Album van de Week (21): The 1975

Er is best veel onuitstaanbaar irritant aan The 1975. Dat frontman Matty Healy zijn heroïneverslaving als een pr-verhaal rondom de vorige plaat uitventte, bijvoorbeeld. Dat sommige muziekmedia met vergelijkingen komen zoals ‘de millenial-versie van OK Computer’ en ‘U2 na Achtung Baby’. Dat Healy ondertussen in nummers opschept over seks hebben in de auto (op deze plaat biecht hij juist op dat nog nooit te hebben gedaan!). Dat hij af en toe een pijnlijk grapje op Twitter maakt, en wanneer daarover ophef ontstaat? Dan verontschuldigt hij zich niet, maar reageert hij in interviews: ‘Ik geef er geen fuck om, ik word elke week wel cancelled.’ Nee, hij is gestopt met Twitteren omdat hij meer geïnteresseerd is in grotere artistieke statements. Ok.

Zo is er ook veel om je aan te ergeren op hun nieuwe album Notes On A Conditional Form. Allereerst is er de lengte: met 22 songs in een dikke 80 minuten is die aan de lange kant. En dan is er vooral de overdaad aan ideeën: in het openingsnummer doet klimaatactivist Greta Thunberg een lange speech over ambientgefröbel, de volgende track is een activistische keiharde garagerocktrack, dan volgt een pompeus instrumentaal orkestwerkje met violen en paukenslag. En daarna krijgen we pas het eerste echte liedje: ‘Frail State of Mind’, met een avontuurlijke UK garage-productie. Ook nog te horen: een gospel-R&B-tune, shoegaze met autotune, springerige pop en fijntjes gearrangeerde indiefolk en kleffe liefdesliedjes. Het schiet werkelijk alle kanten op.

Al die irritaties, waarom dan toch ons Album van de Week? Omdat het wel HEEL GOED is gedaan, allemaal. De band gaat alle kanten op, omdat de band alle kanten op wíl gaan. Het is een rommeltje, omdat het leven een rommeltje is. Het zit vol imperfecties en contradicties, omdat... nou ja, je begrijpt het wel. Oorspronkelijk had dit album al een maand op A Brief Inquiry Into Online Relationships (2018) moeten volgen, vertelde Healy in interviews. ’Ik kijk iets op Netflix en ik denk: “Dat was het allerbeste dat ik ooit heb gezien. Next?”’ Zo voelt deze plaat ook: je kijkt een Tegenlicht-aflevering over de milieuproblematiek, opent tussendoor Tinder, belandt via Twitter op een pijnlijk artikel over homofobie in Amerika, zet eens een genrevrije Spotify-playlist aan en gaat vervolgens aan de… telefoonseks (‘If You’re Too Shy (Let Me Know)’?

Notes On A Conditional Form is dat allemaal en meer. Er staan pretentieuze interludes tegenover lichtvoetige popliedjes, geniale genre-clashes tegenover kleffe persoonlijke ontboezemingen. Het is vrijwel onmogelijk om géén mening te vormen over The 1975. En daarmee is dit verreweg de interessantste plaat van het moment. Als dat geen Album van de Week is!