DTRH17: Nao is suikerzoete feelgoodpop

Zo tegenover Soulwax aan de ene kant en Sinkane aan de andere kant van het veld is de Britse popzangeres Nao een behoorlijk vreemde eend in de bijt. Haar naam ken je van features voor Mura Masa en Disclosure en van de BBC Sound of 2016 longlist. Hoewel haar liedjes ten opzichte van de doorsnee radioplaylist net links van het midden liggen, is ze op Down The Rabbit Hole dit jaar de meest onvervalst poppy act die we hebben gezien.

Nao's show is pure feelgood. Haar iets hese stem doet indrukwekkende capriolen op de hyperdansbare beats, de refreintjes zijn je kop niet uit te slaan. En het zoetste van alles is Nao zelf: bijna onmogelijk vrolijk, energiek, en met de soepelste dansmoves van het hele veld. Deze show is blote voeten in het gras met zonneschijn en roomijs met discodip. Kiespijn? Misselijk? Dan moet je wel een hele erge kniesoor zijn, want dit is gewoon hartstikke leuk. En door die stevige funkbasis van debuutalbum For All We Know zijn de liedjes sterk genoeg om al die vrolijkheid ook nog wat inhoud te geven.

De eerste tien meter van de Teddy Widder staat vol breed glimlachende, dansende meisjes. Eentje spreekt me spontaan aan in het voorbijgaan, “She's amazing, isn't she?!”. Een ander leent mijn aansteker, en nog eentje mept net op tijd een opblaasstrandbal weg voor ik 'm vol in mijn gezicht krijg. Als de jongedame voor me dan ook nog een hijs neemt van haar vape met suikerspinsmaak is het feest compleet.

HET MOMENT:
Mura Masa-track “Firefly” is waarschijnlijk de eerste reden dat het hier zo vol staat. De tweede bewaart Nao voor het laatst. Haar eerste bloedeigen hit “Bad Blood” wordt met constant aanhoudend gegil ontvangen. Ze begint hem plagend langzaam, geeft haar stem volledig de ruimte in een vertraagd intro. En als die dikke bas van het refrein erin komt, zakt de hele tent als één man door de knieën met de handjes in de lucht.

Volg Down the Rabbit Hole op de voet met onze livestream, alle video-opnames en het dossier.