Pinkpop 2017: Pierce Brothers doet alles om zichzelf nog stommer te maken

Ligt die ene broer nou ondersteboven op de grond te trommelen, wapperend met zijn benen in de lucht? Of wacht, zit hij nou op de gitaar van zijn broer te drummen? Je kan zeggen wat je wil, maar The Pierce Brothers halen in elk geval alles uit de kast.

We zijn daar goed in: buitenlandse bands wereldberoemd maken in ons kleine landje. Will and the People bijvoorbeeld. De hele wereld had door dat het best wel een stomme act is, wij trapten er massaal in. Het is niet voor niets dat die Engelse band lange tijd alleen een Nederlandse Wikipedia-pagina had. Inmiddels is er ook een Duitse.

Maar de Pierce Brothers dus. Broers, een tweeling zelfs. Ze zien eruit alsof ze zo zijn aangespoeld aan de kust van Landgraaf tijdens een potje surfen. Halve baardjes, dreadlocks, verwassen shirts. Muzikaal zitten ze ergens tussen Mumford & Sons en The Cat Empire in, de feestband die over de halve wereld strandtenten en poppodia platspeelt. Misschien zijn The Pierce Brothers het volgende grote ding, en lopen we in Nederland gewoon voor door ze zo op het voetstuk te hijsen?

Of misschien toch niet. Het lijkt er toch echt op dat we er weer ingetrapt zijn: matige zang die door het overschreeuwen authentiek en rauw lijkt, zo veel interactie- en meezingmomenten dat je haast niet doorhebt dat de liedjes niet zo goed zijn en stel dat er even niets mee te zingen is: hop, een koprol. Of even ondersteboven drummen. Allemaal trucs die, als het niet zo belabberd was geweest, dit optreden naar een hoger niveau hadden kunnen tillen. Nu maakt het alles nóg vervelender.

Het moment:
Voor 'The Records Were Ours' leunt de ene broer achterover: 'Nu komt er echt een leuk verhaal'. De ander vertelt over een ex-vriendin, waarmee de platencollectie gesplitst moest worden. Gewoon een saai verhaal, vriend. Typisch. En pijnlijk kinderachtig om dan heel stoer met je middelvinger in de lucht, al walsend, 'I don't care much for you' te gaan zingen.