LL22: Caribou bouwt gemiste momentum zelf weer op
Wiebelige euforie blijkt de beste euforie
Zoals bij zo veel artiesten dit jaar op Lowlands, is ook voor Caribou het momentum van zijn laatste album dankzij de lockdowns al lang vervlogen. Tuurlijk, hij verkocht TivoliVredenburg dit jaar nog uit. Maar om deze middagshow hangt al lang niet meer de buzz die er twee jaar geleden wel was geweest.
Dan Snaith, het brein achter de band, is een man van veel gezichten. Als Daphni, waarmee hij vanavond nog in de X-ray staat, brengt hij steady house uit. Maar zijn werk als Caribou gaat alle kanten op. Op de vijf albums (of zeven, als je de twee als Manitoba als Caribou-platen telt), klinkt hij telkens weer totaal anders. Kraut, pruttelende elektronica, psychedelische pop, house en op zijn laatste plaat hoor je opeens tegelijk de invloed van hiphopproducer Timbaland en Europese indiepop uit de zeroes door. En toch zit er altijd een rode draad in zijn muziek, dat hoor je ook vandaag weer.
In alles zit iets van de warme gloed en euforie die house kan opwekken. Snaith trekt dat enorme gevoel waarmee een dansvloer zich aan elkaar bindt, naar het super persoonlijke toe. Hij zingt over persoonlijke relaties, samplet korte vocalen als ‘Do it!’ of ‘Can’t Do Without You. Maar het belangrijkste is dat hij met zijn net wat onvaste zang, tweede drummer, bassist en gitarist, het geheel net wat wiebeliger maakt dan als hij het helemaal zou voorprogrammeren. En dat wankele maakt dat het nóg wat straffer binnenkomt en de ontlading elke keer groter is. Zijn nieuwe album is dan wel wat vergeten, maar met shows als deze is de buzz rond Caribou meteen weer terug. Wat een band.
HET MOMENT:
Je zou maar zo’n nummer als ‘Sun’ kunnen inzetten en weten wat het met zo’n zwetend publiek gaat doen. Zou het zijn als een vinger op de trekker hebben, het inzetten met zo'n klein kreetje als Snaith vandaag doet? Hoe dan ook, het is als altijd ook vandaag weer de ultieme climax van de show. Eindeloos lang wordt het gerekt, afgebouwd en weer opgebouwd vol scheurend vervormde synthezers en uiteindelijk weer teruggebracht tot dat eindeloze 'sun, sun, sun, sun sun'. Twaalf jaar oud nu, en nog niks van het momentum verloren van toen het uitkwam.
Meer Lowlands 2022 in het dossier