3voor12 leeft op: Nick Verstand ziet ze vliegen in Carré

Laten we eens iets nieuws verzinnen. Dat hebben veel concertpodia zichzelf voorgenomen de afgelopen periode. Laten we iets doen dat we anders nooit doen, iets dat anders misschien wel helemaal niet in onze zaal zou passen. Zo ongeveer belandde audiovisueel kunstenaar Nick Verstand in het statige Carré voor een voorstelling waarin hij uit het clubleven afkomstige licht-technieken combineert met klassieke koorzang, elektronische muziek en een klein stukje circus. 

In theaterzalen is het verzoek de telefoons uit te schakelen niet ongewoon, maar zelden is het zo essentieel als nu dat iedereen daar gehoor aan geeft. De voorstelling begint namelijk aardedonker, en het licht blijft heel lang klein. Net als de muziek trouwens, die in eerste instantie vooral gemaakt wordt door Salvador Breed, die naast Verstand achter een soort controletafel staat. Aan de andere kant staat ook nog interaction designer Wes Broersen. Zij vormen de kern van de voorstelling, terwijl gasten af en aan komen.

Het duurt even voor de voorstelling echt op gang komt. Stijlvol is de rol van vier koorzangers - twee mannen, twee vrouwen - die een dans aangaan met lasers. Een beetje kabbelig is het neo-klassieke minimalisme van pianist Sarah Neutkens onder een prachtige lichtspiegel. Als Salvador Breed zijn modulaire synthesizer er onder schuift ontstaat een duister John Carpenter sfeertje. Dat heeft de show wel nodig, want zowel muzikaal als visueel blijft het toch een beetje voorzichtig. Alsof het trio te veel eerbied heeft voor het ‘heilige’ Carré. Dat komt door het tempo - dat voortdurend laag blijft - en ook door het feit dat de decors elkaar steeds afwisselen in plaats van dat de opeenvolgende ervaringen elkaar versterken. 

Hoogtepunt van de set is zonder meer de trage, haast verstilde flirt van zangeres Bea1991 met de een enorme lichtcirkel die uit de nok naar beneden komt. Nog mooier wordt het als ze midden in de cirkel opgetild wordt door onzichtbare touwen, en zo drie, vier meter boven de piste vliegt, als een kleine Saturnus met een gigantische ring. Het is een mooi verstild moment met een Jon Hopkins-achtige soundtrack. Het was een fraai uur hier in Carré, maar we blijven toch achter met het idee dat er nog veel meer zat in deze samenwerking.

Lees hier meer over het werk van Nick Verstand.