Album van de Week (40): Tamino

Een album maken tijdens het touren, dat lijkt nou niet bevorderlijk. Toch deed de Belgische hartenbreker Tamino het. Een jaar werkte hij uiteindelijk aan Amir, telkens snel snel tussendoor. Hij nam zelfs nog de tijd om oude nummers opnieuw op te nemen, zodat ze precies in het plaatje zouden passen. Het resultaat is een ontzettend stijlvol en stijlvast debuut.

Een debuut, bovendien, waarop Tamino laat horen veel meer te zijn dan de Stem die hem zo veel vergelijkingen met Jeff Buckley opleverde. Tamino gebruikt hem namelijk om zijn eigen verhaal te vertellen en daarmee zichzelf in een geheel eigen traditie te plaatsen. Met één been staat-ie in de Belgische: luister maar naar de Balthazar-eske subtiliteit van 'Verses' of de Max Colombiaanse zwoelheid op 'Cigar'. Met het andere been én met behulp van het Brussels-Arabische Nagham Zikrayat brengt hij met 'So It Goes' en 'Each Time' odes aan zijn wortels in Egypte. Die leiden naar Tamino's grootvader, een beroemde zanger in zijn thuisland. Amatorski's Inne Eysermans bewerkte diens cassettes tot stoorzenders tussen alle schoonheid. 

Ook inhoudelijk is Amir een conflictgebied: het ene moment vervloekt Tamino het tijdperk van Tinder en geeft hij zich over aan de klefste romantiek, het andere komt z'n brein alweer met honderden bedenkingen. Het hart en het hoofd vliegen elkaar in de haren, maar gaan ook in gesprek. In de melancholische afsluiter 'Persephone' bijvoorbeeld, waar Tamino de naamgeefster in de onderwereld aan tafel zet met de onverbiddelijke Hades.

Het verlangen brandt op dat soort momenten vaak als de zon op mul woestijnzand, met Tamino's ijzingwekkende falset als eenzaam koelelement. Op 'Indigo Night' - samen met megahit 'Habibi' het prijsnummer van de plaat - wordt de oase uiteindelijk bereikt: Nagham Zikrayat glijdt langs Arabische toonladders, terwijl Colin Greenwood van Radiohead een donkere baslijn speelt. Tamino neemt een flinke teug fris water, ruikt het jonge gras (of misschien is het de lucht?) en komt tot de conclusie dat al die hartenpijn misschien toch nog ergens goed voor is geweest. 'I've never been more alive.' 

Check de Luisterpaal.