Stella: softgrunge-kus met cornflakes

Wat zijn de eerste associaties die je hebt als je ‘Kiss Me’ van de veelbelovende Amsterdamse rockband Stella hoort? Coole jonge indierockacts als Soccer Mommy, Snail Mail en Big Thief? Of toch de jaren negentig van PJ Harvey, No Doubt en The Breeders? Er is geen goed of fout antwoord, het zegt vast veel over je leeftijd. Zangeres Tosca van der Waals is zelf in ieder geval verzot op zowel de nineties-classics als dat verse werk. ‘Ik heb een heel groot zwak voor melodieën uit de nineties en begin zeroes. En dan heb ik het óók over Sugababes en Atomic Kitten. Het is veel minder gelikt dan de pop van nu, heeft een rauw randje en de melodieën zitten heel goed in elkaar. It never gets old. Dat soort melodieën zitten ook in onze liedjes. We noemen het zelf softgrunge: het is eerlijke muziek, niet te complex en met een groot dynamisch bereik van heel zacht naar heel hard.’

Stella is de band rondom vier muzikanten van het Conservatorium van Amsterdam (‘het is een beetje een familie-band: de gitarist is mijn zus, de bassist is haar vriend) die eerder al meespeelden met o.a. Dakota en Yasmine en nét geselecteerd zijn voor de Popronde 2021. Voor de videoclip van ‘Kiss Me’ ligt Van Der Waals in bad cornflakes te eten, en het nummer gaat over een breakup. Van Der Waals vraagt zich af of ze iemand echt actief moet wegduwen, of zich toch ook nog aangetrokken voelt tot diegene. ‘Het is een lovesong naar iemand die ik op heel veel manieren haat, maar zodra ik die frustratie kan loslaten en inzie dat ik ook fouten heb gemaakt, dan blijf ik over met mooie herinneringen.’