Album van de Week (46): Warhaus

Hartzeer is niet om mee te lachen, en toch noemt Maarten Devoldere zijn derde Warhaus plaat Ha Ha Heartbreak. Eerder al noemden landgenoten Charlotte Adigery en Bolis Pupul een track op hun debuutalbum ‘Ha Ha’, en dat was ook al zo’n ironische bulderlach, dus we kunnen voorzichtig stellen dat de Belgen anno 2022 dwangmatig lachen tegen de bierkaai, keeping up appearances.

Ha Ha Heartbreak is zo’n beetje geheel geïnspireerd door de breuk met Sylvie Kreusch, de flamboyante zangeres die we leerden kennen via Warhaus, een half decennium geleden. Succesband Balthazar had een sabbatical en zij inspireerde Devoldere om de zwoele film noir esthetiek in het geluid van zijn band nog wat verder te ontginnen. Dat bleek vruchtbaarder dan je zou verwachten van een tussendoortje. Inmiddels is de relatie met zijn muse dus op de klippen gelopen. Kreusch liet erover optekenen dat hun levens uit elkaar groeiden doordat haar lief graag feestte tot het ochtendlicht terwijl zij steeds vroeger afhaakte. De illusie van het nachtelijke glamourkoppel bleek niet houdbaar.

Natuurlijk gaat het ons geen zier aan wat Maarten Devoldere in zijn privéleven uitvreet, maar in dit geval biedt het wel context aan deze nieuwe set songs. We treffen hem achter de piano voor het open raam van een eenpersoon-hotelkamer in ‘Open Window’, zwelgend in eenzaamheid. Daar laat hij zich toezingen door een mannenkoor en toespelen door opbeurende strijkers. Ha Ha Heartbreak is weer een uitbundig gearrangeerde, sierlijke plaat geworden. Schaamteloos zoet soms, filmisch en melancholisch.

In ‘Desire’ roept Devoldere alle goden aan het firmament aan. Ze laten hem allemaal in de steek. Of beter: de een zit de ander in de weg. De God van Innerlijke Rust verliest het van de God van de Lust. In ‘Best I Ever Had’ stelt hij de aard vast van de relatie die achter hem ligt, en klinken de verwijten: ‘You say I look just like your father when he walked away.’ Au. Niet onterecht, blijkbaar, want even later gaat de hand in eigen boezem: ‘I couldn't see what I did wrong and it was adding up. But if someone does to you what I′ve done I would fuck him up.’

Je ziet hem na die laatste boetedoening toch die lange jas maar weer aantrekken, de trap afdalen. Even de hand in de zak op zoek naar de huissleutel, een pakje peuken en een portemonnee, de deur achter zich dichttrekken en met een lange schaduw de nacht in verdwijnen.