Album van de Week (14): boygenius

Na hun surprise-EP drop in 2018 was het lang wachten: zou de iconische supergroep boygenius ooit nog een comeback maken? Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus hebben hun handen namelijk al meer dan vol aan hun eigen succesvolle solocarrières. Bridgers weet er nog net even bovenuit te steken: die heeft tussendoor vier Grammy-nominaties binnengesleept met haar tweede soloalbum Punisher, en speelde in Nederland in de AFAS Live. Maar gelukkig besloten de hartsvriendinnen toch ook samen weer de studio in te duiken. Als maniakken werkte boygenius tien uur per dag, elke dag, voor een maand lang aan hun eerste album. De uitkomst: een plaat doordrenkt in hun eigen vriendschap. Nog net op tijd voor Pukkelpop en Lowlands, waar je binnenkort de hartverscheurende teksten uit volle borst kunt meezingen.

Ergens verwacht je dat het project van drie ultragetalenteerde songwriters zou uitlopen op een gevecht waarbij de één de ander probeert te overtreffen, maar dat is hier niet het geval. Ieder draagt haar eigen steentje bij. Zo heeft Lucy een talent om de meest nostalgische verhalen te vereeuwigen met een aanstekelijke directheid. Neem bijvoorbeeld ‘Leonard Cohen’, waarin ze simpelweg zingt over hoe de drie muziek uitwisselden tijdens een roadtrip. Terwijl Phoebe’s stem een oprechtheid met zich meedraagt die vaak haast oncomfortabel openhartig is, zoals in de slottrack ‘Letters to an Old Poet’, waarin ze zingt: ‘When you fell down the stairs, it looked like it hurt and I wasn’t sorry.’ En dan blijft Julien nog over, die rebels het roer soms even omgooit.

Op the record klinken liefdesliedjes een ietwat frivole productie, zoals we gewend zijn van het indietrio, maar er zit af en toe nog best een verrassend driftig randje aan de plaat. Vlak na de openingstrack, die wat weg heeft van een wiegeliedje, probeert Julien ons al wakker te schudden tijdens ‘$20’ met haar elektrische gitaar. Later is er ‘Satanist’, een ‘Teenage Dirtbag’-achtige track met een wat minder zoetsappig thema (satanisme). En zoals we al eerder mochten meemaken op Punisher, kan Phoebe’s fluweelzachte stem plots uitbarsten in het meest brute geschreeuw (‘$20’). Genoeg dramatische climaxen, dus.

Maar hoe kan zo’n hartverscheurende plaat dan toch nog zo hoopvol aanvoelen? Dat komt door de kracht van hun kameraadschap. In elk liedje schemert het door: boygenius houdt ontzettend veel van elkaar. Door middel van stapelende harmonieën ondersteunt het drietal elkaar niet alleen instrumentaal, maar ook emotioneel. In de track ‘Leonard Cohen’, die de warmte van hun vriendschap zo goed omschrijft, zingt Lucy: ‘I never thought you’d happen to me’. Ook wij mogen dankbaar zijn voor die verbondenheid, want wat een mooie eerste plaat is daaruit ontstaan.