HINK Festival 2023 HINK Festival 2023

Al bij de eerste optredens zijn de zalen vol, met opvallend veel veertigplussers. Zeker, het is zondagmiddag en dat geeft mensen boven de veertig, met en zonder buttons of andere nostalgische parafernalia, de gelegenheid om PAARD weer eens te bezoeken. We zien met vertedering zelfs een moeder met dochter (een jaar of tien). Als onze ouders dat toch eens hadden gedaan… Het verschil is dat niemand gekleed lijkt om gezien te worden, maar in plaats daarvan mensen met comfortabele jeans met dito zwart- of bandshirt. De sfeer is ontspannen, de zalen zijn vol. We gaan beginnen.

Lewsberg zijn de Rotterdamse kinderen van het huwelijk tussen Lou Reed en Aimee Mann. Het geheel heeft het ritme en de melodie van een net iets te langzame draaimolen, met van die hobbelpaardjes, maar dan zonder de kitsch: quasi monotone ritmes met daar overheen - iets - meer lyrische ostinato. Als je niet bekend bent met het volledige werk van The Velvet Underground, zou je kunnen denken dat je een coverband zag. Daarmee is geen onvertogen woord gezegd, want Lewsberg zet die muziek met eigen composities goed neer. Ook de zang van zanger Arie van Vliet brengt de gedachte aan Lou Reed nabij, alsmede de kale teksten over best alledaagse dingen als naar de dokter gaan. Nihilistisch met een voorkeur voor het saaie, duidt Van Vliet zelf de band. Qua muziek zeker een genre dingetje, maar wel een goede in het genre dus. Echter, kennelijk geldt saai en nihilistisch ook voor de performance;  stil en minimaal bewegend staat de band op het podium. Als er tussen de nummers ook nul contact blijft, nemen wij ons voor om Lewsberg voortaan thuis aan te zetten. Maar nu schakelen we door naar Laura Palmer die tegelijk met Lewsberg in het Paardcafé optreedt.

Zo, dat is gelijk een bak meer energie. Drummer Remco Cornelissen stuwt Laura Palmer’s ziel van het podium tot achter in de zaal. Strak als de drums van New Order. Dat is ook het genre waar we hier naar kijken: post-punk. Remco lijkt met elke slag een nieuwe dopamine-kick te krijgen, zo blij kijkt hij de zaal in. Hij maakt oogcontact alsof iedereen hier familie en vrienden zijn. Bassist Barend Spaan staat in het midden tussen twee gitaristen met Remco erachter. Deze bijzondere opstelling is een erkenning van de belangrijke rol die de ritme hier speelt: bas en drum zijn zowel fundament als motor zonder welke Laura Palmer toch dood zou zijn. Laura Palmer schuwt het experimentele niet helemaal, blijkt als bij het nummer ‘Ants’ naar het eind toe alle gitaren vol op reverb gaan. Eem dreunende soundscape in Vatican Shadow-stijl, terwijl Remco lustig de cimbalen te lijf gaat: post-punk meets noise, techno en analog electronics. Het blijkt de uitzondering op de regel, want ze gaan gelijk weer los als wilde hengsten in toom gehouden door een strakke ritmesectie. Mooie afsluiter van deze strakke, levendige show.

Vanuit Texas is Holy Wave overgekomen. Dit psychedelische vijftal laat de kleine zaal zweven, mede door de lieflijke zang van Kyle Hager. Een stevige fundering qua bas- en drumwerk, plus licht fuzzy gitaarwerk maakt de Texaanse droomwereld af. Dit is echt luistermuziek. Vooral dynamisch gezien zit het wel snor. Er wordt genoeg gevarieerd in volume, is melodieus en biedt genoeg ruimte om met effecten te freaken. Wij vliegen met een voldaan gevoel over naar Personal Trainer.

Personal Trainer, het collectief rond zanger Willem Smit, staat in Nachtwacht pose op het podium in de grote zaal. De producer geeft ons sferische klanken. Per muzikant vallen de bandleden in. Drie nummers op rij wordt de spanning telkens vernuftig verder opgebouwd, en vastgehouden. Muziek zwelt en zwelt maar aan, terwijl Willem blijft herhalen “so we hide away” Harder en harder, om daarna door te pakken naar het populairste nummer ’The Lazer'. Daar is dan het crescendo waar de zaal inmiddels naar smacht: een knappe opbouw van de setlist.

Willem snapt tenminste wel hoe je een zaal mee krijgt. Als hij ons bedankt, klinkt het gemeend. Hij vraagt wat het beste was dat mensen gezien hebben, laat het ze door elkaar roepen en zegt dan op die kakafonie aan namen, met een vette knipoog: “Ja terecht, vond ik ook.” Snel door naar ‘Key of Ego’. Dit nummer heeft alles wat Personal Trainer is. Vette riffs, tegenritmes, meerstemmige achtergrondzang, een ingehoudenheid onder de extase, onderkoelde zang die net zo makkelijk losschiet met uitroepen en ironische teksten, en veel polyritmiek zonder Afrikaans te klinken. Denk een mix van Cake, Gorillaz en Smashing Pumpkins, met net dat snufje Talking Heads, maar dan uit Amsterdam. Er is geen bocht waar PS uitvliegt en toch raken de banden telkens weer die rode, ribbelige randen van de buitenkant van het asfalt.  Als het hitgevoelige ‘Rug Busters’ wordt ingezet, is de zaal definitief verkocht. Die is nu officieel van Personal Trainer.

Na dit persoonlijke teamuitje naar de sportschool gaan we terug naar '77, het jaar waarin schilder Dirk Polak Mecano UN-Ltd. (uitspreken als Mecano Unlimited) oprichtte. De veteranen worden in het Paardcafé met luid gejuich ontvangen. Henk Koolen introduceert ze als één van de eerste bands die in Nederland begon met het verbreden van het muziekgenre door zich niet te beperken tot één stijl. Dat is waarom ze hier, zo'n dik veertig jaar later, laten zien hoeveel invloeden ze bezitten, van vroeg punk tot aan post-punk en new wave. Het luistert als een tijdmachine, op een goede manier. We horen vooral krakers vanuit het gehele oeuvre, zoals Subtitled en Entitled. Ondanks de ietwat gedateerde sound, is het de charismatische performance van parttime muzikant Dirk die indruk maakt.

Verderop in de kleine zaal is het de noisy post-punk Ierse Gurriers die de moshpit aanzwiert. De opgefokte schreeuwzang van vocalist Dan Hoff is recht voor je raap en eist de aandacht op. Hij geeft ons ongevraagd een les in hoe je het publiek om je vingers windt. Neem het moment waarop Dan gebaart om een wall of death, om er vervolgens zelf in te duiken. Ook het niveau van zelfbewustzijn is hoog, zo licht Dan na een paar nummers toe: ‘this may all be new to you, so fuck me.’ Waar de Ieren verder in uitblinken is gevoel voor tempo, dus alleen rechttoe rechtaan rammen is het niet. Neem het nog onuitgebrachte 'Come and See', waar ingetogen stukken zich afwisselen met brullende en opzwepende gitaarpartijen. Als de frustratie er dan helemaal uit is delen ze na afloop als echte heren verloren voorwerpen uit. Van wie is dit paspoort en portemonnee? Een diepe buiging en weer door!

De deftig geklede Rotterdammers in Tramhaus bestormen het grote podium en laten weinig heel. Met minimale overgangen tussen nummers weten ze makkelijk een uur vol overgave te vullen. Lukas Jansen is een echt podiumdier. Hij hopt, danst en draait continu om zijn as. Veelvuldig de voor- en achterkant van het podium benutten. Zo krijg je het wel warm. En nee, Lukas zweet niet. Zelfs niet na kopstoten met gitarist Micha Zaat. Ook vocaal gezien is er genoeg afwisseling. Lukas gromt, zingt en neigt zelfs tegen grunten aan op ‘Seduction, Destruction’. Deze band wordt echt alsmaar beter. Wij kunnen niet wachten tot de debuutplaat uit is.

Als een vervormde stem ons begroet, gevolgd door elektronische techno dreunen à la techno meets new wave draait ons hoofd. Wat is dit? De Psychotic Monks hebben het Paardcafé betreden. Deze uit een Duitse technobunker ontsnapte krautrockers zijn toch echt van Franse bodem. Het introverte stel weet dondersgoed hoe je de aandacht opeist. Gitaren piepen, kraken, zwieren en toch weet drummer Clément Caillierez maat te houden. Een soort kruising tussen Sonic Youth en experimentele jazz met een dark wave sausje. De Fransozen bewijzen vanavond dat je ver buiten de lijnen van rock kan kleuren zonder een echte psychose op te lopen. Heel raar en gigantisch genieten.

De Ierse noise-punk van Enola Gay is even wat anders. Ze zijn tot onze verbazing niet de beruchte bommenwerper in bandvorm. Met name de wat lange gaten in hun set halen de vaart er enorm uit, maar gelukkig herpakken ze zich met de laatste paar songs. Dat slaat vooral aan bij het publiek, want die gaat compleet los. Hier weten ze ons op te zwepen met Limp Bizkit-achtige energie en een typische boze mannen attitude. Met de toevoeging van een vleugje hiphop drums krijg je een fijne, maar net bovengemiddelde band als resultaat.