Pinkpop 2017: Kaiser Chiefs stopt het feest in festival

Er zijn drie dingen zeker in het leven: de dood, belastingen en dat Kaiser Chiefs om de drie jaar op Pinkpop komt spelen. Aangezien frontman Ricky Wilson kind aan het Landgraafse huis is, ziet hij snel dat a: het publiek veel jonger is en b: een stuk minder in getal. Dat laatste komt nog redelijk in orde, dat eerste zal niet veel veranderen want ook hij merkt op dat iedereen voor La Bieber komt: ‘He’s backstage here, wearing our T-shirt!’. Wilson weet waar iedereen op Pinkpop voor komt, maar ook zeker waarvoor men naar Kaiser Chiefs komt.

Want laten we wel wezen: sinds 'Never Miss A Beat’ (2008, voelt u zich al oud?) heeft Kaiser Chiefs geen bonafide hit meer gescoord, terwijl er wel drie slappe albums in de tussentijd zijn uitgebracht. Dat lijkt de band zelf ook te beseffen en voert een revue-show op met álle hits die tussen 2004 en 2008 zijn gemaakt. Een tijdsportaaltje hier op Pinkpop; papa’s en mama’s zingen uit volle borst mee, de kinderen mogen straks hetzelfde doen bij Justin Bieber.

Het gevaar dat op de loer ligt is die van de totale overbodigheid van de show. Niets is minder waar, want met al die zichzelf zo serieus nemende artiesten deze zaterdag (hoi Richard Ashcroft, dag Kensington, doei White Lies) is dat stukje gekkigheid een verademing. Wilson blijft een ongenaakbare showman met een jaloersmakende longinhoud, of het nu om zijn uithalen gaat of zijn vermogen om heen en weer te rennen, het publiek ondertussen opjuttend. Dat schreeuwt nog harder mee dan wat tot dat punt op de Main Stage heeft gedaan, tenzij het een ‘nieuw’ nummer is. Dan wordt de weg naar Kensington alsnog snel gevonden.

Het Moment:
Afsluiter ‘Oh My God' hakt er zo verdomd fijn in. Kippenvelmomentje als het intro wordt ingezet en een extra lange versie wordt gespeeld, compleet met jam-moment in het midden en een coda waarbij de laatste restjes lucht uit Wilsons longen wordt geperst. 2020 weer heren?

Volg Pinkpop op de voet met onze livestream en het dossier.