David is onze womanizer, ik zie hem in gesprek met twee dames. Het blijkt te gaan om Nederlandse journalistes, ook hier voor SXSW. Van het Cultureel Jongeren Paspoort, het bestaat nog! We nodigen hen uit voor onze showcase.
Vanavond bezoeken we een door platenlabel Ninja Tune (UK) geprogrammeerde avond in een grote venue geheten 800 Congress. Ik hoopte eigenlijk op live instrumenten, maar het blijkt vooral om DJ's te gaan. Het begint erg goed met een set van Iglooghost. Deze 18-jarige producer met nerdy petje en kleurtjestrui maakt hypermoderne en erg complexe beats die van maat tot maat verschillen. Je weet dat het kan, maar niemand doet het: het vermijden van de monotone dreun en het niet eindeloos herhalen van dezelfde loop waardoor veel house, EDM, hiphop en electro zo verschrikkelijk saaaaai is. Maar Iglooghost doet het! Hij beweegt er heel precies op, zonder ook maar een accent te missen. Deze muziek is origineel, energiek en onvoorspelbaar – en goed voor de nodige inspiratie.
Tourverslag: Azure Hiptronics op SXSW
Deel 2
Bah, en barf! In ons gastverblijf kunnen we niet koken, dus we zijn hier de hele week aanwezen op de verschillende fastfoodketens langs de weg. Gatti's Pizza, Denny's, Waffle House, Taco Bell, Kerby Lane Cafe – alles is even smerig en vet. We lopen naar PF Chang's, nu onze laatste strohalm voor een kans op betaalbaar en gezond voedsel. Het valt enorm mee, het lukt zowaar een heel bord gestoomde groenten geserveerd te krijgen! Groenten in Amerika, stel je voor!
DJ Paypal daarna vervalt in het bekende, dus we gaan even buiten staan. Taylor McFerrin, zoon van Bobby McFerrin (jeweetwel, van 'Don't Worry, Be Happy') is nu aan de beurt. Ook hij gaat achter de draaitafels staan, maar doet halverwege een verbluffend stukje beatboxen. Zijn set bevat enkele sterke stukken. Het nummer 'Decisions', dat je zou kunnen kennen van Gilles Peterson's BBC-radioprogramma Worldwide, blijft ook live goed overeind. Helaas kapt McFerrin dat al snel af om weer een andere, nogal saaie beat in te starten. De live visuals zijn verbluffend, maar muzikaal is het als geheel niet echt overtuigend. Ik wil mijn medebandleden, die moe zijn en deze avond muzikaal zat zijn, overhalen om te blijven voor Machinedrum en Ghostface Killah, maar dat lukt niet, jammer.
Op de dag van ons optreden blijven we eerst thuis om enkele zaken door te spreken over ons nieuw te produceren album. Dat gaat niet zonder slag of stoot, je zit elkaar een week lang op de lip en soms loopt de spanningsemmer een beetje over.
We rijden naar ons podium, de Lucky Lounge. Daar krijgen we nog net een stuk van het middagprogramma mee. Er staat een enorme rap-posse op het kleine podium, veertig man ofzo. Ze rappen agressief en in plaats van baslijnen wordt gebruik gemaakt van sub-baslijnen, die je niet alleen hoort maar ook voelt. Goede vibe hangt er. De teksten zijn grotendeels gereserveerd voor een Engelse krachtterm resp. geuzennaam beginnende met 'f' en 'n'. In het herentoilet schijnen zaadsporen te zijn. Op één tafel in de artiestenlounge liggen de overblijfselen van het gebruik van een smörgåsbord aan verdovende middelen.
De organisatie maakt er een potje van. Er is een uur gepland voor de soundchecks van zes acts. Uiteindelijk is er tijd voor twee soundchecks, de eerste band begint een half uur te laat. De backline die we zouden lenen, zal enkele uren voor onze set al worden opgehaald. De stagemanager vraagt ons ter plekke te blijven tot een oplossing is gevonden. We hangen rond en worden hongerig en korzelig. Om 11 uur 's avonds blijkt dat we de backline van de band voor ons mogen gebruiken. We gaan alsnog iets eten samen.
Die band! Ze heten The Main Squeeze, komen uit L.A. en spelen loeistrakke funkrock. De zanger gilt en zingt als een malle en krijgt het publiek helemaal los. De keyboardspeler en gitarist overtroeven elkaar met snelle en gladde lijnen en hebben zichtbaar plezier. En dan die ritmesectie, wat is dit lekker!
Ik ontmoet Salvador Santana, de zoon van Carlos Santana, wiens muziek ik als tiener grijs draaide toen ik gitaar leerde spelen. Terwijl een groupie zijn shirt omhoogtrekt om zijn torso en tatouages te kunnen bekijken, informeert Salvador (33) of ik een gezin heb, hij is al 6 jaar getrouwd en vertelt dat pa Carlos en ma af en toe voorzichtig polsen of er al een klein Santana'tje onderweg is.
Onze show, om half twee 's nachts is goed bezocht al is het niet afgeladen vol. We spelen een uitgekiende set van 40 minuten muziek van ons laatste album 'Hiptronics' en gaan er vol voor. Vooraan staan drie zichtbaar dronken kerels te dansen. David drumt de sterren van de hemel. Ik besluit een gitaarsolo op mijn knieën te geven, publiek en fotografen vinden dat altijd prachtig. Mijn gitaar staat te hard op de monitor, maar pech, en bloed is goed. Federico en Luciano hebben het zichtbaar naar hun zin, ook al had Luciano moeten wachten tot hij beschikte over een 'derde testikel' om het podium te durven beklimmen, omdat The Main Squeeze zo goed was. Het publiek reageert enthousiast.
Na ons optreden voegen we ons bij de bandleden van The Main Squeeze, die ons hebben beluisterd. We spreken af te bekijken of double bill-optredens mogelijk zijn. Ze spelen 150 keer per jaar en waren al eens in Nederland.
Op de dag voor onze vlucht terug doen we rustig aan. Het festival is voorbij en wij gaan naar het Walter E. Long Lake, waar we in het gras slapen of ons vergapen aan de joggende jongedames. Morgen vliegen we terug. Al met al is SXSW een fantastische en nuttige ervaring voor de band, die ons zakelijk, muzikaal en persoonlijk veel heeft opgeleverd en zal kunnen opleveren. Back to good ol' Den Haag!