ADE25: Nothing Here Now – Music for Nobody is toch echt wel voor iemand
Het Bimhuis is toevluchtsoord van de elektronica-avonturier
Abstracte zwart-wit beelden flikkeren over het scherm, terwijl glitchy noise door de speakers klinkt. Nee, op donderdagavond in het Bimhuis valt er weinig te dansen. Wel perfect om lekker met de ogen dicht te verdwalen in moeilijke elektronica. Samen met de jazz-zaal organiseert dj, producer én Garage Noord programmeur Zohar Nothing Here Now – Music for Nobody: een avond waar de doorgewinterde Dekmantel Aan ’t IJ of Rewire-ganger zich meteen thuis voelt.
Blijkbaar is de muziek dus wel voor iemand, want elke kunstacademiestudent lijkt deze avond te hebben omcirkeld in het ADE-schema. En die krijgen geen tijd om de oren rustig te laten wennen. Zohar ruilt voor vanavond haar ingewikkelde sets vol rammelende bass en breaks in voor een live-score. Terwijl de vrouw in de korte film steeds verder in waanzin afdaalt, wordt de kick uit de mixer meer distorted en de noise scherper.
Het vierkoppige Fuuturejazz doet hun naam eer aan. Ontelbare jazzsamples worden uit elkaar getrokken en weer aan elkaar gelijmd. Terwijl ze met fluit, belletjes en gefluisterde vocals voor een extra laag zorgen: ieder in hun eigen bubbel. Soms klinkt even de houvast van een jazzy beat (die nog steeds klinkt alsof ‘ie zo uit een abstract Billy Woods-nummer is geplukt), om daarna weer te verdwijnen in het spirituele diepe van Sun Ra of Anthony Braxton. Flarden breakcore en harddrum flitsen door het rookgordijn, dat de rest van de avond niet meer optrekt (arme fotograaf). Susu Laroche, anagram voor Chaos Lure Us, dwaalt als een schim over het podium. De laconieke stem van de Egyptisch-Franse zangeres lost zowat op in de productie van Britse producer MOBBS, die de wazige artpop met z’n CDJs aan elkaar mixt. Het publiek kijkt spaced out toe. Van de headliner van vanavond, de Londense band Moin, hoeven we al helemaal niets te zien als het aan de rookmachines ligt. De sound van het trio is ergens te vinden tussen het ritmische van techno en de gruizige gitaren van een jaren negentig post-hardcoreband à la Slint.
Pas live valt je op hoe de band leunt op de elektronica. Joe Andrews stuurt vanachter zijn sampler kicks en tikkende hihats de zaal in, waar Valentina Magaletti haar precieze drums en Tom Halstead zijn zware gitaarwolk overheen legt. Nummers als ‘Family Way’ en ‘Cubby’ blijven minutenlang in dezelfde groove hangen, soms enkel onderbroken door ijzige vocal samples. Closer ‘No to Gods, No to Sunsets’ rekken ze dan weer uit tot postrock-proporties. Moin weet te hypnotiseren als een betere technoset. Terwijl beneden in het Muziekgebouw de klassieke blauwprint voor techno klinkt, luisteren we hier naar de toekomst. Kunnen we toch nog, heel voorzichtig, dansend de nacht in.