Album van de Week (24): Kate Tempest

Daar zit ze dan, voorhoofd op haar vuist, op de hoek van de bar. Om haar heen broeit het, maar haar brein kotst alleen maar herinneringen. De opening van Kate Tempest’s The Book Of Traps And Lessons belooft geen vrolijke boel. Gebroken hart, luidt de diagnose. Maar net als ze dreigt opgenomen te worden in het vreemdelingenlegioen van alcoholisten komt zij het cafe binnen. Een potentiële nieuwe liefde. Even is er de kracht om weer te doen alsof ze hartstikke gelukkig is, maar meteen al is er die gedachte: ik ben niet zo leuk als jij denkt. Ze brengen elkaar thuis, maar er gebeurt niets.

Kate Tempest nam het relaas dat volgt in een take op, met aan de knoppen producer Rick Rubin. Dat was een bijzondere ervaring, al was het maar omdat Rubin haar eerst afhield. Niet omdat hij niet in haar geloofde, maar omdat hij het gevoel had dat de echte match tussen hem en haar nog moest komen. Tempest begon haar carrière als rapper, maar langzaam ontwikkelde ze zich tot verhalenverteller. Die ontwikkeling moest ze eerst vervolmaken, vond Rubin. Weg met de elektronische beats. Kom met iets anders. 

De muziek op The Books Of Traps bestaat vaak uit flarden en sferen, bedoeld ter ondersteuning van de woorden. Vorige maand op Best Kept Secret vloeiden er tranen bij mensen die zich aan die woorden vastgeklonken hadden. Dat kun je je voorstellen als je ‘Brown Eyed Man’ hoort, een song over politiegeweld tegen migranten en een pamflet tegen het kolonialistische gedrag van haar thuisland. 

De contouren van dat land staan niet voor niets op de cover. Gaandeweg zoomt Tempest uit en schept ze een breder verhaal. Het verhaal van een land in crisis, waarin de leiders niet eens meer verbergen dat ze demonen zijn. In ‘All Humans Too Late’ laat ze alle muziek stil vallen als symbool voor alle ruis die ons als mensen ziek maakt: van vergiftigd vlees tot vergiftigde online discussies. 

Maar dan gaat het roer om. Dan herpakt Tempest zich in het moedige ‘Hold Your Own’. Sta achter je keuzes, tem je vijanden, dat is het devies. ‘Know the wolves that hunt you. In time, they will be the dogs that bring your slippers.’ Dit is waar Kate Tempest het sterkst in is, het ombuigen van die diepe misere in een enorme levenskracht. En dan is er de terugkeer van die nieuwe liefde, en de bezegeling die eerst niet kwam, op de dansvloer. ‘And there is something in this tenderness that makes me want to live.’