lauw op de moeizame “gitaarbare dansmuziek” (geen schrijffout, zo noemen de heren het nu eenmaal). Ze doen hun best, maar eigenlijk is het een iets te hip bandje om als voorprogramma voor The Living End neer te zetten. Gelukkig spelen ze niet overdreven lang en vind er vervolgens geen eindeloze soundcheck plaats. Al snel worden de lichten weer gedimd en komen de heren het podium op.

Ondergetekende heeft het eerste shirt aan dat ooit bij een concert aangeschaft werd. The Living End, 2001 in Den Bosch. De tweede plaat ‘Roll On’ was net uit, en het trio bracht haar energieke punkabilly naar de Nederlandse podia. Een goede acht jaar later is het geluid van de band wel iets commerciëler geworden en zijn de heren inmiddels rocksterren “down under”. Ja, er komt meer uit Australië dan Men At Work en AC/DC. Commercieel laat in dit geval niet een nare smaak achter in de mond, het is gewoon toegankelijker wat wel blijkt met nummers als ‘Who’s gonna save us’ en ‘White Noise’, waar vooral het jongere publiek op lijkt te reageren. Wat dat betreft lijkt het echt alsof er twee groepen publiek zijn, want de andere helft reageert op nummers als ‘West End Riot’, ‘Roll On’ en ‘Second Solution’. De band wisselt oud en nieuw materiaal mooi af, maar helaas is er geen heftige respons van het publiek. Bij sommige nieuwe nummers lijkt het ook wel wat in te zakken allemaal. Het mist soms een beetje de scherpheid van het vroegere werk.

De band speelt een flinke set met uiteraard daarin opgenomen ‘Prisoner of Society’ waar men lekker even op los kan gaan. De wat oudere garde, waarvan enkelen in kantoorkledij zelfs, kan lekker even vuisten heffen nu. Bassist Scott Owen en zanger/gitarist Chris Cheney doen uiteraard nog hun truckje met de double bass (voor degenen die het niet kennen, je kunt op zo’n ding gaan staan) en spelen tijdens de encore nog wat leuk solowerk. Dan een bedankje en de band verlaat het podium, geen fratsen gewoon rock ’n roll zoals het hoort.

The Living End, gezien op 26 november 2009 in Effenaar