Vanuit een pikzwarte zaal schallen daar plotseling de vette gitaarriffs van ‘Baby Gaselle’ door de speakers. Soul Sister Dance Revolution opent het Haagse rockavondje in de Amsterdamse concertzaal met één van hun sterkste nummers van het in april verschenen debuutalbum ‘Playground Kids’. “Hebben jullie een beetje zin in de Soul…eeh..Golden Earring?” vraagt zanger Thomas van der Want vervolgens aan het publiek. Of het door de zenuwen komt of niet, maar de frontman weet met zijn charme wel meteen de toon te zetten. Het merendeel van de aanwezigen heeft zichtbaar nog nooit van de band gehoord, toch wordt er gedurende het optreden geleidelijk meer bewogen in de zaal. Zelfs het meezinggedeelte tijdens ‘Soldiers Of Love’ blijkt aanstekelijk te werken. Dat de vijf heren niet beroerd zijn om tussen de albumnummers door ook wat nieuw materiaal te spelen getuigt van echte Haagse bluf. Zo worden de singles ‘Hold The Line’ en ‘Hearts’ afgewisseld met ‘Submarine’ en ‘Don’t Walk Away’. Zelfs de stevige afsluiter ‘Limousine’ is nog niet vaak live gespeeld. Het publiek wordt na afloop keurig bedankt en de zaal neemt afscheid met een gemeend applaus. Na een jaar waarin de band het ene hoogtepunt na het andere beleefde, lijkt het erop dat de revolutie zich in het komende jaar onverminderd zal doorzetten.
Golden Earring en Soul Sister Dance Revolution degelijk in HMH
Beide rock-generaties geven Haags feestje in Amsterdam Zuidoost
Toen de heren van Soul Sister Dance Revolution hoorden dat ze tweemaal in het voorprogramma van Golden Earring zouden staan, werd dit met een “Hell yeah!” en “Awesome!” via Facebook verkondigd. Om te mogen openen voor de godfathers van de Nederpop is immers voor veel Haagse rockbands een jongensdroom. Nadat vorige week de Antwerpse Lotto Arena was aangedaan, was ditmaal de Heineken Music Hall aan de beurt. Voor Golden Earring was dit het allerlaatste optreden van het jaar.
Na een korte onderbreking, waarin het podium in een rap tempo wordt klaargestoomd voor de hoofdact staan twee leden van Golden Earring al ongeduldig in coulissen te wachten. George Kooymans en Rinus Gerritsen hebben zichtbaar zin om een druk tourjaar af te sluiten in een goed gevulde HMH. Er wordt afgetrapt met ‘Identical’ en ‘Little Time Bomb’, beiden afkomstig van het laatste studioalbum ‘Tits ’n Ass’. Aangevuld met gastmuzikant Bertus Borgers staat het optreden vanaf de eerste seconden meteen als een huis. Voordat ‘Another 45 Miles’ wordt ingezet vraagt Barry Hay: “Zijn hier nog Hagenezen on Friday the 13th?”. Met een luide “Ja!” maakt de zaal kenbaar dat de heren vanavond een thuiswedstrijd op vreemde bodem spelen.
Na een aantal recente nummers kiest de band er opmerkelijk genoeg voor om louter de meest bekende hits te spelen. Voor het jongere deel van het publiek is dit wellicht waarvoor ze zijn gekomen, voor de echte liefhebber kan dit als een kleine teleurstelling worden beschouwd. Desalniettemin blijft het een geweldige ervaring om klassiekers als ‘Twilight Zone’, When The Lady Smiles’ en ‘Long Blond Animal’ live te ervaren. Het hoogtepunt van een Golden Earring-optreden blijft ‘Radar Love’. Vanuit een opbouwende bas-solo, waarin Rinus Gerritsen als een bezetene op zijn dubbele basgitaar tekeer gaat, sluit Cesar Zuiderwijk aan met het herkenbare drumritme. Zelf neemt hij halverwege dit iconische nummer ruim de tijd om de zaal omver te blazen met een pittige drumsolo.
Dat de heren inmiddels meester zijn in het bespelen van hun instrumenten behoeft geen verdere uitleg. Zelfs het dwarsfluitspel van Barry Hay tijdens ‘Back Home’ is door de jaren heen nog even strak als in de jaren zeventig. Met meezingers ‘Buddy Joe’ en ‘Holy Holy Life’ wordt de avond in stijl afgesloten. Waar deze rockveteranen de kracht, overtuiging en lol na zoveel jaren telkens vandaan toveren blijft wonderbaarlijk. Het enige wat er op achteruit kan gaan zijn de zangpartijen, maar voor nu mag men zeker van geluk spreken dat deze rocklegendes weigeren de handdoek in de ring te gooien.