BKS23: Black Country, New Road slaat glorieuze nieuwe weg in
Britse indiehelden horen toekomstmuziek in afscheid van de zanger
Je band heeft net een nieuwe plaat uitgebracht, hij wordt geweldig ontvangen, je hebt alleen één probleem: de zanger die al die nieuwe liedjes heeft ingezongen, gooit vlak voor de release de handdoek in de ring. Dus daar gaat je tour. En gelijk de rest van je carrière. Einde verhaal. Finito. Toch? Oh, wacht! Isaac Wood vertrok bij Black Country, New Road rond de release van Ants From Up There, een plaat die achteraf luistert alsof hij het uitmaakt met de band. Maar de band bestaat nog! Gooide al het oude werk de prullenbak in - hoe goed dat ook was - en ging opnieuw naar de tekentafel.
Dus brengt Tyler Hyde (ja, de dochter van Karl) vandaag in openingssong ‘Up Song’ een grote ode aan Isaac: ‘Look at what we did together, BC, NR friends forever.’ En hoe wholesome is het dat de echte fans vooraan die tekst al keihard terugbrullen naar de stage.
Het is echt wonderbaarlijk hoe goed de band de klap heeft opgevangen en nog meer naar binnen is gaan kijken. Weg zijn de explosieve emorock en de klezmer. Nu fladderen de dwarsfluit, accordeon, viool, saxofoon en akoestische gitaar om elkaar heen in rafelige, feeërieke indiefolk zoals medio jaren nul wel werd gemaakt, de tijd waarin het niet erg was als je vals zong of net buiten de maat speelde, zolang je dat maar deed omdat je simpelweg uit elkaar barstte van emoties.
HET MOMENT
Ze verdelen de rol van leadvocalist nu als de joker in een spelletje kaarten. En eigenlijk krijgt ieder bandlid zijn moment. Dan blijkt die pianiste, solo met dwarsfluit, zelfs een geweldige Agnes Obel in zich te hebben. En krijgt de verlegen Tyler Hyde (‘ik hou niet van praatjes tussendoor’) zowaar een spontaan meeklapmoment. Black Country, New Road is geen doodlopend steegje in gelopen zonder Isaac Wood, maar stippelt een glorieuze nieuwe route uit. Ze kunnen weer vooruit.